Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień 15. Zastopowanie, felerna waga czy mój błąd?

Waga aktualna: 127.5 kg

Waga docelowa: 65 kg

Do celu #10 zostało: 62.5 kg

Do celu #1 zostało: 6.1 kg

Cel: 

1. 121.4 kg
2. 114.4 kg
3. 107.4 kg
4. 100.4 kg
5. 93.4 kg
6. 86.4 kg
7. 79.4 kg
8. 72.4 kg
9. 65.4 kg
10. 65 kg

BMI: 39.35 (otyłość II stopnia)

_______________________________________________

Dietę trzymałam co do grama, a jednak - spadek niewielki. Ledwie 0.2 kg. Strasznie słabo... Zastanawiam się co idzie nie tak? Czy to możliwe, że organizm tak szybko wyhamował po pierwszym skoku? A może ja zawaliłam - miałam ćwiczyć ok. godziny dziennie trzy razy w tygodniu (wyznaczyłam sobie poniedziałek, środę i piątek) i zamiaru nie dotrzymałam? Ewentualnie nie mogę ufać wadze. Niby marka, którą już znam - Łucznik - ale potrafi pokazać dwie, trzy różne wartości, gdy się na nią stanie te dwa, trzy razy pod rząd.

Przez to się denerwuję coraz bardziej, a strach mnie zżera coraz mocniej. Boję się, że rozwaliłam sobie metabolizm i będę odtąd chudnąć w najlepszym wypadku w takim tempie, że dojście do wagi prawidłowej zajmie mi dekadę albo i więcej... Lub gorzej - że zawsze już będę otyła.

W  głowie cały czas mam takie przekonanie, wręcz strach, że się nie uda. Że w redukcje wagi włożę mnóstwo czasu, wysiłku, zmienię zupełnie styl życia - na o wiele, wiele zdrowszy - ale już zawsze będę tylko otyłą babą ważącą grubo ponad 100 kilo 🙁 Przeraża mnie taka perspektywa. Wiem, że są gorsze rzeczy. Wiem, że bywają poważniejsze problemy. I takie też istnieją w moim prywatnym życiu, ale... Możliwość, że już zawsze będę nieestetyczna, nikomu się nie spodobam, a wybór ubrań będzie bardzo ograniczony mnie dobija. Szczupła nigdy nie byłam. Zawsze gdzieś ta nadwaga nade mną wisiała. Od około dekady weszłam w otyłość i tak już zostało... A nawet tyłam dalej. Były jakieś diety, próby redukcji. Takie poważniejsze podejścia miałam dwa. Pierwsze w istocie było głodówką - pilnowałam, by nie jeść więcej niż 1200-1500 kcal. Czaicie? Młoda, otyła osoba z takim deficytem? Nie wiedziałam wtedy, że sobie szkodzę. Myślałam, że tak trzeba - jesteś na diecie, to jesz mało. Wytrzymałam może trzy, cztery miesiące, trochę schudłam, ale wreszcie wróciłam do starych nawyków. Kilka lat później, równie zdeterminowana, ale już bardziej uświadomiona w kwestii zdrowego odżywiania, podjęłam kolejną próbę. Nie pamiętam dokładnie ile schudłam, ale było to coś rzędu 15 kg. I znowu bach. Posypało się. Nie mogę już na siebie patrzeć w lustrze. Omijam starannie wzrokiem swoje odbicie. Czuję się koszmarnie brzydka, ulana, tłusta i paskudna. Żadna ładna bluzka, kolorowy sweterek czy nowa fryzura nie są w stanie tego zmienić. Jak na złość jestem bardzo wysoka - wyobraźcie więc sobie kobietę o wzroście 180 cm i wadze prawie 130 kg! Przecież to jakiś koszmar. Czasem się zastanawiam jakim cudem ludzie ze mną rozmawiają i nie mają na twarzy grymasu obrzydzenia. Nie wiem jak sobie radzić ze strachem, że zostanę taka na zawsze... Boję się każdego ważenia. Założenia ubrania. Spojrzenia w lustro. Gdy myślę co ja ze sobą zrobiłam, chce mi się ryczeć...