Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jak anoreksja zrujnowała moje życie... cz. 8

To już ostatnia część mojej historii.
Wtedy w ostatni dzień pobytu w szpitalu Rafał wyznał że mnie kocha. Rozmawiałam z nim strasznie długo cały czas płacząc. Nie wiem jak to możliwe ale właśnie wtedy dotarło do mnie że ja mam anoreksję. Zrozumiałam dopiero wtedy co ja ze sobą zrobiłam. Wpadłam w taką panikę, że lekarz musiał mi podać środki nasenne bo zachowywałam się jak wariatka. Niestety moja historia nie ma happy endu. To było dokładnie 5 lat temu. Postanowiłam się leczyć. Chciałam zacząć stosować się do wszystkich zaleceń lekarzy. Niestety to nie bylo takie łatwe. Mój organizm przez te kilka lat został już nieźle zniszczony. Próba zjedzenia normalnego posiłku kończyła się silnymi bólami brzucha. Miałam zespół jelita wrażliwego, refluks i wrzody żołądka. Zanim zaczęłam w miarę normalnie jeść minęło pół roku. Tyle potrzeba było aby mój organizm zaczał przyjmować normalne posiłki. Wtedy lekarz ustalił mi dietę 1000 kcal - tak to mało, ale zważając na to ile wcześniej jadłam trzeba było od czegoś zacząć. I tak stopniowo te kalorie mialam zwiększać do 1800. Takie było wtedy moje zapotrzebowanie. Trwało to rok. Przytyłam wtedy kilka kg. Później przez następne lata jadłam cały czas tyle samo i już nie tyłam. Można by powiedzieć że wszystko skończyło się dobrze. Ale tak nie jest. Jak dziś wygląda moje życie?
Mam prawie 24 lata, skończyłam studia, za rok planuję ślub z Rafałem. Niby wszystko ok, ale tylko pozornie. Nadal mam problemy ze zdrowiem. Niespodziewane bóle brzucha, problemy z miesiączkami, wahania hormonów które biorą się nie wiadomo skąd. Wszystkie pieniądze, które zarobię wydaję na wizyty u lekarzy, badania i leki. Ponadto od 4 lat noszę perukę. Zmieniam ją co dwa lata a jest to koszt 6 tys. zł.
Gdyby ktoś zapytał mnie czy jestem teraz szczęśliwa odpowiedziałabym że NIE. Nie ma dnia żebym nie żałowała tego co zrobiłam. Często budzę się w nocy i wszystko staje mi przed oczami. Zaczynam wtedy płakać z bezsilności. Nienawidzę siebie i nie akceptuję. Nie potrafię się niczym cieszyć.
Nie jestem też w stanie odpowiedzieć na pytanie czy jestem już w 100% zdrowa. Myślę że nie. To do końca życia gdzieś we mnie pozostanie.
Zapewne ciekawi was to jak teraz z moją wagą. Obecnie ważę 50kg/167cm. Schudłam kilka kg podczas pracy za granicą. Jesli chodzi o jedzenie to nadal jem te 1800kcal. Wiem że mogłabym więcej ale nie jestem w stanie się przemóc. W zeszłym roku spróbowałam przez miesiąc jeść tak całkiem normalnie bez liczenia kalorii ale to był koszmar, a gdy po tym miesiącu zobaczyłam 2kg więcej na wadze, stwierdziłam że najbezpieczniej dla mnie będzie jednak pilnować tego ile jem.
Dziś moja młodsza siostra poszła właśnie do szkoły średniej. Przypomniałam sobie szczegółowo siebie w tym samym czasie. Minęło własnie 8 lat odkąd zachorowałam. Aż ciężko mi uwierzyć że będąc w takim wieku mogłam sobie zrobić taka krzywdę. Zmarnowałam najpiękniejsze lata mojego życia. Zamiast chodzić na imprezy, podrywać chłopaków, spotykać sie z koleżankami ja odwiedzałam gabinety lekarzy...
Dziś najlepiej czuję się siedząc w domu. Jakiekolwiek wyjścia są dla mnie koszmarem. 
Moim marzeniem jest cofnąć czas o te 8 lat. Żebym mogła tak jak wtedy usiąść wieczorem z mamą i siostra przy swiezo upieczonych ciasteczkach i kubku kakao, poplotkować, pośmiać się bez świadomości tego ile to wszystko ma kalorii i że przytyję. Niestety to już nigdy nie wróci i nie będzie już nigdy dawnej MNIE.