Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień 19. Guliwer w świecie liliputów.

Tak właśnie się czuję. Nie chcę tym tytułem komukolwiek umniejszać - a jedynie podkreślić, jak bardzo czasem czuję się nie na miejscu. Za duża. Gdzie nie pójdę, jestem za duża.

Od jakiegoś czasu nosiłam się z zamiarem kupna spodni. Szafa niemal pęka od ilości rybaczek i szortów, ale ze spodniami wyjściowymi, o długich nogawkach, jest znacznie bardziej krucho. Poszłam więc tam, gdzie zwykle takich zakupów dokonywałam - do galerii handlowej skrywającej w swym wnętrzu m.in. dwie sieciówki oferujące ubrania o najróżniejszych rozmiarach, także tych większych. I wiecie co? Guano. 46, 48... To było najwięcej, na co mogłam liczyć. I się przeliczyłam, bo choć długość była dosłownie idealna, ledwie byłam w stanie wcisnąć w nie zadek. O zapięciu się zaś mogłam jedynie pomarzyć. 

Przymierzałam także dwie pary dżinsopodobnych spodni na gumce. I jakoś, ledwo, sapiąc i wciągając co tylko wciągać mogłam, wskoczyłam w nie; o dziwo, były dość wygodne. Ale jako że założenie ich stanowiło mordęgę, odpuściłam sobie zakup.

Po przebraniu się w to, w czym do sklepu przyszłam, popatrzyłam na swoje odbicie w przymierzalniowym lustrze. I chwycił mnie taki smutek, takie poczucie beznadziei... Patrzyłam na swoją nalaną twarz, na tłuste ramiona, wielki brzuch, masywne uda. Nie potrafiłam się nawet zdobyć na złość względem siebie. Poczucie beznadziei było dużo silniejsze. Ze zrezygnowaniem wyszłam z przymierzalni, odwiesiłam ubrania i wyszłam na zewnątrz. 

_________________________________________________

Kilka lat temu, bo około trzech, także postanowiłam się odchudzić. Chyba nawet wspominałam o tym w poprzednim wpisie. Szło mi dobrze, tym bardziej, że nareszcie robiłam to z głową, zamiast katować zatłuszczony organizm głodówką. Nie pamiętam wagi startowej dokładnie, ale było to coś rzędu mojego pierwszego celu - ok. 121 kg. Pamiętam, że wtedy co miesiąc robiłam zdjęcia swojej sylwetki, by mieć jakieś porównanie. I pamiętam także, że nie docierało do mnie w pełni, jak gruba byłam. To znaczy oczywiście, wiedziałam, iż mam problem; ale dopiero spojrzenie na to z dystansu, z perspektywy fotografii, uświadomiło mi w pełni całą prawdę. Gdy patrzyłam na zdjęcie siebie ważącej ponad 120 kilo i obok - ważącej mniej niż 110, różnica była no niemal uderzająca. A przecież wciąż byłam otyła! Wciąż miałam dużo kilogramów do stracenia. Teraz z kolei ważę jeszcze więcej. To momentami dla mnie nie do ogarnięcia...