Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
niedziela

Ostatnio zdałam sobie sprawę, że prawie wszystkie konflikty z Sebastianem wywołuję ja. Wściekam się i wrzeszczę na niego, że pije, ze słucha muzyki, że oglada telewizję, ze dużo gada. On nie chce mi robić na złość, ale po prostu jest sobą. Od początku mnie uprzedził, ze pije i ja to zaakceptowałam. Wiedziałam, ze lubi ruch, że nie lubi ciszy i że jest towarzyski, że ma tłum kolegów i koleżanki. Nie wiem na co liczyłam. Chyba byłam naiwna, bo oczekiwałam, że sie zmieni, dostosuje. Niby czemu miałby sie zmieniać? Towarzyskość i telewizja czy muzyka to przecież nie zbrodnia, a że mnie to męczy i denerwuje to inna sprawa. Nigdy nie uważalam, że do siebie pasujemy. Ja tez go męczę, bo mało mówię, krzyczę na niego, nie chcę się ruszyć z domu i ciągle siedzę przed laptopem. Męczą go moje koty, bo po nim skaczą gdy śpi i dręczy go Pikuś, bo go budzi jak szczeka. Znęcam się nad nim, bo siedzę w nocy przy świetle i przeszkadzam mu w spaniu i dokuczam mu, bo śpię długo, a on siedzi sam czego nie lubi. Mimo tego wszystkiego on relacji nie chcę kończyć. Akceptuje mnie taka jaka jestem. Na razie. Ciekawe jak długo jeszcze wytrzyma... Wczoraj był z kolegą na rybach. Dziś pewnie będzie odsypiał.

Ja dziś tak całkiem wolnego nie mam. Będzie i praca-wróżenie, suszenie grzybów i pranie. Inne sprawy sobie odpuszczę. Tyle dobrego, ze sie wyspałam. Moze tez pośpię w dzień. Jest juz chłodniej i znowu przytulam sie do Krzyśka gdy śpię. Poza tym będzie pisanie ikony i wiersz.

Dieta działa. Już 2 kg mniej. Jeszcze dwa i odetchnę i 4 a poczuję się szczęśliwa.:) Na razie jestem na diecie plaż południa, niskokalorycznej. Jeszcze koktajli Her..balife nie stosuję. Zacznę później gdy zmniejszę kalorykę. Są grzeszki, ale celowe, bo nie chcę by metaboizm zwolnił. Wczoraj to były 4 małe ciastka z czekoladą. Wszystko wliczone w bilans. Gdy jest grzeszek to kalorie szybują do 1000-1200.

Niestety mam  coraz większe probemy z jogą i zdarza mi sie czasem opuścić ćwiczenia. Boli mnie kręgosłup i stawy szczególnie w okolicy ud i kości długie nogi. Ból stopy się zminiejszył i staw ramienia tez juz nie boli przy normanym ruchu. Ruchu jednak nie zaniebdam, bo jest ryzyko, że z kanapy nie wstanę...

Płot jest już w domu... Musiałam go znieść z bratem Krzyśka. Byłam z siebie dumna, ze dałam radę, ale pot mnie oblał i później padłam.

Staram sie wrócić do fotografii. Na razie kulinarnej, ale będą i zdjęcia przyrody. Kupiłam nawet kartę graficzną do aparatu. A to wczorajsze zdjęcie... Jeszcze książki o tym temacie nie skończyłam...