Temat: Powrót do formy po ciąży

awokdas napisał(a):

nie mialam baby bluesa, jestem/bylam perfekcjonistka i podeszłam do tego, ze wszystko musze ogarnac na tip top i jak mi nie wyszlo wszystko to sie wkurzalam, nieraz maz oberwal ;) teraz, po 2 latach  jest o wiele lepiej a gdyby bylo drugie dziecko to podeszłabym do tego bardziej na luzie (np wstawalam co 3 h, nastawialam budzik, zeby dziecko nakarmic, ktore sobie smacznie spalo i przespalo by, razem ze mną, wieksza czesc nocy i bylabym mniej zmęczona w dzień) :)

Marisca napisał(a):

awokdas napisał(a):

nie mialam baby bluesa, jestem/bylam perfekcjonistka i podeszłam do tego, ze wszystko musze ogarnac na tip top i jak mi nie wyszlo wszystko to sie wkurzalam, nieraz maz oberwal ;) teraz, po 2 latach  jest o wiele lepiej a gdyby bylo drugie dziecko to podeszłabym do tego bardziej na luzie (np wstawalam co 3 h, nastawialam budzik, zeby dziecko nakarmic, ktore sobie smacznie spalo i przespalo by, razem ze mną, wieksza czesc nocy i bylabym mniej zmęczona w dzień) :)

Mnie tak w szpitalu naciśli, że mam budzić co 3h itd. 2 tygodnie wytrzymałam, bo córka miała problem ze zsaniem i jadła przez 1,5 h. Potem przebierać, usypiać itd. Zanim ja się w łóżku ułożyłam i usnęłam już budzik dzwonił na następne karmienie i tak cały dzień i całą noc. Córka sama z siebie nie budziła się co 3h ani w nocy ani w dzień, więc po 2 tygodniach przestałam nastawiać budzik tylko polegałam na jej odczuciu głodu. Tym sposobem po 2 mies przesypiała całe noce, bo spała, jadła i budziła się tak jak ona chciała, a nie tak jak ktoś sobie wymyślił. Mamy wcześniaka, więc dziecko musiało jeść określoną ilość pokarmu co każde karmienie, ale córka nie chciała jeść tak często  po trochu i odpychała butelkę, wolała jeść co 6h podwójną porcję. Pamiętam oburzenie położnej na taka sytuację, ale jak zapytałam, czy mam na siłę budzić i wpychać dziecku butelkę do buzi, żeby się zadławiło to już nic nie odpowiedziała. Ogólnie to w dzień spała jak w nocy, czyli 6-7h potem budziła się na jedzenie trochę powierzgała i znowu spała 6-7h. Koło pół roku to już spała jednym ciągiem z 10h w nocy. 

mlodapanna2020 napisał(a):

.Puckolinka. napisał(a):

Ja myślę że tak na prawdę wszystko zależy od charakteru. Rodzilam 2 razy sn i cc. Podeszłam do sprawy zadaniowo. Wiedziałam że boli, wiedziałam że ból minie. Owszem miałam gorsze dni. Ale nie była to ani depresja ani baby blues. Ja wyszłam z założenia że skoro chciałam dzieci teraz muszę się z tym zmierzyć. Połogi oba przeszłam bez problemu, bardzo szybko doszłam do siebie. I moja wypowiedź to ani chwalenie się, ani kwestionowanie przeżyć kobiecych. To moje zdanie i doświadczenie:)

Dokladnie tak mowia i zachowuja sie mamy w moim otoczeniu   Nie warto sie tak nad soba uzalac, bo to nie pomaga ;)Moja mama urodzila 4 dzieci i za kazdym razem miala sily na wszystko od razu po ciazy. Czy to oznacza, ze nie miala bolow i nie widziala zmian po kazdym porodzie? Nie. Oczywiscie, ze byl bol i zmiany. Ale robienie z siebie ofiary jest zalosne.

beataklus napisał(a):

mlodapanna2020 napisał(a):

.Puckolinka. napisał(a):

Ja myślę że tak na prawdę wszystko zależy od charakteru. Rodzilam 2 razy sn i cc. Podeszłam do sprawy zadaniowo. Wiedziałam że boli, wiedziałam że ból minie. Owszem miałam gorsze dni. Ale nie była to ani depresja ani baby blues. Ja wyszłam z założenia że skoro chciałam dzieci teraz muszę się z tym zmierzyć. Połogi oba przeszłam bez problemu, bardzo szybko doszłam do siebie. I moja wypowiedź to ani chwalenie się, ani kwestionowanie przeżyć kobiecych. To moje zdanie i doświadczenie:)

Dokladnie tak mowia i zachowuja sie mamy w moim otoczeniu   Nie warto sie tak nad soba uzalac, bo to nie pomaga ;)Moja mama urodzila 4 dzieci i za kazdym razem miala sily na wszystko od razu po ciazy. Czy to oznacza, ze nie miala bolow i nie widziala zmian po kazdym porodzie? Nie. Oczywiscie, ze byl bol i zmiany. Ale robienie z siebie ofiary jest zalosne.

Żałosne to są wasze komentarze bo każdy połóg jest inny. Ja miałam dwa porody i czułam się dobrze, od razu po porodzie chodziłam i byłam tylko lekko obolała. W domu po drugim porodzie po godzinie byłam w stanie upiec ciasteczka  dla starszej córki bo miałam sporo energii. Za to jak przyszłam do przyjaciółki, która urodziła to była cała obolała i ledwo chodziła. Jednak nie mówiłam do niej weź przestań się użalać nad sobą, bo ja ciastka piekłam po przyjściu ze szpitala, tylko jej pomogłam z ogarnięciem małej i przyniosłam ciepły obiad. 

karlsdatter napisał(a):

Fizycznie nie było przyjemnie, ale akceptowalnie. Litry kroplówki z oksytocyną, dwa dni skurczy, wstawanie po CC, poranione brodawki - wiedziałam, że minie. Ale psychicznie zupełnie niezależnie ode mnie zabijało mnie poczucie winy - że nie potrafiłam urodzić, że przeze mnie dziecko urodziło się z zakażeniem, że nie powinnam była zgłaszać się na patologię, że trzeba było naciskać na wcześniejsze cięcie, że po co jej taka matka, w dodatku bez pokarmu w piersiach. Potem doszły płaczliwe wieczory u małej, żadnej możliwości odłożenia dziecka choć na chwilę do łóżeczka, rady teściowej, żeby nie przyzwyczajać do noszenia i pretensje, że zjadłam kapustę.... W końcu mleko się pojawiło w wystarczającej ilości, uznałam, że będę nosić w chuście, tulić i spać razem i choćby płacz się nie kończył, to przecież jest zdrowa, dobrze się rozwija i widocznie jak ja czasem musi popłakać. Trwało to gdzieś 5 tygodni zanim pozbyłam się panicznego strachu o jutro i myśli, że wszystko robię nie tak. Kolejne 3 tygodnie później nadal nie przesypiam ciągiem 3 godzin, chodzę do toalety z dzieckiem na brzuchu, nie dotarłam do fryzjera i wcale nie chudnę, ale cieszę się z każdej chwili, ze wspólnych spacerów, wierzę, kiedy partner mówi, że mnie kocha i nie liczę, że szlag mnie trafi i znajdą małej lepsza mamę. Myślę, że to taki baby blues w wersji hard. Żałuję tylko, że w tym przymusie radości, ekscytacji i z tekstami anonimowych bab o uzalaniu się nad sobą, albo że najgorsze dopiero przede mną tak późno się opamiętałam i że nie poprosiłam o fachową pomoc psychologa w szpitalu.