Temat: Mamy dwójki maluszków - jak sobie radzicie!?!?

Mnie to dopiero czeka. Jestem w drugiej ciąży i różnica między maluchami będzie niecałe 2 latka. Ale i przy jednym mam takie momenty bezsilności i wściekłości. Myślę, że to całkiem normalne. Dobrze zrobiłaś, że wyszłaś z pokoju, żeby się uspokoić. Wszyscy w tym momenci potrzebowaliście się wyciszyć. Ucz dzieci takiego wyciszania się właśnie. W ten sposób uczą się panowania nad emocjami. Ty zrobiłaś dokładnie to samo. Poszłaś się wyciszyć. I dzieci będą Cię naśladować.

 Co to jest, że mąż Ci zarzuca, że źle wychowujesz dzieci...a on ich nie wychowuje? Dzieci powinniście wychowywać wspólnie i mieć wspólny front. Musisz z nim usiąść i pogadać. Ustalić zasady jakie będziecie stosować. I najgorsze jest podważanie autorytetu drugiego rodzica przy dziecku (czyli np. Ty zabronisz coś dziecku wziąć, a tata da).

 Kup sobie książkę Superniani "I Ty możesz mieć superdziecko". Polecam :)  Albo jest jeszcze brytyjski jej odpowiednik, też dobry ( w sumie więcej w tej książce nawet jest) "Nianiu na pomoc!" Susan jakaś tam...nie pamiętam i jeszcze druga niania.

 Trzymaj się! Żadna z nas nie jest idealną matką. Nie da się po prostu. I dziecko tego też się uczy. Że mama też ma gorsze dni i potrzebuje sobie z tym jakoś poradzić. Pokarz dzieciom jak sobie radzić z emocjami. Niech Cię naśladują :)

 Mama 17 miesięcznej Jadzi i doświadczona niania ;)

Moj malzonek chyba uwaza, ze "jedna osoba wychowuje dziecko", ze nie da sie "dogadac" w tej sprawie, bo kazdy uwaza cos innego. W efekcie chyba nie ma takiej jednej osoby, ktora "panowala" by nad wszystkim i wszystkimi w kwestii wycowania i opieki.. dlatego jest chyba taki troche samopas. Staramy sie jednak by nie bylo takich sytuacji, ze zaprzeczamy sobie przy dzieciach. Aczkolwiek tesciowa narzeka na mnie przy dzieciach, co robie przy nich zle..
Czytalam chya jedna z tych książek: Susan S., stad moze odruchowo reakcja z wyciszeniem synka i proba nie ulegania mu.. ech, to jednak w praktyce nie takie proste..

mam 2 synków, jest miedzy nimi 2 lata różnicy i nie uważam sie za dobrą matkę, brak mi cierpliwości:(

mariamelia - wiadomo, ze to nie jest takie proste, bo w grę wchodzą emocje. Powiedz teściowej, ze nie może przy dzieciach mówić Ci takich rzeczy, bo one nie będą Cię wtedy szanować i nie będą się słuchać. Teściowa twierdzi, że nie panujesz nad dziećmi...a sama się do tego przyczynia, że nie słuchają. Mama musi być autorytetem. Tak samo tata. Babcia musi się podporządkować Waszym zasadom. Nie na odwrót. Ona już swoje dzieci wychowała. Teraz Ty jesteś matką i to Ty jesteś odpowiedzialna za przyszłość swoich dzieci. Powiedz to teściowej. Albo pogadaj z mężem i wytłumacz to jak dzieci to widzą kiedy teściowa tak do Ciebie mówi przy nich. Poproś męża, żeby porozmawiał z matką. Trzeba te relacje uporządkować i ustalić konkretne zasady i stanowiska. Bo w takim chaosie dzieci mogą się nie czuć do końca bezpieczne i dlatego mogą częściej nie panować nad swoimi emocjami, wpadać w częste histerie. Dzieci potrzebują stabilizacji i zasad.

 Zresztą, pewnie to wszystko wiesz, skoro czytałaś tą książkę :)

 Ja znam na pamięć te zasady. Korzystałam z nich jako niania. A przy własnym dziecku też się potykam i nie zawsze wychodzi. Ale trzeba próbować.

ja mam jedno dziecko ale po dniu pracy w szkole mam dosc pouczania, uczenia, konsekwencji itp. a moja corka wcale nie chce jesc co mnie doprowadza do szalu   po pracy jestem z nia sama wiec nie raz musialam liczyc do 10 zeby nie wybuchnac.

jednak gdy patrze na to z dystansu to wydaje mi sie ze jestem nadopiekuncza i daze do perfekcji a tu trzeba luz i typowe 'przewrocilo sie, niech lezy'

chyba musimy wyluzowac ??

Kochane!
 Pogódźmy się z tym, że żadna z nas nie będzie SUPERMAMĄ. Takie nie istnieją. Każda z nas popełnia jakieś błędy, puszczają jej nerwy. Jesteśmy ludźmi, a nie robotami. Dziecko też się od nas uczy jak sobie radzić z emocjami. Dlatego jak mamy taki kryzys w sobie to pokażmy dziecku jak sobie pomóc, wyciszyć się. To też jest potrzebne.
 I nie bójmy się przeprosić dziecko za swoje zachowanie. Wytłumaczmy dziecku nasze emocje...już po ochłonięciu oczywiście.

 Ja tłumaczę mojej 17 miesięcznej córce. Nie wiem czy coś z tego już rozumie. Ale tłumaczę. Dzieci potrafią zaskoczyć bystrością ;)

wiekszosc rodzicow majacych dzieci z mala roznica wieku poki mlodsze nie osiagnie 3lat ma podobna sytuacje. ciagla nerwowosc, zmeczenie, kochane ale wkurzajace maluchy. bo oboje potrzebuja nas rownoczesnie non stop a my rozdwoic sie nie mozemy. doswiadczeni rodzice pocieszaja mnie ze najgorsze te pierwsze 3lata a pozniej jest juz fajnie. poki co moi synkowie maja rok i 9 miesiecy a drugi 9miesiecy wiec jeszcze sporo takiej meczarni przede mna, pozostaje uzbroic sie w cierpliwosc.

Qualcuna - jest tak jak mowisz chociaz dzisiaj mam cudowny dzien z maluszkami:DD mimo ze tez wyczerpujacy. Dla mnie tak naprwdę najgorsze jest to ze musze pracowac i nie moge byc z nimi tyle ile tego wszyscy ja i oni potrzebujemy, i nie umiem wszystkiego pogodzic i padam na pysk.. TAkie chwile wolne jak wponiedzialek czy dzisiaj to dla mnie wilkie swieto i laduje akumulatory, choc jak widac w poniedzialek.. bylam raczej zalamana swoim macierzynstwem;)

wiesz co nie skupiaj sie na tym czego im nie wolno lecz na tym co im wolno :))

u mnie różnica 7 lat i bajkowo też nie jest...syn 8 lat , córeczka 8 m-cy...
Syn zaczął okres wyrastania z "dziecka" ... Nadal nim jest, ale widzę jak się zmienia, buntuje...
a mała-ciągle marudzi, i czasem żyć nie da:D
Łapię się na tym, iż mówię do córki jakby miała co najmniej 5 lat- a ona tylko się śmieje:D albo płacze...