Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
porażka.

miałam już nie pisać dziś ale jeszcze się zmogłam. Jest źle coraz gorzej i tak bardzo boję się że ulegne całkowicie. Tak bardzo zal mi rodziny którą tyle dla mnie robi przykro mi że jestem dla nich takim ciężarem pewnie nie takiej córki oczekiwali;( jem dużo mniej 2 tygodnie temu ważyłam 42.8 teraz już 41.2 mam okropne wyrzuty i kombinuje jak nie zjesc jestem rozdrazniona wpadłam w obsesję ćwiczeń czuje że bez nich jestem grubą każdego człowieka na ulicy widzę o wiele chudszego. wiecie co dziś zrobiłam ? zjadła rano 2 kromki z chudy serem białym potem jogurt naturalny z połowa pomarańcze na obiad nalewka zupy i warzywa na parę i co potem? pojechałam do krosna do rodziny tam był tylko sernik więc go nie tknełam wróciłam 20 30 a że jem kolację o 19 to tak późno nie jem. więc jadła o 14 20 i tyje. jestem złą na siebie bo jestem pieprzona anorektyczką! sama nie wiem co mam dalej robić;( tracę nadzieję na to że będzie lepiej że będę szczęśliwa że życie mi przeleci między palcami. nie nawidze swojego ciała nie umiem siebie zaakceptować ;( czy któraś z was wyszła na prostą z tej choroby ? jeszcze obsesja ćwiczeń mogę kończy plus moje natręctwa;( chyba jest mi przeznaczone takie życie psychicznej ;( nie wiem tylko czy to ma jeszcze jakikolwiek sens;(