Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dzień 80- długie świętowanie...

Jakoś tak się przeciąga to świętowanie i staram się nie mieć wyrzutów sumienia. Jem co wszyscy, bez diety, bez liczenia kalorii, a waga sobie rośnie i rośnie. Wiem, że głupotą jest się ważyć co rano w święta, no ale cóż, siła przyzwyczajenia. Jednak trochę dołuje, a szkoda, że nie mobilizuje. Chwilowo nie mam ochoty na odchudzanie. Dopóki nie poznikają mi ciasta :) cukroholizm w natarciu. Jak tu nie grzeszyć, kiedy syn znów mi wyczarował tiramisu

Odkupione to obżarstwo bólami brzucha, ale cóż... na własna głupotę nie ma rady.

Cieszę się za to na piękne spadki, kiedy już mi się uda wrócić na właściwe tory.

Ruch znikomy, tylko poranny spacer z psem. Rowerek poszedł w odstawke, bo taka napakowana nie mam siły na pedałowanie. Kopnijcie mnie w zadek niech się wreszcie ogarnę, bo waga znów ponad siedemdziesiąt. A było tak pięknie...

Cieszę się, że jutro już normalny dzień, z normalnymi obowiązkami, bo to lenistwo już mi bokiem wyłazi.