Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Buu

Ja też zauważam emocje typu po prostu "rozdrażnienie", że coś tam muszę. Ale w moim przypadku muszę. Nie mogę jeść w kółko gotowego jedzenia, już się tym najadłam i chcę karmić samą siebie. Smakuje mi to, jestem szczęśliwa jak pogotuję, ale.. jestem rozdrażniona. I nie tyle tego, że czasu nie mam, albo zmęczona jestem - obiektywnie oceniając wtedy wiem, że nie muszę niczego na siłę robić i nie robię. Co do pracy.. cóż, jak to mówią - zawsze jest wybór, też taki by odrzucić awans. Otaczają mnie ludzie, gdzie niektórzy świadomie nie wybrali jakiś tam awansów, bo właśnie nie chcieli dorzucać sobie obowiązków. To też trzeba umieć. Jak za dużo pracy to po prostu czasem za dużo. A jak jest to taki pracodawca, że "nie można" odmówić, to cóż.. trzeba się zastanowić - święty spokój najważniejszy. Czasem jest czas, że można za więcej rzeczy być odpowiedzialną i wziąć na klatę, a czasem taki, że trzeba bardziej zająć się sobą. Lub taki, jeśli się chce/musi się mieć więcej odpowiedzialności to nauczyć się delegować zadania, zarządzać czasem, itd. Dla mnie awans to równy stres nowej pracy - potrzeba czasu by by się wdrożyć, zmieniają się czasem relacje wtedy wśród ludzi, to nie są takie łatwe rzeczy. Trochę to zjada energii zewnętrznej kosztem innych spraw, ale to tymczasowe. Jak coś, wierzę, że znajdziesz jakieś rozwiązanie dla Ciebie odpowiednie. Stres trzeba dla zdrowia wypośrodkowywać i oceniać co można odpuścić z mniej ważnych rzeczy i jakie są tak naprawdę mniej lub bardziej ważne. Ustawienie priorytetów, zrzucenie perfekcjonizmu i powoli do przodu :).