Temat: Baby blues czyli temat dla mam.

Mnie baby blues dopadł w 5 dobie po porodzie. Wszystko mnie denerwowało, a jak na złość jeszcze przyszedł w odwiedziny mój teść. Jego gadki czasem normalnie jest trudno wytrzymać, a po porodzie to już w ogóle mnie denerwował. Płakać mi się chciało, sama nie wiem czemu. Dziecko było zdrowe, poród nawet nie aż taki ciężki. Sama się zastanawiałam o co mi chodzi ;p

Ale szybko mi przeszło. Na następny dzień mąż poszedł do pracy, zostałam z synkiem sama w domu i wzięłam się w garść. W końcu na spokojnie mogłam nacieszyć się moim maleństwem :)

O widzisz, Maff dobrze gada. Depresja nie wynika z nastawienia. NIe można jej być pewnym.
To jest stan, na który nie ma się wpływu. Nie możesz się tego obawiać, bo nie wiesz czy Cię to dopadnie czy nie. Nie masz na to wpływu. I już.

Mnie nie dopadła żadna poporodowa depresja :)))) wręcz przeciwnie, byłam bardzo szczęśliwa i cieszyłam sie moim małym szkrabem :) Ale wśród koleżanek można było zauważyć zmiany w zachowaniu, płacz, ogólny "tumiwisizm" ... i szkoda, że tak mało robi się w tej sprawie. Nie powinno się  bagatelizować kobiet z tą przypadłością !

I bardzo dobrze,że się o tym mówi a nie wciska kity przyszłej matce o zalewie miłosci po porodzie itp. 

Podobno baby blues dopada kobiety, które były całe życie rozpieszczane, żyły wygodnie, wszystkie zachcianki spełniane i nie miały większych stresów czy problemów w życiu. Ponoć tak mówią statystyki. 

Podobno statystyki się nagina by były wygodne dla danej grupy społecznej. ;) Nie ma reguły na baby bluesy i na depresje poporodowe

Ja nie byłam rozpieszczona, ale fakt, że jakichś większych problemów nie miałam. Mnie baby blues dopadł zaraz po powrocie ze szpitala. Uświadomiłam sobie wtedy w pełni że te dzieciątko jest całkowicie zależne ode mnie i co może się wydawać śmieszne, "że jest na zawsze".  Że już nigdy nie będzie tak jak kiedyś. Często brakowało mi tego czasu wolnego, że nie byłam od nikogo zależna, mogłam robić co chciałam. Że mogliśmy z mężem wychodzić, wyjeżdżać gdzie tylko chcieliśmy i kiedy chcieliśmy. Właśnie tego mi najbardziej brakuje. Wiem, że z czasem jak mały podrośnie będzie lepiej, będzie bardziej samodzielny. Obecnie mały ma niespełna pół roku, a ja jeszcze czasami czuję tą tęsknotę za "wolnością". Chociaż teraz i tak jest dużo lepiej niż na początku. Przez pierwsze trzy miesiące miałam wiecznego doła. Zajmowałam się dzieckiem z obowiązku, nic mnie nie cieszyło, czułam totalną pustkę. Z jednej strony chciałam cofnąc czas do czasu sprzed ciąży, a z drugiej strony nie wyobrażałam sobie, że mogłabym go oddać. Do tego dochodzi niewyspanie, zmęczenie, hormony. Nigdy nie chciałabym wrócić do tamtego okresu, dlatego nie wiem czy bedziemy mieli drugie dziecko.
Ale na Twoim miejscu nie nastawiałabym się na nic, bo ja też czekałam z niecierpliwością na dziecko. Wyobrażałam sobie jak to będzie. A rzeczywistość okazała się inna. Moim zdaniem w telewizji, gazetach nie pokazują prawdziwego macierzyństwa tylko "polukrowane" przez co kobiety potem są tym macierzyństwem rozczarowane. Powinno się więcej mówić o trudach macierzyństwa i o depresji poporodowej.
Mi bardzo pomógł mąż. Gdyby nie był taki kochany, cierpliwy i wyrozumiały nie wiem jakby to się skończyło. Tak naprawdę to on mnie z tego wyciągnął.

Pocieszające jest, że dzieci naprawdę szybko rosną, ani się nie obejrzymy, a pójdą do szkoły:p

baby blues to nie depresja poporodowa. u mnie to bylo kilka dni po porodzie, takie zalamanie i przytlloczenie sytuacja, problemy z karmieniem itp. Trwalo moze kilka dni. mysle ze prawaie kazda mama ma takie chwile zalamania na poczatku :)