Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Poniedziałek

Wspominam dzieciństwo Adriana i lata późniejsze. Mama twierdzi, ze był cudownym dzieckiem. Kochała go o wiele mocniej niż mnie i mówi o tym wprost. Ja niewiele pamietam, bo nie lubię małych dzieci i wtedy od niego stroniłam. Przypuszczam tez, ze miałam depresje poporodową. Dopiero zetkniecie ze światem zewnetrznym w przedszkolu i szkole go zmieniło. Wtedy stał sie trudny, ponury i zawzięty. Zaczął chyba naśladować kolegów i odsuwać sie od rodziny. Kolega miał nowe drogie spodnie to i on chciał. Gdy nie dostał rosła jego złość i stawał sie przykry dla otoczenia. Mścił się np. demolując pokój. Problemy takie wieksze zaczęły się gdy skończył szkołe podstawową. Wtedy zaczęło sie picie i ćpanie, kłamstwa, oszustwa. Ja tego nie chcę pamietac. Ani tego, ze juz w podstawówce znęcał sie nad słabszymi. Był psycholog, kurator, psychiatra i nic to nie dało. Chcę pamietac te dobre chwile. Gdy siedział na kolanach u babci i wygladał przez okno, gdy sadził z moja mama sosnę na podwórku. Gdy przynosił mi grzyby własnorecznie zebrane. Gdy przywiózł mi z wycieczki szkolnej kamień. Mam go do dziś i używam do terapii czakr. Pamietam jak pojechał ze mną do osrodka odwykowego i pamietam go zagubionego na pogrzebie babci. Był zdenerwowany i chciał zapalic ale nie wiedział czy wypada. Był trudny ale gdy dojrzał był w porzadku gdy był trzeźwy. Problemy się zaczynały gdy był pod wpływem alkoholu. Wtedy tracił kontrolę i była agresja i wyskoki, przemoc. Pobyty w zakładach karnych tez były przez przemoc. Kurator mi mówił, zeby zrobic wszystko by uniknął zakladu karnego. Nie posłuchałam i za przemoc w stosunku do mnie po raz pierwszy znalazł sie za kratkami. Poczułam satysfakcje, ze sprawiedliwości stało sie za dość, ale to sprawiło, że stał sie niejako degeneratem. Tylko sie w więzieniu podszkolił i po wyjściu juz takiego towarzystwa szukał, bo normalni ludzie od niego stronili. Nauczył się manipulować. Trudne to wszystko. był towarzyski i bardzo narzekał na samotność... 

To była trudna miłość. Teraz z perspektywy czasu nie żałuję, ze go urodziłam. Kiedyś gdy mi zagrażał też fizycznie, nieraz w złości żałowałam. Myślę, ze takie trudne uczucia zsyłane są przez siły wyzsze by człowiek sie doskonalił. Jeszcze to zbyt świeże i jeszcze nie widzę tego co dzięki Adrianowi zyskałam. To do mnie dojdzie później. On miał trudne życie i ponoć takie sobie wybrał. To karma. Mnie wybrał na swoją matkę i taka właśnie miałam być - chłodna, zdystansowana, mało zaangażowana i zajęta sobą, swoimi sprawami. Mialam go kochać jak kogoś bliskiego, a nie jak syna. Miałam sie zmierzyć z brakiem uczuc macierzyńskich gdy był mały. oczywiście mam świadomość, że są gorsze matki. Niektóre nienawidzą, katują, głodzą, wyrzucaja z domu przecież. Myślę, wierzę, że jeszcze się spotkamy i wtedy będzie łatwiej. Wtedy będzie juz tylko miłość. Nie będzie strachu, braku zaufania, dystansu tylko uczucie. skrzywdziliśmy sie oboję. Ja mu wybaczyłam i chcę wierzeć że i on mi przebaczył.

Do mojej mamy odezwał się były narzeczony. Owdowiał i zaproponował małzeństwo. Powiedział, że załatwi wszystko w miesiąc. Chce przyjechać do niej. Moja mama jak to ona stawierdziła, ze ze względu na wiek nie chce go nawet mimo renty. Bardzo wysokiej renty, bo jest mg inżynierem górnikiem. Wyraziła sie dosadniej i zaproponowała mu służącą. Jest 6 lat od niej starszy. Mieszka w luksusowym domu blisko gór. Co z tego dalej będzie nie wiem...

Nie wiem czy się uda, ale chciałabym dziś wyjść trochę do pracy na dwór. Potrzebuję oderwania się od myślenia. Nie wiem czy sie uda, ale chciałabym tez poczytać o arteterapii. Mam ciekawa pozycję. Chyba w to wejdę głebiej.