Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
niedziela

też tak myślę. Wiele osób ma za sobą różne traumy, wiele potrafi je przekuć w coś pozytywnego. Też nie miałam różowo, ale zawsze coś mnie ciągnęło do przodu. Mój brat wylądował już inaczej. Bardziej mu brakowało męskiej ręki niż matczynej. Generalnie gdy dzieciom coś nie wychodzi, to obarcza się kobiety, jakby same te dzieci sobie robiły i je wychowały.

chociaż pewnie to cholernie przykro patrzeć tak na swoje dziecko jak się stacza

Komentarz został usunięty

Granatowaa le co ona ma zrobić? Moze jakies konkretne rady podasz? Jestem bardzo ciekawa, jak sie wyciag ludzi z nalogow i lenistwa

Wydaje mi się że Adrian też nie miał dobrych wzorców, może ma tezzal do autorki o to że żyje w ubustwoe i że przez to że on też tak żył i niczego nie osiągnął.. nikt mu nie pokazał że może inaczej że go stać mentalnie na coś wiecej, został zostawiony sam sobie i taki schemat życia prztjal.. temat rzeka ale póki sam nie będzie chciał czegoś zmienić to tak będzie się tułał..

Equsica całkowicie się z Tobą zgadzam. Ale czasu nie cofniemy, wzorców nie zmienimy. Teraz tylko Adrian może chcieć zmiany.

Araksol niestety Twoje poczucie życia skromnego dla większości ludzi jest życiem w biedzie. Sama pisałaś , że jest zimno, że nie masz na opał. Ze kiedyś rodzina byla bogata i było stać na remonty, a teraz nie. I Adrian mógł i dalej może czuć się gors,zy od kolegów.

Nikt Wam tego nie narzuca. Tylko zwracam Ci uwagę, że Twój syn moze inaczej widzieć Twoje skromne życie.

Sama pisałaś o tym zimniej, że aż bolą Ciebie stawy.

Sama pisałaś o tym zimniej, że aż bolą Ciebie stawy.

O remontach tez pisałaś, że kiedyś było stać. Ja to rozumiem tak, że jednak zaniedbuje potrzebne remontty. Mama ma już swoje lata i może czasem.wypadałoby pomóc. .. a nie tylko tak zimno rozliczać moje... Twoje. ..

Mylisz się bardzo. Lubię Ciebie i życzę Ci dobrze i Twoim bliskim. Szkoda mi też bardzo Adriana. Ale mam też świadomość, że teraz On musi chcieć sobie pomóc. Kompletnie nie wiem, czy Ty możesz mu pomóc.

No dobrze ale tylko powielasz schematy... Nic nie dajesz Adrianowi bo sama nic nie dostałaś... Ja nie rozumiem takiwgo podjescie do własnych dzieci..o Sebastiana który jest alkoholikiem i jest mu wygodnie do ciebie przyjeżdżać się troszczysz a własnego syna zalewasz bo ty się usamodzielniła sama w wieku 20kilku lat.. myślę że orw ów wszystko na drugie dno i nic nie jest czarne albo biale.. ale jakoś nie potrafię przeskoczyć tej sytuacji.. bo dziwi mnie twoja znieczulica na Adriana w końcu to twoje dziecko... Nie czujesz się ani trochę odpowiedzialna? I czemu Sebastiana nie możesz zostawić na pastwę losu (przecież sama mnie raz pisałaś że złe na ciebie wpływa itp) a Adriana możesz i nawet Ci powieka nie drgnie..

też mnie to niezmiennie dziwi.Jak mozna olać własne dziecko, a kochankowi wszystko wybaczać

No ale w relacji rodzic-dziecko nie chodzi o to żeby tylko dawać i oczekiwać czegoś w zamian... To nie jest czysta matematyka... Kurde to rodzina tu nie chodzi o zimne kalkulacje, ja ci dam obiad ty mi skopiesz ogródek... Gdzie tu miłość i relacje uczuciowe? Powiedzialaschociaż kiedyś synowi że go kochasz czy zawsze był raczej kulą u nogi? Ogólnie to nie potępiam niech każdy żyje jak chce.. ale myślę że ty też masz masę rzeczy to przerobienia u psychologa w tej relacji... zajmujesz się tematem rodziny l.. ślepo pomagasz alkoholikowi.. żyjesz w trójkącie a syna wywalasz z domu.. chociaż jak miał własne mieszkanie to nie wiem czemu u ciebie mieszkał.. wszystko to jakieś zawiłe..

Ja ciągle się dziwie na tak różne podejście do Adriana i Sebastiana. A Adrian całym swoim zachowaniem domaga się Twojej uwagi. To tak jak małe dziecko, swoim zachowaniem chcę na siebie zwrócić uwagę.

Straszne jest to co piszesz...

Podsun mu te myśl ponownie.

No to tym bardziej, tam popracuje dwa miesiące a zarobi tyle co u nas by mógł w cztery.

Abcd zgadzam się z tobą.. ale akrosol też ma trochę racji bo też nie może pozwolic żeby zrujnował jej dom ale działa strasznie okrutnie i względem syna... wywalenie go na bruk i udawanie że w ogóle nie istniał nie jest rozwiązaniem.. tu potrzeba chęci z obu stron, dlugich szczerych rozmow i terapi.. a akrosol nie raz podkreślała że nie ma uczuc macierznskich.. tu chodzilo i to byle odchować i niech sobie radzi trochę- jak w świecie zwierząt.. być może on dział tak destrukcyjnie bo zawsze był tym niechcianym dzieckiem wiec nie czuje się zobowiązany żeby szanować dom itp.. kij ma zawsze dwa końce, trochę słabo że akeosol nie próbujesz zrozumieć adriana... A jednocześnie bierze pod skrzydła alkoholika bo on taki biedny bo jego rodzina pije więc on też pije i za pracę w ogrodzie może u niej popijac piwko... Uważam że wyrzucenie Adriana i odwrócenie do wód niego to po prostu go zgubi...z drugiej strony na siłę się go nie "naprawi"... Nie wyobrazam sobie żeby w życiu byla taka sytuacna że moja mama by się ode mnie odwróciła i udawa ze nie istnieje..

Rada super... dla kogos kto chce pracowac i jest sklonny pracowac wiecej niz normalnie. Nie wiem dlaczego niektorym sie wydaje, ze jak ktos jest niezaradny/leniwy/robota sie go nie trzyma, to wyjazd za granice jest odpowiedzia. Otoz nie, za granica, szczegolnie jesli nie ma sie wyksztalacenia i doswiadczenia, zaczyna sie od najgorszych prac i trzeba niezle zapierniczac. Raczej nie opcja dla Adriana, ktory ma wymagania, nic soba nie reprezentujac.

Bardzo lubię takie porady- idź z nim na terapię. Zarzuć syna jak niemowlaka przez ramię i zanieś go do terapeuty. A tam ruszaj jego szczęką, żeby opowiadał o sobie.