Temat: Jak to jest być mamą? Poważna decyzja przede mną

moim zdaniem nie dobraliscie sie z partnerem pod wzgledem zakladania rodziny

Ja bym ci tu mogła swoją historię opisać, ale to ci nic nie da, bo każdy jest inny, czytanie o tym jak to u innych było średnio pomaga.

Po pierwsze, jak się pobieraliście, to chyba rozmawialiście o dzieciach? Bo zarówno zmuszanie do macierzyństwa jak i kategoryczne odcinanie się od tematu jest nieuczciwe wobec współmałżonka. Po drugie jakoś planowaliście wspólną przyszłosć? Nie jesteście jakąś parą wariatów co idą na żywioł jak widzę :) wiem że zycie to nie układanka, ale biorąc ślub zazwyczaj ma się choć jakieś mgliste plany na najbliższą pieciolatkę, a tu wygląda jakby nie... Ty planujesz studia a mąż dziecko. Da sie to pogodzić, ale jak dla mnie to opcja ostateczna i trudna do wyobrażenia (broniłam się w 5 miesiącu ciąży, a koleżanki które studiowały z małymi dziećmi w domu miały przekichane oględnie mówiąc). Więc zdaje mi się, że powinniście usiąść razem i po prostu szczerze i uczciwie! porozmawiać o tym jak ułożyć swoje życie w najbliższych latach.

Jeśli chodzi o twoje wątpliwości odnośnie tego czy sobie poradzisz, to tu bym sie nie martwiła. Ciąża trwa 9 miesięcy, bardzo mądrze, wszystko co ci potrzebne na początku poczytasz w tym czasie, ogarniesz się, okrzepniesz, pójdziesz na szkołę rodzenia może, a potem to już człowiek uczy się razem z dzieckiem. Myślisz że wszystkie kobiety od matury czują pociąg do niemowląt i wkoło mają mnóstwo maluchów do poćwiczenia?

A już to czy macierzyństwo to sielanka czy droga przez mękę, to chyba w ogóle nie da się odpowiedzieć... Bo ani to ani to, dla mnie to normalny kawałek życia, aktualnie jestem w 8 tygodniu 3 ostatniej planowanej ciąży. Jeśli trafi cię ciąża bezproblemów, łatwy poród, dziecko śpiące, jedzące jak w książkach podają a do tego grzeczne z natury (moje pierwsze :)) to pomyślisz sobie, dlaczego ludzie nie mają po 10 dzieci? A jak wszystko będzie trudne albo ciąża nieplanowana, to potem złe emocje spowodują, że każda kolka, kupa, choroba, foch dziecka będą powodować depresje, może łez i "nigdy więcej żadnych dzieci". Dużo zależy od nastawienia psychicznego.

my z mężem też baliśmy się dzieci, zanim na świecie pojawił się nasz synek ;) więc nie jesteś w tym lęku odosobniona ;)

tylko u nas było tak, że mi włączył się instynkt macierzyński :) chciałam dziecko ponad wszystko i żadne lęki mnie nie powstrzymały przed zrealizowaniem tego planu ;))

ja w ciąży przytyłam 20kg+. idąc rodzić ważyłam 95kg, a dzisiaj - po prawie 6 m-cach - ważę 72kg, więc wszystko jest do zrzucenia!! :)) chociaż przy następnej ciąży będę się bardziej pilnować, by nie nabrać tyle nadbagażu ;)

powodzenia :)

jestem mamą dwójki maluchów - córcia 22 miesiące, syn 3 miesiące... momentami jest tak ciężko, że mam ochote wszystko rzucić, trzasnąć drzwiami, wyjsć i nie wracać... ale są tez wspaniałe chwile..pierwszy usmiech synka, pierwsze gaworzenie....przytulanie sie córci, jej rozbrajające minki itd....mozna by wymieniac..... przez ładnych pare tygodni po obu porodach miałam fatalny nastrój, często płakałam itd....taki przedłuzony baby-blues....no ale minęło... teraz nie wyobrażam sobie życia bez moich maluchów

Nic na siłę. nie dodam tu nic odkrywczego. Dziewczyny właściwie napisały wszystko. Macierzyństwa nie można rozpatrywać w dwóch kolorach bo to jest cała tęcza uczuć. Od niezmierzonej miłości, która rośnie ciągle i ciągle, aż do rozpaczy i bezsilności. Trudno powiedzieć, zależy od dziecka. Jednak jeśli chcesz się uczyć to poczekaj z maluchem, bo to jednak znacznie utrudnia sprawę. Najpierw zadbaj o własne aspiracje, na macierzyństwo masz czas.

ja co prawda w odroznieniu od Ciebie czuje od dluzszego czasu ze chcialabym miec dzieciatko, tylko zawsze znajduje wymowki:) a to bym na narty jeszcze pojechala, albo gdzies do cieplych krajow bo nigdy nie bylismy, caly czas bylo dazenie do czegos, a to dom a to tamto czy siamto, bralam pigulki to sie samo jakos przedluzalo w sumie na poczatku roku juz postanowilismy ze chcemy tak konretnie ale jakos takkk z miesiaca na miesiac bralam dalej, bo sie balam czy bede potrafila z takiego malego czlowieczka zrobic osobe madra, rezolutna, szczera itd itp bo wiem ze to bedzie ciezka praca. 

Ja gdy zaczynałam starać się z mężem o dziecko, miałam głowę pełną marzeń :) Miałam nikłe pojęcie o tym, co tak naprawdę znaczy mieć dziecko. Myślałam że to pasmo samego szczęścia i zadowolenia (tak jak to na reklamach pokazują). No cóż, życie wszystko zweryfikowało. Bycie mamą to bardzo ciężka "praca", ale daje ogrom szczęścia. To dyspozycyjność 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu, chyba że akurat babcia zaoferuje się że zabierze małą na spacer. Czasami brakuje sił, cierpliowści, ale po takim ciężkim dniu, nie ma nic wspanialszego niż gdy wieczorem układam małą do snu a ona rzuca mi się na szyję, mówi "ja też kocham" i daje buziaka. Bycie mamą to najwspanialsze co mogło mnie w życiu spotkać :) więc nie żałuję. Ale decyzję musisz podjąć sama, musisz być pwena że chcesz.

Pilunia a nie znasz kogoś, kto ma małe dziecko? Ja odkładałam decyzję o macierzyństwie bardzo długo - bo to studia, praca, uprawnienia, samochód, inne mieszkanie, itp... I chociaż dalej nie mam połowy tych rzeczy, to decyzję o dziecku podjęłam pod wpływem impulsu - córcia przyjaciółki przeważyła szalę! Od czasu do czasu opiekujemy się nią z Mężem (gdy jej Rodzice są na uczelni) i powiem Ci, że za każdy jej uśmiech jestem w stanie zabić... A to nawet nie moje dziecko!