Temat: już zawsze będę beznadziejną matką?

A ja uważam, że psycholog w tej sytuacji to ostateczna ostateczność.

Do autorki wątku jesteś po prostu zmęczona. Musisz odpocząć, zrelaksować się a co za tym idzie oddać komuś dziecko nawet na godzinę czy dwie. W końcu będziesz musiała go gdzieś zostawić np. w przedszkolu. Tez miałam taki czas jak Ty. Z doświadczenia wiem, że właśnie zawiezienie córki do mamy dawało mi chwilę czas dla siebie, a co za tym idzie więcej energii i relaksu. Dziecku nie działa się tam krzywda a wręcz przeciwnie, po czym wracało do mnie i obie byłyśmy szczęśliwe. Moja córka też miała coś w rodzaju buntu, krzyczała, płakała, ale z czasem to minie. Głowa do góry, nie jesteś złą matką, tylko musisz odpocząć, nabrać siły, zrobić coś dla siebie. Wspomagaj się witaminami.

Powiem ci tak - w tym wieku każde dziecko takie jest, też mnie to doprowadzało do rozpaczy ale poczekaj, wyrośnie z tego :) moja ma 5 lat i jest o niebo lepiej :) Ale pamiętam jak ja wtedy się tym samym denerwowałam... Jest w takim wieku kiedy wszystko go interesuje, ciężko zapanować nad ciekawym świata dzieckiem. Rozmowa i tłumaczenie to teraz podstawa. Druga sprawa jest taka, że on wyczuwa Twoje spięcie, samopoczucie.. Dla przykładu kiedy moja nie chce długo usnąć a ja jestem poddenerwowana bo mam tysiąc jeszcze spraw do zrobienia wtedy tym dłużej usypia, po prostu z nią jestem, czytam albo leżę obok. Gdy jestem spokojna, usypia w mig.

Powinnaś mieć czas tylko dla siebie, może jakiś wolne popołudnie by się udało załatwić dla Ciebie, na wypad na kawę z koleżanką czy z mężem na spacer? Byłaś z nim w jakieś sali zabaw - tam się wyszaleje a Ty sobie spokojnie posiedzisz i odpoczniesz  :) A przedszkole, może są jeszcze miejsca, czasami ktoś rezygnuje warto zapytać. Moja jaki 3 latka była popołudniami na 3 godzinki w przedszkolu - był specjalny projekt z Unii Europejskiej od 15 do 18'tej, poorientuj się. Kilka godzin wytchnienia byś miała ;)

Głowa do góry, będzie dobrze. Poszukaj w necie pomysłów na spędzanie czasu z 3 latkiem są różne fajne zabawy, zajmują czas a i ty z przyjemnością się synkiem pobawisz :) Może i głupie ale pomyśl, jak byś się czuła gdyby go miało zabraknąć... i co czujesz? :)

No cóż, wygląda na to, ze jesteś młodą mamą, którą trochę przerosło macierzyństwo. Bo pomyśl - jak możesz panować nad dzieckiem, skoro sama nad sobą nie panujesz, straciłaś kontrolę nad swoim życiem, jak sama napisałaś? Tak naprawdę to Twój syn ma nad Tobą kontrolę, to on decyduje co będzie się działo, gdzie pójdzie i co zje. Wymusza to na Tobie krzykiem, a Ty mu ulegasz dla świętego spokoju, żeby przestał krzyczeć. Bo nie umiesz nad nim zapanować, bo nie wiesz jak to zrobić. Jedyne co potrafisz, to uderzyć go. To już naprawdę jest masakra, żeby być 2-3-letnie dziecko  Jesteś non stop zestresowana i przerażona, co Twój syn znowu wymyśli i przeskrobie. On to doskonale wyczuwa i robi co chce. Ale to nie Twój syn ma problem, bo to przecież malutkie dziecko, to Twoje podejście do niego jest złe, niestety. Powinnaś przejąć kontrolę na sobą i nad nim, być konsekwentna i nie ulegać wymuszaniu. Wymyślać mu zabawy, zużywać trochę nadmiar jego energii, pomagać mu się rozwijać. Ale nikt Ci w tym za bardzo nie pomoże, sama musisz wypracować swój własny sposób na radzenie sobie z nim.

Oglądałaś kiedyś "Super Nianię"? Jeżeli nie, to może powinnaś zobaczyć parę odcinków. Jesteś klasycznym przykładem nie radzącego sobie z dzieckiem rodzica, któremu pani Zawadzka zawsze jakimś sposobem pomaga...