Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Motywacja

• móc przejrzeć się w lustrze bez obrzydzenia. Aktualnie mój brzuch, gdy usiądę, wygląda jak druga twarz z oczami zamiast cycków. Obleśne. Gdy stoję, wcale nie jest lepiej - wyglądam jakbym była w pierwszych miesiącach ciąży. 
• w wakacje móc w końcu wyjść na plażę bez wstydu. Od kilkunastu lat nie miałam na sobie dwuczęściowego stroju. Pobyt na plaży jest średnią przyjemnością, bo gdy tylko muszę wstać z koca - źle się czuję.
• dobrze wyglądać w ubraniach - już nawet nie mówię o tym, że większość ubrań, które mam w szafie nie dopina się na mnie. Rzeczy, które jeszcze 2-3 lata temu ubierałam i niektóre z nich miały nawet luz - dzisiaj nie mogę włożyć. Nie mówiąc już o tym, że już te 2-3 lata temu to nie były wcale małe rozmiary. Poza tym dzisiaj cokolwiek nie włożę - wyglądam po prostu źle. Widać odstającą oponkę, przy siadaniu widać każdą fałdę na brzuchu. W sukienki i spódnicę mogę ubrać się tylko wtedy, gdy pod spód założę rajstopy, inaczej po kilku krokach obcieranie się ud o siebie staje się nieznośne, nie mówiąc już o odparzeniach skóry. Nie lubię wychodzić z domu, bo wyglądam po prostu źle we wszystkim, co nie jest obwisłymi "dresami po domu".
• zmienić rysy twarzy - mam serdecznie dosyć drugiego podbródka. Chcę zobaczyć w końcu swoją linię żuchwy! Chcę zobaczyć, że mam kości policzkowe. Chcę zobaczyć jakiekolwiek kości na twarzy, bo teraz mam wrażenie, że moja twarz jest po prostu jednym wielkim klopsem.
• poczuć się atrakcyjna - to się wiąże oczywiście z wszystkim powyżej. Warto nadmienić, że brak poczucia atrakcyjności odbija się również na relacjach z chłopakiem. Jesteśmy razem 8 lat i nigdy nie miałam dość odwagi, żeby mu się pokazać bardziej. 
• odzyskać kondycję - wejście na 3 piętro sprawia mi trudność. Jestem zdyszana i zaczynam się pocić. Serce bije jak głupie. W sumie każde wejście pod trochę wyższą górkę wygląda podobnie. Nie ma mowy o żadnych większych aktywnościach fizycznych, wycieczkach, bo po prostu po krótkim czasie przestają mi sprawiać przyjemność.
• zacząć korzystać z życia - wiele rzeczy nie robię, do wielu miejsc nie chodzę/jeżdżę, bo uważam, że nie warto. Nie czuję się dobrze, ze sobą i tym samym nie chce mi się robić nic, przede wszystkim dla siebie. Wiele rzeczy odkładam na "dopiero gdy schudnę". 

Podsumowując, motywację wydaje mi się, że mam dość silną. Dodatkowo powinam chyba zrobić sobie zdjęcie i ustawić na tapetę na pulpicie. Myślę, że częsty widok mojego spaślakowego brzuchola da mi niezłego kopa w razie chwili zawahania czy wątpliwości

O dziwo dopiero podczas pisania powyższych punktów zdałam sobie sprawę jak mocno te negatywne emocje we mnie siedzą, jak bardzo mi przeszkadzają. Przez tyle lat nie zwracałam na to większej uwagi, uważałam, że tak po prostu mam. 

Czas najwyższy zmienić swoje życie.