Temat: już zawsze będę beznadziejną matką?

Zaszłam w nieplanowaną ciążę w wieku 18 lat. Byłam przerażona, a z biegiem czasu jakoś w połowie ciąży zaczęłam pragnąć tego dziecka. Pokochałam je od pierwszego wejrzenia jak tylko przyszło na świat. Było różnie i różne rzeczy razem przeszliśmy. Czasem bywałam sfrustrowana, wymęczona, kilka razy zdarzyło się, że żałowałam że mam dziecko. Ale zaraz wszystko mi przechodziło, wystarczył jeden uśmiech, jedno przytulenie i znów byłam szczęśliwa. Ze wszystkich stron słyszałam, że z biegiem czasu będzie tylko lepiej, bo synek podrośnie i będzie bardziej słuchał, więcej rozumiał. Dzisiaj ma trzy latka i mogę powiedzieć z pełną świadomością, że słowa te się nie sprawdzają. Owszem czasem mnie posłucha, przeżywamy także wspaniałe chwile, ale powoli nie potrafię się nimi cieszyć. Czuję, że tracę kontrolę nad nim, nad swoim życiem i nad sobą też. Spędzam z nim całe dnie i po prostu coraz częściej zdarza się, że mam go serdecznie dość. Rzadko mnie posłucha, a jeśli nawet to tylko wtedy gdy coś mu obiecam, wszystko wymusza krzykiem. Krzykiem którego ja już nie potrafię słuchać. Kiedy zaczyna krzyczeć najchętniej wyszłabym i już nie wróciła. Kocham go ale nie potrafię sobie poradzić. Mam poczucie, że jestem coraz gorszą matką a syn mnie nie kocha. Kiedy jestem już na skraju wytrzymałości straszę go że dostanie po dupie. I czasem to działa, Zresztą kilkanaście razy dostał już klapsa w pupę. Czuję sie  bezsilna i wcale nie chcę go bić nawet lekko, ale nie widzę innego rozwiązania. Nie słucha moich tłumaczeń krzyczy, płacze dopóki nie zrobię tak jak on chce. Mam dość tego wszystkiego :( Przez to wszystko straciłam chęć do czegokolwiek. czemu jestem taka nienormalna??? Wokół widzę uśmiechnięte, szczęśliwe mamy, które spacerują ze swoimi dziećmi zadowolone z życia. A dla mnie nawet spacer to czasem koszmar, bo nie lubię kiedy mały mi ucieka boję się o niego, wiem że jego wszystko ciekawi ale wkurza mnie gdy któryś raz powtarzam daj rączkę albo nie biegnij tak szybko. On wszystko rozumie i wiem że gdyby chciał to posłuchałby bo czasem tak jest.
Bardzo proszę o jakąkolwiek poradę. Nie mam kompletnie komu o tym wszystkim powiedzieć. Poza tym wstydzę się tego. Od początku chciałam być dobrą mamą, ale jak widać nie potrafię. A dzisiaj już w ogóle nie panuję nad niczym, jestem chora i najzwyczajniej w świecie ryczałam razem w nim :(