Pamiętnik odchudzania użytkownika:
novembergirl

Wracam z dodatkowymi kilogramami po ciąży. Jakoś trudno się zmobilizować i zrzucić te kilka kilogramów. Waga stoi jak zaklęta, nie ważne co jem, a czego nie. Mogę sobie pozwolić na trochę więcej bo karmię, ale jednak szkoda nie wykorzystać tej szansy i nie zrzucić szybciej wagi niż w normalnych okolicznościach. Zaczynam od jutra. Chcę schudnąć 13 kilo i za pół roku, na roczek mojej Maniuni pochwalić się nową figurą. Teraz mam większą motywację - robię to dla siebie, mojej ukochanej córeczki, dla męża, który pewnie ma dość mojego jojczenia, jak ja to źle wyglądam. Trzeba wskrzesić ducha walki! Do dzieła!

Niestety, przytyłam ostatnio kilka kilo, posypałam się i zaczęłam nie pilnować co jem. I tak dobiłam do bardzo niebezpiecznej wagi czyli 72 - na granicy BMI. Czuję się z tym fatalnie, ale okoliczności sprawiły, że nie miałam jak wyładować frustracji...

Straciłam mojego 11-tygodniowego okruszka i załamałam się. Bardzo chciałam mieć dziecko i nadal bardzo chcę. Najgorsza i wciąż powracająca jest myśl - co ja takiego zrobiłam źle? Naprawdę się starałam - właściwe odżywianie, snu ile trzeba a nawet więcej, unikanie stresu, choć to nie zawsze było możliwe. Najciekawsze było obserwowanie własnego ciała - dziwne zachcianki, setki przeszkadzających zapachów, totalny brak zainteresowania seksem (to było najciekawsze;-)) i takie oczekiwanie dzień po dniu, odliczanie... W 8 tygodniu wylądowałam w szpitalu z powodu plamienia, ale okazało się, że niby nic się nie dzieje. Niby nic, a jednak w 11 tygodniu okazało się,że serduszko nie bije... I koniec marzenia. Nie potrafię zrozumieć tej niesprawiedliwości. Teraz czekam na powrót do formy, leczę przeziębienie, bo łapią się mnie teraz wszystkie infekcje. Najwyraźniej psychika ma ogromny wpływ na zdrowie. I... muszę wrócić do zdrowego odżywiania. Paradoksalnie, w ciąży nie chciało mi się jeść i wagę utrzymywałam idealnie, a jak to wszystko pękło to przestałam się kontrolować...i trzy kilo do przodu w miesiąc. Oprócz tego mam jeszcze 3 kilo do zrzucenia czyli razem...6.

Może powrót do lepszej figury sprawi mi jakąś przyjemność? Bo na razie niewiele rzeczy mnie cieszy...

Tak tak, 20 kilo poleciało w pół roku nawet niewiadomo kiedy. Zleciało błyskawicznie. Nie poddałam się ani razu. Tak naprawdę ponad 3 tygodnie temu powinnam napisać że wygrałam sama ze sobą, z kilogramami....ale czekałam czy nic się nie zmieni. I nie zmienia się - w sumie parę deko w tą czy w tą nie ma większego znaczenia - bywa.....Teraz czeka mnie metamorfoza czyli kolejna część pracy nad sobą. Po to, żeby się otworzyć, wypięknieć i cieszyć się życiem i zadowoleniem spogladać w lustro. W przypływie złości pewnego dnia skasowałam wszystkie moje wcześniejsze wpisy, ale to właściwie nie ma znaczenia. Dzięki temu, że podjęłam wyzwani wiem na co mnie stać...myslę że na bardzo wiele...

Czego i Wam oczywiście życzę...