Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Piątek

Bardzo lubię koleusy. W tym roku kupiłam trzy o rożnych barwach liści. Ozdobią schody przed domem. Później je wezmę do domu i moze przetrwaja na oknie. Przed domem będą jeszcze pelargonie, werbeny, będzie dalia, begonie, róża, szczawiki i lilie. Lubię też petunie, ale miejsca brak i chyba w tym roku nie kupię. Nie wiem co ze śmierdziszkami, czyli aksamitkami. Też je lubię i ślimaki też lubią. W zeszym roku zjadly mi wszystkie.

Nadal zimno i na dworze nie sposób pracować. Dość mam zimy w tym roku. Chcę ciepła, nawet slońca. Chcę wyjść z książką na lawkę. Chcę wypić kawę w ogrodzie albo na schodach przed domem. Dużo sobie obiecuję po tegorocznym lecie. Ma być sporo pracy ale i relaks na dworze. Na razie dni mijają, a praca stoi. Cięcie drzewa nawet nie zaczęte. Plewienie nie skończone. Cztery skrzynki czekaja na ziemię. Pomidory nie popikowane i marnieją. Ogórki i dynie nie wysiane. Nie wysiane tez kwiaty. W domu zimno i trzeba palić codziennie w piecu.

Zepsuła mi sie frytkownica beztluszczowa i już następnej nie kupię. Miała dwa lata i moze ja uzyłam z 10 razy. Mnie sie zakup nie opłaca. Frytki z niej sa smaczne, ale nie ma to jak garnek i olej. To proste i bezawaryjne. Mniej nowoczesnych awaryjnych sprzętów to mniej stresow.

Coraz bardzie odsuwam się od ludzi. Zaniedbuję bliskich. Nie mam ochoty na rozmowy skoro bliscy nie sa zainteresowanie tym co interesuje mnie. Mnie teraz interesuje remont, praca, szkoła, ogród i tym zyję. Nie będę tracić czasu na rozmowy o czymś innym. Wolę działać. Wolę posiwięcać czas na to co mi sie udaje. Relacje z bliskimi mam trudne to po co to drążyć. Niech mama sobie poszuka do rozmowy kogoś innego. Między mną a nią jest przepaść. Jej życie, działanie, rozwój nie interesują. Ciągle tylko wspomina i powtarza, że juz nie chce żyć. Ciągle wszystkich krytykuje i pluje jadem. Zachowuje się jakby miala paranoję. Psycholog mnie usiuje przekonać, żebym przestała liczyć na jej serdeczność, bo serwuje mi huśtawki emocjonalne i zebym ograniczyła kontakty. Sebastian  gdy więcej wypije jest bardzo towarzyski i gadatiwy, marudzi i truje. Te rozmowy o niczym mnie po prostu męczą i nudzą. Dobrze chociaż, że Krzysiek rozmowy ode mnie nie oczekuje. Jest mrukiem jak ja. Siedzi cicho i rozwiązuje krzyżówki.

Nie wiem czy uda sie dziś wyjść na dwór. Jeśli nie, podziałam coś w domu. Trzeba by zrobić porzadek w przyprawach i uzupełnić to czego brakuje. Moze zamówie herbaty. Moze pomaluję kolejna szybę w drzwiach. Krzysiek musi pomalować szybę pod sufitem, a ja będę trzymać drabinę...

Kupiłam niebieskie ostróżki. Są jeszcze biale i chyba rózowe i też może kupię. Teraz wybrałam niebieskie, bo takie kochala moja ciocia Resia...

Sieni gospodarczej ciąg dalszy. Tym razem już prawie urzadzonej. Stolek robil mój pradziadek wieki temu, bo odszedł w latach 50 ubiegłego wieku. Pradziadek był stolarzem i miał spory warsztat. Mama ma lepszy stołek, ale dać nie chce. Zastanawiam się co z obrazem, bo coś on mi nie bardzo pasuje mimo, że pejzaż. Chyba pomyślę o listwie z gwoździami i powieszę pęczki ziół i może starą trzepaczkę wiklinową. Mam taką. Kupilam cztery dzwonki dla kóz. Niestety wspolczesne, ale nie rażą nowoczesnością. Nic to można pomieszać stare z nowym. Ma też starą podkowę, ktorą powieszę nad drzwiami. Jeśli chodzi o wnętrza to lubię wszystko co stare w tym styl. W latach 80 ubieglego wieku był trend nieco awangardowy zestawiania chrpowatości z gładkością, nowego ze starym. Smaczku dodawały gładkie kamionkowe naczynia na tle nieotynkowanej ściany itp. Mam te przykłady przed oczami, bo prenumerowałam Cztery kąty. Ja na wspólczesną modę jestem bardzo odporna, a minimalizmu i kanciastych nowoczesnych mebli nie znoszę i gładkich ścian, kafli, paneli, szkła, chromu, plastiku itp też nie. Przestałam prenumerować Siedisko i Werandę, bo za bardzo propagowały nowoczesność. Poza tym dom jest stary, bo liczy ponad 100 lat i ja to podkreślam, a nie tuszuję. Był budowany w typie dworku i tak kiedyś wygądał, ale zostały dobudowane dwa oszklone ganki. Chodzilo o to by było cieplej. U nas zawsze stawiało się na wygodę...