Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
14.04.2008

To był najgorszy weekend. Ciągle chce mi się ryczeć jak sobie to wszystko przypominam, słowa "mojej rodziny" ugrzęzły we mnie zbyt bardzo a to boli. Ciągle rozstrząsam co powinnam im powiedzieć, czemu zaprzeczyć. Niestety nie zdążyłam, po prostu zabrałam dzieci i psa i wyszłam. Nie chcę ich znać, a najgorsze jest to, że chodzi o moją teściową i moją szwagierką (siostra męża). Najchętniej chciałabym, żeby nie przychodziły na komunię, przecież to będzie jedna wielka farsa, po tym wszystkim co naopowiadała moja kochana szwagierka, jak ona będzie mogła przyjść i siedzieć przy jednym stole ze mną, moją mamą i moim dzieckiem. Ale od początku- oskarżyli mojego syna o kradzież ( podobno ta sytuacja miała miejsce w...... wakacje zeszłego roku, a wywnioskowała to po tym, iż jej syn zbyt mało pieniędzy przywiózł, a mój synek przywiózł więcej- paranoja prawda. Najgorsze było to, że mój syn słuchał tego wszystkiego ze łzami w oczach, spytał się później dlaczego ciocia go nie lubi ( a była to jego ulubiona ciocia), konkubent mojej szwagierki (inaczej nazwać się go nie da) wyzwał moją rodzinę od patologicznych, bo moja mama zwróciła ich synowi uwagę (byli z moim synem pod opieką mojej mamy tego dnia), że nie można niszczyć cudzego auta oblepiając go gumą Spidermana, choćby nie wiem jak było to nieszkodliwe (samochód sąsiada z zielonego zrobił się niebieski). Oni nie widzieli w tym nic złego, ot ośmiolatek się nudził. Tego wszystkiego słuchała moja kochana teściowa i nie zrobiła nic, nic nie powiedziała po prostu nic. A to moja rodzina jest patologiczna, to nic, że konkubnet mojej szwagierki ją maltretował, że bił, że pobił teścia, że zmasakrował ich psa, a potem wyrzucił ją z pierwszego piętra (sunia zdechła z powodu ciężkich obrażeń wewnętrznych, i to nie był mały piesek tylko sznaucer olbrzym). Po tym wszystkim poprostu ubrałam się , dzieci, skulonego psa i wyszłam. Ryczałam całą drogę, do tej pory ciągle ryczę. Mój mąż stanął po mojej stronie, chociaż jego siostra wrzeszczała, że to ona a nie ja jest jego rodziną. Boję się że później on o tym zapomnie i znowu będzie drążył, że dzieci muszą znać swoich dziadków etc. Ja nie chcę ich widzieć, nie chcę znać, chcę żyć spokojnie, tak żeby nie wstydzić się patrzeć ludziom. Ryczeć się chce, trzymajcie się cieplutko