Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
czwartek

Tydzień powoli zmierza do końca. Był aktywny i sporo mi sie udało zdzialać. Dziś i jutro chcę skończyć działać w sieniach. Oby się udało, bo Krzysiek ma rąbanie drewna. Inne sprawy idą swoim trybem. Teraz najważniejsze są: kurs parapsychologiczny, książka o fotografi kulinarnej, bo traktuję ją jak kurs, portrety. 

Ostatnio stałam sie jeszcze większym mrukiem niż byłam. Nie lubię rozmawiać z nikim. Rozmawiam tylko służbowo z bliskimi i to mi wystraczy. Żyję sobie w swoim świecie i dobrze mi z tym. Rozmowa na tematy, które mnie nie interesują to czas stracony. Do mamy nie chodzę więc rozmów praktycznie nie ma. Krzysiek rozmowny nie jest i Adrian też nie bardzo. Pięknie sobie dziczeję, co mi nie przeszkadza. Szkoda mi mojej mamy, bo jest sama. Niby chce być, bo twierdzi, że ludzi nie znosi i rozmów tez nie, ale te osoby ktore do niej przychodzą, trochę czasu jednak u niej spędzają. Chyba więc z nimi rozmawia. Wdaje sie w dyskusję ze wszystkimi. Nawet z listonoszem. Później mnie probowala mówić, co uslyszała, ale mnie to zwykle nudzi. Twierdzi, że jestem ciężko chora psychicznie. Ja twierdzę, że to introwertyzm, a to nie choroba.

Okropnie mnie denerwuje mój aparat.Jest na baterie, które po pobycie w sypialni marzną i nie chca działać. Muszę je wyciągać i kombinować - chuchać, pocierać. Boję się, że przez to mechanizmy szybo siądą. W cieple pory roku nie ma problemu. W pokoju dziennym nic od czasu włamania nie trzymam. Wczoraj przeczytałam, ze prawie wszystkie aparaty z trudem działaja zimą, ale zimy jeszcze nie ma.

Dzisiejsze menu: kluski kładzione z warzywami i fasolą, serek wiejski i sałatka z ziemniaków i fasolki szparagowej z dodatkami.

A tu moje szczęście w nieszczęściu...:)

i ostatnie zdjęcia późnej jesieni. Tym razem telefonem, bo aparat sie  z zimna zawiesza i nie mam do niego cierpliwości...:(