Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
W zawieszeniu.

To taki dziwny stan, jednego dnia kogoś kochasz tak mocno że jesteś dla niego w stanie oddać wszystko, następnego pyk! kolorowy sen pęka jak balonik. Wszystkio co kiedykolwiek was łączyło zostaje podarte na maluteńkie kawałeczki, pozostaje tylko parrzeć jak niespiesznie spadają na ziemię, niegdyś tak piękne teraz bezużyteczne śmieci.

Chciałabym to mieć już za sobą, budzić się szczęśliwa i zasypiać spokojnie. Niestety każdy dzień zaczynam z myślą o nim i tym samym kończę. Miłość staram się przekłuć w nienawiść a jego skrucha i łzy, wyznania miłości, wcale mi w tym nie pomagają. 

Musze być twarda, z premedytacją odmawiać sobie chwilowego szczęścia bycia przy nim, żeby uchronić się przed cierpieniem w przyszłości, musze myśleć racjonalnie, nie kierować się emocjami a logiką. Musze wiedzieć co dla mnie najlepsze i podejmować słuszne decyzje. Muszę być silna i nieugięta. Muszę...a nie mam siły. Tak bardzo chciałabym przyjechać do niego, przytulić sie i powiedzieć że wybaczam, że go kocham, że chcę się przy nim zestarzeć. Tylko, że nie chcę, wiem że to smutek i poczucie osamotnienia  mną kieruje. Nigdy nie byłabym szczesliwa z człowiekiem który mnie w ten sporób skrzywdził, który mnie oszukiwał, nigdy bym nie potrafiła m zaufać a związek już zawsze byłby napiętnowany tym "chciał mnie zdradzić". Nigdy nie sprawdzałam niczyich wiadomoś ci a przy nim to zrobiłam. Nie cierpię siebie takiej, zazdrosnej, niepewnej, kontrolującej, zaborczej. To nie ja,  ale  przy nim taka własnie bym była. Popękanego naczynia nie da się posklejać i używać jakby nic się nie stało, ślady zostaną na zawsze a naczynie będzie dużo bardziej kruche. Musze być silna. Muszę być silna...