Temat: Poród z partnerem czy bez

Ze mną był mój mąż przy porodzie. Od początku do samego końca. Przy parciu trzymał mnie jak byłam w kuckach. Uczucie jest cudowne jak ma się wsparcie. Przynajmniej mi to bardzo pomogło. :-)

Mu to bylo obojetne a moj twierdzil, ze go przy porodzie nie bedzie. On panicznie boi sie szpitali, lezalam 2 msc to wpadal na maks pol godziny i to serio bylo maksimum (za to potrafil wpasc o 6 przed praca etc.). Wiec moj kumpel sie zaoferowal, ze moze byc przy porodzie jak bede chciala (jeden mial juz za soba).

Mialam porod wywplywany i po 26h cesarke. Nie wyobrazam sobie, zeby go przy mnie nie bylo. Wbrew temu co gadal i swojej fobi byl przy mnie caly czas z wyjatkiem, kiedy go polozna wyslala o polnocy do domu a mi akurat puscily wody (wiec ledwo doszedl do domu i biegl spowrotem, nie wiem do tej pory jak tak szybko wrocil).

Ja bylam caly czas podpieta pod ktg, mialan skurcze, nie jestem pewna ale chyba tez pod kamerami. Polozna przychodzila co jakis czas, tez na zawolanie ale wiadomo, ze miala nas chyba 2 czy 3. Mysle, ze sama przez tyle gdzin bym sie zanudzila, chociaz moj te pierwsze x godzin przespal w kacie po nocce. Mialam ciezki porod, moje dziecko mocno i dlugo tracilo puls, nie chcialabym tego przechodzic samej. Lekarka nie chciala odpuscic porodu sn, chociaz os momentu odejscia wod minelo 9h a rozwarcia jak nie bylo tak nie bylo. Uratowala nas tylko zmiana lekarza rano. Gdyby nie daj Boze trzeba bylo podejmowac jakies decyzje, gdyby nie daj Boze ktos musial zareagowac na ten jej chory upor odnosnie porodu naturalnego... nie byloby nikogo przy mnie, gdyby nie D. A dodam, ze mialam wpisane chyba wszystkie mozliwe komplikacje w ciazy i lezalan tez ponad 2 msc na oddziale.