Temat: Baby blues czyli temat dla mam.

Moja krolewna ma 11 dni, nie wiem czy to co mnie dopadlo to ten slynny Baby blues, bo depresja to raczej nie byla. Generalnie mialam cc i bardzo ciezko dochodzilam po tym do siebie, dzieckiem zajmowal sie maz, babcie, a w szpitalu polozne. W piatej dobie dopadlo mnie zalamanie, ze nie potrafie sie zajac dzieckiem, ze zadna ze mnie matka, do tego doszedl nawal i mialam ochote sobie amputowac piersi, a mala nie mogla zlapac zmasakrowanych brodawek. Jedyne czego mi sie chcialo to wygonic tych wszystkich ludzi gdzies daleko zamknac sie gdzies i ryczec. Przez kolejne dwa wieczory jak dziecko spalo ryczalam pod prtsznicem nie wiedzac nawet czego. Generalnie mam ogromne wsparcie w mezu i chyba tylko to mnie trzymalo jakos w pionie. Teraz jest juz calkiem ok, chociaz czasem, szczegolnie wstajac o 4 rano tez chce mi sie plakac, chociaz juz nie tak jak wczesniej. Paradoksalne jest to, ze jak patrze na moja corke to uwazam ja za najcudowniejsza i najdoskonalsza istote na swiecie i owszem czuje mimo tych placzow ten slynny zalew milosci. Pamietaj, ze po porodzie najwiekszymi niszczycielami sa hormony i zaden pms nie jest w stanie temu dorownac. Nie wolno zakladac, z gory, ze bedzie zle. Ja mam nadzieje, ze u mnie z kazdym dniem lepiej.

też mnie to dopadło, a najzabawniejsze jest to, że uważałam przez całą ciąże "że ja na pewno tego mieć nie będe bo jestem taka świadomo macierzyństwa i przygotowana na wszystko" gówno prawda...poród miałam mega cięzki, skończył sie cc, potem problem z karmieniem piersią, ciągle płaczące dziecko...18 dni po porodzie kończyłam 30 lat i mialam wrażenie wtedy że to najsmutniejsze urodziny w życiu i nie dlatego że sie starzeje, tylko dlatego, że jestem zmęczona, brzydka i beznadziejna;/ tak sobie myślałam...

Mnie też dopadło, chyba... być może wpływ miały kolki córki, które miała wyjątkowo silne i płakała na okrągło. A ja miałam serdecznie dosyć, bałam się zostawać z nią sama w domu, nie chciałam z nią sama zostawać... Jak ktoś mi mówił, że takie małe dzieci są słodkie i kochane, to mnie się niedobrze robiło, bo ja marzyłam o tym, żeby wrócić do czasów sprzed ciąży. Zdarzały się ranki, że wyłam w łazience na podłodze i błagałam męża, żeby nie szedł do pracy, bo jak on wyjdzie to zrobię coś sobie albo małej... Taki stan trwał u mnie z półtora miesiąca, z czasem było coraz lepiej i lepiej, aż w końcu wszystko się ustabilizowało. I jestem szczęśliwą mamą wiecznie uśmiechniętego bobasa :) Jak teraz przypominam sobie to co było, co sobie wtedy myślałam... to aż sama w to nie wierzę :)

Ja miałam krótki kryzys o podłożu hormonalnym jeszcze w szpitalu (jeśli nie na tle warunków tam panujących ;)) - trzymali nas tydzień, ale po powrocie do domu przeszło ;) Na szkole rodzenia mówili, że kobiety karmiące piersią są statystycznie mniej narażone na depresję poporodową, ponieważ podczas ssania wydziela się oksytocyna. Mogę powiedzieć, że u mnie się sprawdziło.

Może z tym cycem coś jest, bo im lepiej mi idzie karmienie tym lepiej się czuję :P

Ja słyszałam, że kobiety karmiące piersią są mniej narażone na depresję poporodową, ale również te, które rodziły naturalnie.