Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
30 dzień

No i znowu mają być mrozy w nocy i to spore. Ciekawe dokąd to potrwa. Już miałam nadzieję, że to koniec zimy. Już się szykowałam na decoupage w pracowni i malowanie akrylami, a tu takie kwiatki. Trzeba będzie jeszcze zacisnąć zęby i zmarznąć trochę. Nie podoba mi się to. Oj nie podoba...

Dziś jadę do lekarza z badaniami. Oby pierwszy i ostatni raz w tym roku. Mam nadzieję, że już da mi spokój i na następne badania mnie nie wyśle. W końcu jestem zdrowa i dobrze się czuję. Wściekła jestem oczywiście, że muszę jechać. Czeka mnie spacer około 2 km i będę chyba musiała siedzieć w poczekalni pełnej chorych. Obym tylko grypy nie złapała, bo katar łapię szybko. Problemem jest również to, że ma być kurier z książką i może nikogo nie zastać, bo Krzysiek robi badania okresowe i też go w domu nie będzie. On też klnie, ponieważ badania zajmą mu trzy dni w tym dzień wolny. Ma być nawet u laryngologa. Ciekawe po co?

Jutro już będę siedzieć w domu. Odreaguję i coś więcej podziałam.

Menu na dziś: frytki z batata, kotlet mielony z pieczarkami, krążkami cebuli i jajkiem sadzonym, mandarynka, sałatka z papryki, ogórka kiszonego, marchwi i fasoli czerwonej. Wczoraj była jednak joga. Spadek 50 dkg.Tydzień był wzorowy i schudłam 1 kg. Od początku diety 7 kg. To już jest jakiś wynik.

Wpadła mi w oko kolejna książka o jodze. Może kupię jak coś zarobię...To będzie ostatnia jak na razie...Gdybym ją kupiła to ćwiczeń bym miała na jakąś godzinę jogi. To wystarczy aż nadto... Przecież nie wszystkie ćwiczenia z tych książek co mam wykonuję. Niektóre wydają mi się zbyt łatwe, bo nie czuję napięcia. Inne są zbyt trudne jak dla mnie, a jeszcze inne mi po prostu nie leżą. Może jednak i na nie kiedyś czas przyjdzie. Zauważyłam, że nie lubię ćwiczeń w pozycji stojącej. Czyżby to lenistwo?

Zwyczajne życie

Pociąg zwany istnieniem

nie zatrzymuje się na stacjach

mija je w biegu

to toczy się to gna

dzieciństwo młodość dojrzałość

odchodzą w zapomnienie

zbłąkane myśli

czyny tłoczące się spiętrzone

dobre i złe

zwyczajne życie

nie szuka drogowskazów

wiodących na szczyty

omija przeszkody

unika  tuneli pachnących trwogą

po latach przeciera

wyblakłe oczy i

dociera do celu

wabiącego nicością