Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jeden z tych dni...

...kiedy nawet rzeczy dobre odbieram negatywnie.

Wyglądam tak, jakbym włosów użyła zamiast mopa i posprzątała pod bardzo zakurzoną szafą. Dobrze, że ostatnio nabyłam gumki i spinki - upnę tę kupkę nieszczęścia i jak mi zejdzie z oczu, to przynajmniej nie będę o nich myśleć.

Z pozytywów - umówionam na czwartek z moją fryzjerką, coś mi na pewno wymyśli i bury kolor z głowy wywabi :)

Z pozytywów, z zastrzeżeniem - dalej chudnę. Dzisiaj (i wczoraj i przedwczoraj też) rano waga pokazała 52,9 kg. Nie zmieniam na pasku - tam pokazuję maksimum z ostatniego dnia. Z jednej strony fajnie. Przecież chciałam te moje 53 kg. Z drugiej - spadające portki, bezbiuście i oczywiście czarnowidztwo, czy aby na pewno wszystko ze zdrowiem w porządku. Nie miała baba problemu, to za odgrubianie się wzięła... Głupiam, oj głupiam...

Nie znoszę takiego stanu, kiedy pozytywne rzeczy zaczynam rozgrzebywać i nagle sobie je przetwarzam tak, że zamieniają się - jeżeli nie w koszmar - to na pewno w nic sympatycznego...

Zmykam, co by nie marudzić dalej. Poodwiedzam Was i poodpowiadam, promise - ale nie dziś, bo z WSzPM wyjeżdżamy na weekendowe ymieniny do Szfagra.

Buziaki :)

PS. Jest dobrze. Włosy nie uszy, odrosną. Jest ciepło i pogodnie. Mam kochanego chłopa. Mam pyszne kotki. Mam cudownych przyjaciół. Mam fajnych znajomych. Mam dobrą pracę, którą lubię. Jestem zdrowa - a przynajmniej nic na to nie wskazuje, żebym nie była. Schudłam. Mam gdzie mieszkać. Jestem walnięta, że mi źle...