Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Grube znaczy brzydkie

Obserwacje ostatniego tygodnia mnie poruszyły. Żyłam intensywnie w realu (i nie mam na myśli sklepu), byłam w wielu miejsca, nie zawsze tam gdzie by mnie chcieli widzieć, ale życie nas nie rozpieszcza i musimy stawiać czoło wszystkiemu co nam los przyniesie. I oczywiście pozostać dobrym człowiekiem. Z uwagi na fakt, że grubas zawsze będzie grubasem choćby miał niedowagę, oraz dlatego że przysięgłam sobie już dawno temu, że never and ever nie pomyślę źle o grubej osobie, co oznacza, że nie będę posługiwała się stereotypami w stylu gruba - znaczy leniwa, znaczy nie chce jej się, nie potrafi, słaba itp. itd.,  staram się obiektywnie patrzeć na wszelkiej maści otyłości krążące po świecie. Po pierwsze dlatego, że wiem jak wygląda walka o każdy kilogram na minus, w sytuacji kiedy okoliczności przyrody nie sprzyjają w żaden sposób walczącemu, po drugie dlatego, że nikt nie jest idealny.

I w tym tygodniu, siedząc w oczekiwaniu na spotkanie w pewnym przybytku publicznym zobaczyłam kobietę. Kręciła się tam, być może pracowała. Nie wiem. Na moje oko miała otyłość na granicy pierwszego i drugiego stopnia i wyglądała przy tej otyłości obłędnie. I pachniała ładnie. A tak naprawdę rzadko spotyka się osoby otyłe tak pozytywnie rzucające się w oczy, a zatem przestudiowałam każdy szczegół jej wyglądu. I wiecie co, rozebrana na czynniki pierwsze nie wyróżniała się niczym szczególnym, poza zadbaniem. Nie miała wyjątkowych rysów twarzy, raczej przeciętne, ale brwi wyskubane i pomalowane, makijaż perfekcyjny łącznie z ustami i konturowaniem twarzy (nie jakiś wulgarny, dobrze się musiałam wślepiać żeby móc ocenić), włosy czyste i ułożone. Paznokcie miała pomalowane pod ciemne kolory swojego ubrania, buty dobrane, dodatki na szyi i w uszach. Ubrania same w sobie też bez fajerwerków, ale to wszystko po prostu grało. I byłam w lekkim szoku, bo naprawdę nic, a nic nie było w niej wyjątkowego, a całość urzekała. Popatrzyłam zdećka zdezorientowana na swój ubiór i chociaż było to spotkanie nieformalne, to i wygląd mój był nieformalny, jednakże i tak poczułam się jak ciocia z prowincji. Niezależnie od wagi.

No i gdyby nie fakt, że w tym samym tygodniu uczestniczyłam w jeszcze jednym spotkaniu, w większej grupie osób, to pewnie zapomniałabym o obiekcie o którym powyżej napisałam. Ale na tym spotkaniu, średnio formalnym, spotkałam drugą osobę o podobnej posturze do postaci opisanej powyżej. Też miała kolczyki, wisior i inne dodatki. Niestety zapomniała o makijażu, umyciu włosów, chyba generalnie zapomniała o umyciu (lub jaki czort, bo wyglądała brudno) oraz o doborze strojów do sylwetki. Bo prostu widać było, że jest otyła i zaniedbana. I wiecie co, jak mówiła, to nikt na Sali nie słuchał. Mój niezbyt ogarnięty umysł zestawił ze sobą te dwa obrazki, na których były te dwie postaci. I siedziałam i porównywałam z niedowierzaniem, że tak można się różnić in plus i in minus. Kiedy była przerwa w spotkaniu, to nawet z nią porozmawiałam o dupie i zupie, tylko dlatego że stała na uboczu. Że tam uciekała. Było mi jej szkoda.

Sama nie mam monopolu na dobry wygląd przy otyłości, ale wiem że można. Ja chociaż się staram. Przynajmniej tak mi się wydaje. Czyli hasło PRL nadal aktualne. Myjcie się dziewczyny, nie znacie dnia ani godziny, kiedy ktoś was będzie oceniał.