Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień 8 - powoli do przodu i w dół

Waga aktualna: 127.7 kg

Waga docelowa: 65 kg

Do celu #10 zostało: 62.7 kg

Do celu #1 zostało: 6.3 kg

Cel: 

1. 121.4 kg
2. 114.4 kg
3. 107.4 kg
4. 100.4 kg
5. 93.4 kg
6. 86.4 kg
7. 79.4 kg
8. 72.4 kg
9. 65.4 kg
10. 65 kg

BMI: 39.41 (otyłość II stopnia)

_________________________________

W odchudzaniu, przynajmniej dla mnie, najtrudniejsze nie jest trzymanie się wyznaczonej kaloryczności posiłków i unikanie niezdrowych pokus. Te kwestie, o dziwo, należą do całkiem prostych, niemalże naturalnych. Najgorzej jest że sferą psychiczną.

Pomiary wagi, a od tej pory także i obwodów ciała, od początku postanowiłam sprawdzać co tydzień. Wydawało się to zwyczajną, optymalną wartością. A okazało pierwszymi schodami na drodze do celu. Tak jak i przy poprzednich próbach schudnięcia, musiałam zaprząc całe pokłady silnej woli, by nie sprawdzać wagi dużo częściej, a najlepiej - codziennie. I częściowo poległam, bo nie byłam w stanie odmówić sobie nadprogramowego sprawdzenia postępów, choć fakt faktem, robiłam to i tak dużo rzadziej, niż mogłabym. 

Drugim problemem okazał się... Strach. Dobrze znany, wręcz stały towarzysz życia, który jest przy mnie bez względu na okoliczności. Tylko że ja dziękuję za taką lojalność. Dzięki niemu obawiam się zbyt wielu rzeczy, przed zbyt wieloma wyzwaniami mnie paraliżuje i odwodzi. W przypadku zaś redukcji wagi - zwyczajnie boję się na nią stanąć ten tydzień po ostatnim pomiarze. Dziwne, nieprawdaż? Z jednej strony nie schodziłabym z wagi, a z drugiej chce mi się płakać, gdy muszę to zrobić. Ale tak jest. Boję się. Że postęp będzie minimalny. Że nic się nie zmieni albo, co gorsza, okaże się, że jeszcze przytyłam - mimo odpowiedniej redukcji i stosownej aktywności fizycznej. Boję się, że zawsze już będę otyła, nieatrakcyjna, bez kondycji.

_________________________________

Nieuleganie zachciankom żywieniowym jest jak dotąd proste. Być może dlatego, że to dopiero początek drogi, a może z innych powodów - nie głodzę się, jem normalnie, zdrowo - i mam ciągle coś do roboty. W moim przypadku "robota" zazwyczaj przybiera kształt książek do przeczytania, których zapas sukcesywnie rośnie i nowych przepisów kulinarnych, które trzeba wypróbować. Dotąd nie gotowałam, z pieczeniem miałam niewiele więcej wspólnego, ale po śmierci mamy odkryłam w sobie dryg do pichcenia i staram się jak najlepiej go rozwinąć. Mam nawet jakieś nieśmiałe plany, by w przyszłości skierować się ku jakimś warsztatom kulinarnym, może stworzyć dedykowanego bloga, coś zdziałać. Cały czas staram się szukać w sobie mocnych cech idących w parze z zainteresowaniami i jak najlepiej je wyeksponować. 

Z mniej optymistycznych rzeczy - choć wszystko zdaje się iść ku lepszemu, nie opuszcza mnie ciągłe poczucie, że nieważne ile czasu i serca zainwestuję w jakąś aktywność, zawsze znajdzie się mnóstwo lepszych ode mnie osób. Że dam z siebie wszystko w jakiejś dziedzinie, ale i tak nigdy się na ich tle nie wybiję, do nikogo nie dotrę. Że będę ze swoją "twórczością", zainteresowaniami, sama. W cieniu innych. Jedna z wielu. Nie należę do osób, które godzą się z bylejakością i przeciętnością, ale czasem odnoszę takie wrażenie, że na nic innego mnie nie stać i muszę się z tym pogodzić. Patrzę wtedy na ludzi, którzy osiągnęli sukces w interesującej mnie dziedzinie i zastanawiam się, jak to zrobili. Jak to się stało, że tłumy ich kochają. Jak to się dzieje, że są tacy charyzmatyczni i zaraz pytam siebie, czemu ja tak nie mogę.

Jak z tym poczuciem wygrać? Czy to w ogóle możliwe?