Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
porażka.

to nie głupota to problem z psychika, wieczny wyscig szczurow, niedowartosciowanie, proba ogarniecia wlasnego zycia co staje sie wreszcie obsesja... z anoreksja nie mam doswiadczenia ale z kompulsywnym obzeraniem sie i chowaniem opakowan po jedzeniah wyzeraniu wpol zamrozonych rzeczych i wszystkiego co bylo w lodowce gby bylam samaw domu owszem.doswiadczylam. Po pierwsze poszukaj poradni zywieniowej w swoim miescie , jezeli nie ma takiej to znajdz poradnie psychologiczno-pedagogiczna( ta jest wszedzie) wszystko jest raczej darmowe a tam ludzie sie znaja na problemach takich jak twoj i skieruja cie do odpowiednich osob.. Mam nadzieje ze kiedys bedziesz szcesliwa i wyjdziesz z tego! :) wazne ze zdajesz juz sobie sprawe ze masz problem.. to na prawde wielki krok do wyleczenia!

Potrzebujesz pomocy, sama nie dasz rady!;*

"każdego człowieka na ulicy widzę o wiele chudszego" - Ty sobie naprawde żarty robisz?! :O szpital masz murowany!!! idiotyzm dzisiejszych nastolatek... współczuję głupoty.

NAJWAZNIEJSZE ZE JESTES SWIADOMA TEGO ZE JESTES CHORA! 18 lat i 40 kilko wagi ! Moj 13 letni syn wazy prawie 60 kilo.Poszukaj kogos kto Co pomoze,no i nie odchudzaj sie juz !.Jedz po trochu ale czesto!Jedz slodycze ,A nie warzywa na parze ,chudy ser no smiechu warte!Ty dziewczyno rozwijasz sie i twoj organizm potrzebuje materialu do budowy,zebys za kilka lat wyrosla na zdrowa i piekna kobiete!POZDRAWIAM I ZYCZE CI ZEBYS WYBRNELA Z TEGO BLEDNEGO KOLA!

mi przeszło, ale chyba nie byłam w tym tak głęboko jak ty...

Sama sobie z tym nie poradzisz.Ale dobrze,ze masz świadomosc tego,że jest źle. Musisz zwrócic się o pomoc do kogos,trzymaj się...

Może pójdź z kimś szczerze porozmawiaj oby dobrym! Może uda się Tobie pomóc:) Daj sobie czas i zaufaj komuś:)

Ja pokonałam natręctwa, depresję i niską samoocenę, ale dlatego, że ciężko nad tym pracowałam, skończyłam z tym co mnie dołuje i wyszłam do ludzi. To bycie szczęśliwym jest największym wrogiem natręctw. Najpierw spróbuj sama z nimi powalczyć, a potem idź do psychiatry. Mojemu koledze pomogli. Ale przede wszystkim znajdź sens zycia poza swoim ciałem. Mi pomógł mój mąż, studia, praca. Po prostu zmiana życia. Jeśli ciężko Ci o to, to nie wstydź się iść do lekarza. Tylu ludzi to ma, że oni już mają sposoby;-) I pamiętaj- wygrasz z jednym problemem, wygrasz z następnymi. Rodzina kocha Cię bezwarunkowo, spędzaj z nimi więcej czasu, dawaj im przyjemność, pomagaj innym, niech to napędza Cię do życia! Trzymam za Ciebie kciuki!

ja wychodze na prostą;p pokonuje swoje schematy...a ty powinnas iśc do lekarza...strasznie mi cię żal..

Nie wiesz co robić? Idź do lekarza! A jeśli już byłaś, to życzę Ci powodzenia w walce z chorobą. Dobrze, że widzisz swój problem. Szkoda tylko, że pomyliłaś portale, tu ludzie się odchudzają, a nie tyją, więc jak chcesz wyjść ze swojego błędnego koła siedząc tutaj? Jeszcze raz powodzenia, bądź dzielna i się nie poddawaj-wygrasz!

współczuje ;/ nawet niewiem co ci poradzić ;/ ale trzymaj sie :)

kochaaaana! Musisz z tym walczyć! Musisz!Codziennie! myslałaś moze o terapii ? Byłaś na balonach ;>

Ojjej,nie gnaj w to! nadchodzi lato,to jest dobra,pozytywna pora roku,walcz!

sama chcesz się z tym uporać?:( nie da rady...

A Ty jak wreszcie uważasz... że chcesz chudnąć czy przytyć?:( Współczuję Ci moja siostra chorowała na anoreksję i nabawiła się choroby żołądka oraz zaburzeń narządów rodnych... przez co teraz ledwo co donosiła ciążę do końca!:( Jeśli chcesz przytyć kup koktajl białkowy... I pij do ile się da! Bo wyglądasz nie za dobrze wiesz?!

Nie myśl w taki sposób! Walcz o zdrowie!

To jest choroba, z która starasz się uporać. Bardzo trudna i ciężka droga przed Tobą, ale spróbuj uwierzyć że się uda!! My tu wszystkie za Ciebie trzymamy kciuki i dopingujemy. Powodzenia :*

Na pewno nie jesteś ciężarem dla rodziców, nawet tak nie myśl. Walcz dalej Kochana, warto naprawdę. Wiem, że porażki są straszne, ale trzeba o nich zapominać i dalej walczyć ;]

a może popros rodziców o pomoc np w szukaniu lekarza i psychologa, bo samej to będzie ci cizko, a szkoda żebyc zycie straciła na chorowaniu, masz 18 lat powinnas cieszyc się zyciem a nie spędzac czas na obsesyjnym liczeniu kalori i cwiczeniach, trzymam za Ciebie kciuki bo super z Ciebie dziewczyna i żal mi ze dopadła cię ta straszna choroba

nie jesteś ciężarem dla rodziców! oni martwią się o Ciebie, jesteś ich córką, którą kochają i chcą dla niej jak najlepiej! nie mogą pogodzić się z tym, że nie mają na to wpływu, na to, jak się niszczysz. zastanawiałaś się kiedyś, jakie korzyści czerpiesz z choroby? a może są to tylko same straty?