Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jem ze strachem w oczach

Zdecydowałam się na osobiste samobójstwo. Nie wiem czemu, ale taka banalna rzecz jak wyjście do restauracji z J. (nowa kumpela) wzbudziło we mnie tyle emocji (jakich? Nie potrafię określić), że denerwowałam się pół nocy i ledwo spałam. Umówiłyśmy się na sobotni obiad na starym mieście. Potem miałyśmy iść nad Wisłę na spacer i spotkać się z M. u niej w akademiku. Dzień wcześniej zaplanowałyśmy, ze obiad zjemy w "Prowansji". Ogarnęłam menu i dokładni przemyślałam co zjem-pomidorowa i do tego bukiet gotowanych warzyw ewentualnie warzywa zapiekane ale bez sosu serowego. Jednak całkowicie przypadkiem trafiłyśmy do "Metropolis" i to co tam przeżyłam wzbudziło we mnie napad pewne paniki. Zamówiłam pomidorową z płatkami migdałowymi i pieczone buraczki z serkiem wiejskim, rukolą, migdałami i chlebkiem naan.To co dostałam mijało się z moją wizją tych dań. Pomidorowa była chyba raczej pastą pomidorową na bazie jakiegoś sera-chyba mascarpone bo czułam go bardzo dokładnie, do tego zabielony śmietaną. Buraczki były chłodne-chociaż to najmniejszy problem- i dosłownie pływały w oliwie. Rukola była od niej cała mokra. Nie dałam rady. Odłożyłam ją na brzeg talerza. Kremu tez musiałam zostawić. Szczególnie część ze śmietaną. J. zamówiła makaron ze szpinakiem i łososiem. Też jej nie podszedł. Mam nadzieję, że chociaż nie dałam wykryć swojego strachu. Starałam się śmiać, ale cały czas czulam jak trzęsie mi się ręka.Wciąż miałam w głowie- Jejku jakie to est okropnie tłuste. Żeby uniknąć takiej sytuacji starałam się wybrać to, co wydawało się "bezpieczną alternatywą" i jak zwykle to okazało się zgubne. Przeszło godzinny spacer po posiłku trochę mi pomógł. Uspokoiłam myśli, ale skutkiem tego chyba zwichnęłam kostkę, bo do M. ledwo doszłam.