Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
zaczynam sie cieszyc - minus 1 kg w ciągu tygodnia

Dziewczyny, weszłam dziś na wagę i poczułam, ze moge polubic siebie, 

ze jestem ostatnio do ogarnięcia, 

ze swiat nie jest nie do ruszenia z posad, 

ze cos ze mnie jeszcze mozna wykrzesac

ze nie jestem juz ostatecznie naznaczona do wielorybnięcia

i ze mam jakies szanse cieszyc sie zyciem

bo to nie tylko kwesta figury, ale tez samopoczucia, krążenia, ciśnienia, tarczycy, kości, stawów - w moim wieku juz sie to wie dosc konkretnie

tak, to niesamowicie miłe, wazyc w tydzien mniej o 1 kg. (zaraz sprawdze, ale chyba tak wlasnie jest, bo nie dawno jeczałam nad głupotą ze wazyłam powyzej 68,8)

Wiec zaraz pojde na rowerek, bo jak wiecie taki prymityw jak ja wspiera sie sukcesem.

Kot moj lezy wlasnie kolo laptopa i mruczy, lezy na grzbiecie, brzuszek przygotowany do głaskania, koncowka ogona sie rusza i mina głaszcz mnie.

tak tez sie czuje, tyle ze zamiast lezenia z brzuchem do góry bede wisiec z brzuchem na dol na rowerek.

ale zaczynam wspominac, co bylo chyba 2 tyg temu, ciąg wyjazdowych spotkań i konferencji podczas których jak juz pisalam godzinami sie siedzi nad kawą i ciastkami i głodna jestem wiec sie rzucam mniej lub bardziej i cały dzien kopniety

jestem juz za stara o wiele za stara by padać i wracać, albo "wyprobowywac diety" a trzeba tez uczciwie sobie powiedziec, ze mam w domu kilkanascie ksiazek o dietach róznych (ta dieta wstrzasnela Hollywood!) (ta dieta zmienila Amerykę@)

i realia są takie ze chudlam na dluzej tylko na vitalii - wystarczy choc 3/4 przestrzegac, tyle ze potem odpływałam

zastanawiam sie rozpaczliwie, czy nie zabierac na przyszłe konferencje wody w butelce z łyżką miodu? albo w termosiku?

moja znajoma ma rosół w termosie, przyznała

zastanawialam sie nad wizją siebie z marchewka obraną w pudeleczku - jakby uciec na chwile niby do toalety i zjesc na expresowym tempie i wrócic do gremium...

ide na rowerek