Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Emerytura widmo

Wczoraj poszłam wieczorem na spacer, jak ktoś mi tu radził, ochłonęłam trochę. Strach przed wciągnięciem w działania policji zelżał - uświadomiłam sobie, że nawet jeśli faktycznie policjanci zostaliby wezwani, jeśli czekałaby mnie rozmowa czy dwie z nimi, co z tego? Nic by z tego nie wynikło. Byłam wtedy większość dnia na uczelni, pieniędzy nie wzięłam. Nawet nie wiem jak mieliby ten temat ugryźć. I postanowiłam, że jeśli faktycznie ojciec wezwie policję i zostanie wszczęte postępowanie, ja zrobię podobnie - złożę mu sprawę o zniesławienie? Nękanie? Dowiadywałam się trochę, mogę coś takiego zrobić, gdy zostanę oskarżona fałszywie. Nie dam robić z siebie niesłusznie przestępcy i ofiary. Dziś wznawiam poszukiwania stancji i pracy, więc spokojnie. Psychoterapeuty też już szukam. Powoli zaczynam to ogarniać... Cała ta afera - może, ale tylko może to i dobrze, że do niej doszło. Jak mocno to mi zryło psychikę, to tylko ja wiem, ale może dzięki temu wreszcie ruszę z miejsca 😐 A co do ojca i jego "pani"... Z każdą chwilą wychodzą nowe kwiatki o jej barwnej i nie tak znowu odległej przeszłości. Okazuje się, że kobieta nie tylko ma problem z alkoholem, ale i monogamią 🙄 Ale w to już staram się emocjonalnie nie angażować. Jest mi jednak ciężko, bo ojciec nim ją poznał był jaki był... Lecz niesłony w swojej relacji dobre momenty. A odkąd związał się z nią ja go nie poznaję. Zmienił się, na gorsze. Zaczyna się staczać. A ja razem z nim i masz rację - nie mam zamiaru dłużej w tym uczestniczyć. Doszło do tego, że w tej chwili na dźwięk kroków na przedpokoju zaczynam wpadać w lekką panikę, spinam się i czekam aż ojciec wejdzie i zrobi o coś awanturę... Tak się nie da żyć 😞

Teraz się boję odchodzić 😞 Wczoraj ojciec wpadł w szał... Rozwalił mi pół pokoju, wydzierał się. Boję się, że faktycznie naśle na mnie policję. Nie mogę normalnie oddychać ze strachu. I boję się, że jeśli akurat jego kochanka była w domu i ona odebrała emeryturę dziadka, mogła się podpisać moim nazwiskiem... :| Nie wiem czy to możliwe, ale ja już powoli zaczynam wpadać w paranoję i bać się wszystkiego.

Berchen - po świętach ojciec chce składać pismo gdzieś na pocztę z prośbą o wgląd, kto się na kwicie podpisał.

Deszcz - ale co zrobię, jeśli ta baba odebrała emeryturę i się podpisała moim nazwiskiem, a listonosz tego nie zweryfikował...? Chociaż wydaje mi się, że najprawdopodobniej odebrał dziadek, ale to teraz jest gdybanie :( I jeśli faktycznie on odebrał i podpisał, to ojciec i tak będzie myślał, że zabrałam te pieniądze potem 😟 Nieważne co powiem, on nie słucha i wie lepiej... Czuję się z tym cholernie bezsilna.

Ojciec właśnie rozmawiał z dziadkiem. Dziadek "wskazał winnego". I nie zgadniesz... To niby ja. Jestem bezsilna. Nie wiem już co zrobić, co mówić, skoro wszystko jest przeciwko mnie. Moje słowa nic nie znaczą. Ojciec mu wierzy, a ja nie mam nikogo, kto by się za mną wstawił, pomógł jakoś...😟

I dodam, że ojciec ma podobno zamiar iść z tym na policję.

Nie biorą z dwóch powodów - bo dziadek nie wskazuje na nią, a po drugie - nieważne co się dzieje, prędzej czy później ojciec zawsze staje po jej stronie, często moim kosztem, jak teraz. Już dawno do mnie dotarło, że na liście jego priorytetów ona stoi bardzo wysoko, a mnie na niej nawet nie ma.

Parę razy mieszkałam już na stancji - za każdym źle trafiałam i przez to się sparzylam. Na samą myśl, że znowu musiałabym przez to przechodzić aż mi niedobrze 😟

Tak... Chyba też zacznę to uskuteczniać.