Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Poniedziałek...3 posiłki to jest to...

Niestety mój mąż na rowerze nie pojeździ...ma problem z lewą stopą i nie dałby rady pedałować, chodzenie z kijami tak, orbitrek tak, ale na rowerze musiałby używać stop, nawet samochód mamy z automatyczną skrzynią bo inaczej nie miałby możliwości jeździć, a tak nie ma problemu;)))

Ja też przez pewien czas robiłam turbo kilka razy w tygodniu, ale od tego skakania zaczęło bolec mnie kolano i odpuściłam

U mnie zawsze do śniadania kawa, herbata dla mnie może nie istnieć, nie pije w ogóle, ostatnio trochę zielonej, ale nie dlatego że mi jakoś wybitnie smakuje, raczej dla zasady, jest i trzeba ją wypić, ja po tych dwóch dniach o trzech posiłkach czuję się naprawdę dobrze, nie jem ogromnych porcji, wszystko w granicach norny i zapotrzebowania kalorycznego, ale ani wczoraj ani dzisiaj nie miałam napadu głodu, mam nadzieję że ta taktyka u mnie się sprawdzi, co do pracy też miałam już ochotę iść do najwyższego jak to ładnie ujęłaś, ale wolę poczekać aż emocje opadną, chcę się dobrze przygotować do tej rozmowy, a liczę się z tym, że u najwyższego to i tak się skończy, bo tak jak pisałam tamta franca zawsze jest na nie...jak to dobrze że chociaż tutaj mogę się wygadać, że ktoś mnie wysłucha i wyrazi swoje zdanie, bo ja z mężem pracuje w jednej firmie i czasami mam wrażenie, że on tak dziwnie reaguje jak coś zaczynam narzekać na pracę...np. w niedzielę zapytał mnie czy ma spytać jakiegoś znajomego, który ma sklep odzieżowy, czy nie miałaby pracy dla mnie...normalnie myślałam że szlak najjaśniejszy mnie trafi...w sklepie cały dzień w robocie i do tego w weekendy, odebrałam to jakby chciał się mnie pozbyć, liczyłam raczej na to że powie coś w stylu...przykro mi kochanie, wiem że jesteś niedoceniana, a tyle pracujesz a on do sklepu chce mnie wysłać...

A i żeby była jasność, nie gardzę pracą w sklepie i gdybym innej możliwości nie miała to wzięłabym cokolwiek, nawet sprzątanie...

to ciekawe co piszesz, na pewno poczytam, bo naprawdę czuję się o wiele lepiej... naprawdę nie mam ochoty na podjadanie i nie czują ssania w żołądku jak to było przy jedzeniu 5 posiłków, faktycznie byłam cały czas głodna, na razie drugi dzień i jest ok, też nie jest tak, że od śniadania do obiadu nie zjem nic, bo najczęściej wpadnie jakiś owoc, wczoraj nie liczyłam nawet kalorii bo trzymałam się w ryzach i nie ma opcji żebym przekroczyła swój limit, a poza tym przy tej aktywności to może i za mało zjadłam, ale głodu nie czułam...mam nadzieję, że znalazłam sposób na siebie, poczytam o tym metabolic balanse...dziękuje za podpowiedź

Własnie ja zawsze byłam z tych szarych myszek, które wolały siedzieć cicho. bo jak się zacznę upominać to jeszcze mnie zwolnią...naprawdę tak myślałam, ale moja czara goryczy się przelała i idę walczyć o siebie bo jak nie ja to kto się wstawi za mną? no to Ty nieźle dajesz czadu z ćwiczeniami, ja mam zamiar tak ćwiczyć tylko do urlopu, czyli przez najbliższe 5 tygodni, a później trochę zwolnię, zakładam oczywiście, że osiągnę swój cel przez te 5 tygodni...miłego dnia

Wiesz na pewno na dłuższą metę nie dam rady ćwiczyć po 2 godziny dziennie, to dla mnie nie realne i fizycznie i logistycznie niemożliwe, teraz się spinam bo chcę trochę schudną do urlopu...mam nadzieję, że znajdę jakiś złoty środek i będzie dobrze...miłego dnia;)))

Takie słowa z Twoich ust...bardzo dziękuję...ale coś mi się wydaję, że przy Twoim poziomie wytrenowania spokojnie podołałabyś tym ćwiczeniom i jeszcze miała ochotę na więcej, miłego dnia;)))

Myślę, że tak, że może szefowa się zdziwić, bo ja raczej z tych posłusznych cieląt co to wykonają każde zadanie, które im się zleci i nie oczekują nic w zamian, nawet jak nie należy to do zakresu moich obowiązków, wiesz jestem tak bojowa nastawiona, że chciałabym już, teraz, zaraz tą sprawę załatwić, ale wiem też że emocje nie są dobrym doradcą, dlatego spisuję sobie wszystko co działa na moją korzyść, będę miała czas ubrać to profesjonalnie w słowa i do boju...a żeby ją bardziej podkurwić to mam nadzieję, że prze te dwa tygodnie trochę wysmukleje i będę pewną siebie kobietą świadomą swej wartości i swoich umiejętności...gorzej że z niej to taki typ pt..."nie, bo nie" ...fajnie co, kobieta lat 41 na stanowisku dyrektora taką argumentację przedstawia swoim podwładnym, trochę to śmiechu warte, a tak w ogóle to bardzo lubię swoją pracę i nie chciałabym jej zmienia, boję się, że mnie stres zeżre jak pójdę na tą rozmowę, ale dość o pracy...my działamy dalej, robimy swoje, ćwiczymy, zdrowo jemy i jest pięknie, miłego reszty dnia;)))

Dobry tekst...zapisuje, bo ja wszystko zapisuje co działa teraz na moją korzyść i co może mi się przydać w tej rozmowie, dzięki;)))