Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Ceriise

Mogę Wam powiedzieć, że jestem z siebie dumna. Pierwszy tydzień zaliczony. Co prawda mogło być lepiej, bo np. mogłabym regularnie uprawiać jakąś aktywność, ale jak to się mówi "nie od razu Kraków zbudowano". Póki co byłam 2 razy "na kijkach" i powiem Wam, że mi się podobało. Jak na razie zmiana trybu życia mnie nie męczy. Tak, dobrze widzicie, nie jestem na diecie, nie odchudzam się. Zmieniam tryb życia! Jedzenie na trochę zdrowsze, brak aktywności na regularną aktywność. Chcę tak przyjemnie żyć już zawsze, a nie do momentu utraty zbędnych kg. Nie chcę efektu jojo i nie chcę już nigdy wyglądać tak jak teraz. Nie, nie, nie. 
Nie wytrzymałam i wlazłam na wagę, a tu -2,3kg. JUPI!! Dziś dam czadu i mam nadzieję, że jutro, no może po jutrze będzie -3kg. Wiem, wiem. Nie będzie tak ciągle, bo to początek, a na początku zawsze dużo spada, bo organizm się oczyszcza. 
Mam nadzieję, że w wakacje włożę spodnie, które aktualnie są na mnie ciasne, mają rozmiar 46, aktualnie noszę 48. Chcę móc nosić koszule, które tak mocno mi się podobają, chcę nie wstydzić się mych ramion, chcę nosić rurki, chcę nosić krótkie spodenki i nie wstydzić się grubych ud i cellulitu, który uformował się z tłuszczu na nich zebranego. Chcę być zgrabna i podobać się facetom, chcę czuć ich pożądanie. 
A jak Wam idzie? Mam nadzieję, że wiosna dodała Wam dużo enegrii do walki o lepszą siebie. :)
Pozdrawam, Ceriise. :)

Te wszystkie plany, marzenia... Ehh. Czytam wpisy z 2013 roku i ogarnia mnie płacz "czemu wtedy się poddałaś?" przecież teraz bym wyglądała jak laska nie z tej ziemi. Ale cóż, trzeba spojrzeć prawdzie w oczy mamy 2015 rok, koniec marca, a ja wyglądam jak świnia spasiona. Jedyny mój postęp jaki osiągnęłam to niejedzenie chipsów, które były moim uzależnieniem (serio, nie było dnia bez chipsów). Nie jem ich od 1 grudnia 2014r. Dziś mija 144 dni. Nie ciągnie mnie do chipsów, było wiele sytuacji kryzysowych kiedy to wychodziłam do znajomych, a oni serwowali chipsy i tylko chipsy jako przekąskę. Ani razu nie poległam, nawet małego okruszka nie zjadłam. Ale niestety czułam ten zapach. Po wyjściu zawsze marzyłam, że na drugi dzień pobiegnę do sklepu i najem się ich, że aż pęknę. Na szczęście jak wracałam do domu to zapominałam już o tym zapachu, a może raczej smrodzie chipsów i mi przechodziło.

Niestety moim problemem wciąż jest jedzenie na urozmaicenie sobie czasu. Od poniedziałku zmieniłam swój plan żywieniowy, zaczęłam liczyć kalorie (co wcale nie jest uciążliwe, a wręcz daje mi wiele zabawy i zabiera czas, który mogłabym poświęcić na jedzenie) zaczęłam też zdrowiej się odżywiać, omijam kolorowe napoje, piję tylko wodę, a ona zaś mi smakuje, więc nie ma problemu. Problem jest taki, że o 20 robię się głodna... 
Innym zaś problemem jest aktywność. Próbowałam zrobić skalpel Chodakowskiej. Wytrzymałam 18 minut. Porażka totalna. Kiedyś jak ważyłam 76kg i próbowałam się odchudzać to taki skalpel potrafiłam zrobić i jeszcze pójść na rower. Jestem załamana. Odstawiłam windę, ale problem sprawia mi wejście na 3 piętro. 
Jak na jeden wpis to dość tych żali. 
Raczej nie będę tu pisać regularnie codziennie. Ale postaram się co kilka dni. Opowiem Wam (jeśli ktoś w ogóle zainteresuje się moimi wpisami, jak nie to opowiem sobie, aby móc to wyrzucić z siebie) o sobie, co robię w życiu, jak doszło do tego, że w krótkim czasie przytyłam ok 40kg i o innych ciekawostkach związanych ze mną. 
Teraz wiem, że nie zawiodę, może nie zdziałam od razu cudów, ale małymi kroczkami osiągnę mój wymarzony cel. 
Pozdrawiam, Ceriise.