Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Narzekaniowe komentarze :)

Chciałam się z Wami podzielić komentarzami, które słyszę ze strony bliskich mi osób.
Np, moja siostra, młodsza ode mnie 9 lat, jak tylko chcę jej powiedzieć ile ważę, to krzyczy, że nie chce wiedzieć. Ostatnio nawet powiedziała mi, żebym sobie pilnowała BMI i że faceci naprawdę wolą dziewczyny z krągłościami niż patyki.
Moja mama i teściowa, to już uważają mnie chyba za najchudszą dziewczynę na świecie, ale z nimi to już inna bajka. Ciągle tylko mówią, że bardzo schudłam, a przecież to tylko 5kg, nie 15.
Najgorzej zdruzgotany jest mój mąż, który nie może pogodzić się z tym, że mi piersi zmalały(w ostatnim miesiącu 5cm pod biustem spadło) i z tego powodu mi dokucza, ale ja się tylko śmieję i dalej robię swoje. Wczoraj na przykład, złapał mnie z tyłu w talii i stwierdził, że już jedną ręką może tak zrobić, że taka wąska jestem. Ale oczywiście nie obyło się bez docinki, że dawniej to w jednej ręce mieściło mu się co innego.

Czy to jest naprawdę takie dziwne, że wolę być szczupła nawet kosztem biustu? Dziwne, że nikt nie potrafi mnie zrozumieć, że ja zawsze marzyłam o tym żeby być szczupłą, smukłą i że w końcu coś robię w tym kierunku. Ja lepiej się czuję kiedy nic mi nigdzie nie wypływa, to nawet wpływa na moją pewność siebie. Już nie mogę się doczekać lata żeby zakładać krótkie spódnicę i w końcu nie będę musiała czuć się skrępowana, że ktoś stwierdzi, że mam takie grube nogi a wyszłam w krótkiej kiecce. Chce w końcu dobrze czuć się z samą sobą. Ale tego nie można zrozumieć jeśli się tego nie doświadczy.

A teraz zdjęcie w spodniach, które w styczniu z ogromnym trudem się zapinały i pękały na tyłku. To właśnei te spodnie były moją motywacją i moim miernikiem. Czy zamierzam poprzestać już na tym? Nie. Przecież jeszcze 5 kg do zrzucenia:)