Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
zazdroszczę i tęsknię

Wczoraj byłam w pracy i złożyłam podanie o przedłużenie mojego urlopu wychowawczego. Doszłam do wniosku, że jeszcze nie dojrzeliśmy z moim synkiem do rozstania. Ostatnio chorował i wizja oddania go pod opiekę komu innemu jakoś mi nie pasowała. W pracy przyjęto moją decyzję z dużym niezadowoleniem. Dyrektorka omijała mnie wzrokiem i miała wyraźnie złą minę. A mój bezpośredni przełożony powiedział, że bardzo skomplikowałam sytuację w zespole. Ale że rozumie, bo sam ma dzieci.
No i od wczoraj nie opuszczają mnie wyrzuty sumienia... Nie chciałam nikomu zrobić na złość. Nawet nie podejrzewałam, że ktoś na mojej decyzji ucierpi, bo pracuję w dużej instytucji i właściwie do tej pory czułam się w niej ignorowana. Ot, pracownik jeden z tysiąca. Nie sądziłam, że będą tam na mnie czekać.
Właściwie tylko patrząc na moje dziecko jestem pewna słuszności decyzji. Ono tylko raz w życiu jest niemowlakiem i to, co dam mu teraz, jest dla niego podstawą na całe życie.
Ale w pracy pewnie jestem spalona i nie awansuję przez następne 100 lat.

W związku z tymi pracowymi przeżyciami wczoraj bardzo bolała mnie głowa i nie miałam siły iść na pilates. Za to zjadłam czekoladę w ilości przekraczającej dozwoloną dawkę. Jakoś tak poddałam się fali emocji i zajadłam stres.

Czytam sobie pamiętniki prosiątka, cambiolavita, kropecki, reiven, cookie89 i zazdroszczę im sukcesu. Tak pozytywnie zazdroszczę. Podziwiam je za wysiłek i konsekwencję i tak bardzo bym chciała dołączyć do grona dziewczyn zadowolonych ze swojego ciała. A mnie jeszcze do tego tak daleko!.. Czasem pojawiają się wpisy, że dziewczyny chudną już same, z rozpędu niejako, bez wysiłku. A u mnie ciągle wszystko tak opornie idzie.

Może to przez karmienie piersią? Może jak skończę, to będzie lepiej? Może jak wróci miesiączka, to mój organizm przestawi się na inne funkcjonowanie i w końcu moje ciało przeobrazi się z miękkiej mamuśki w szczupłą kobietę? Tęsknię za tym.