Temat: Chłopak mnie obraża.

powiedzieć mozna wszystko, ale trzeba wziąć konsekwencje na klate, na tym polega dorosłość. Jeśli pan obraził autorke, to mogla mu albo przyjebać patelnią, albo się rozpłakać i chlipać resze dnia, albo znaleźc równie czuły punkt u niego i rozpetać wojnę. Madry mężczyzna konsekwencje zna, i na wszelki wypadek nie komentuje nieuprzejmie, bo potem ma zwyczajnie przesrane. 

Akceptować nie znaczy przyklaskiwać.

napisałam wyraźnie, że nie komentuje zachowania chłopaka i że  mógł to powiedzieć w milszy sposób nie wnikam chodzi mi o sama zależność , dziewczyna przytyła 20 kg i wielkie halo bo chłopak cokolwiek powiedział w tym temacie. najlepiej żeby się zamknął i udawał że mu się podoba czy co? bo tak wypada? nie. Wg mnie szczerość w związku to podstawa i oczywiście szacunek dlatego powinien to powiedzieć w inny sposób. 

gdyby jej powiedział w inny sposób, to by tego tematu nie było. Ja mam wrazenie, że niektórzy zaczeli rozpatrywać tusze autorki i ew. słusznośc pretensji pana. A temat test o tym, że chłopak jej dokucza, powód jest tu mniej istotny,

Nikt tu chyba nie mówi że chłopak ma ją pochwalić za to że przytyła. Czy serio niektóre z Was mają takie wąskie horyzonty że albo można cierpliwie czekać na schudnięcie, w międzyczasię chwalić że waży 100 kg, a jak to nie przyniesie rezultatu to besztać i szantażować kopem w grubą d...ę bo cierpliwość się skończyła?! To niech kopnie! Chwasty same się odsieją!! Pogłaskać? Może. Pogłaskac i powiedzieć :"Kochanie, widzę że przytyłaś i cięzko Ci zrzucić. Co się dzieje??? Jak JA mogę Tobie pomóc??? CHCĘ Ci pomóc, bo mi zależy na Twoim zdrowiu i zgrabnej sylwetce, ale widzę że samej Ci ciężko."  Serio osoby ważące 50-60 kilka kg nie wiedzą do końca o czym piszą z rzucaniem wagi z setki. Ja też jako dwudziestoparolatka ważyłam 63 -68 kilo to wydawało mi się że już gorzej być nie moze i bardziej się nie spasę! Nigdy nie mów nigdy... Są na świecie rzeczy które nie śniły się nawet filozofom...

Nikt nie mówi że gościu ma nie jeść słodyczy! Jak chce niech je kilogramy, ale np. nie w domu, albo nie przy niej! Na siłownię może ją podwieźć, podprowadzić, czy pytać jak było i zachęcać do dalszych ćwiczeń. W "Historiach wielkiej wagi" też był taki wspierający, co to nie jego problem. Żarł przy żonie co chciał, bo to ONA się odchudza! Nawet ich wspólna córeczka wykrzyczałą wtedy do matki: "Dlaczego Ty z nim jesteś?! Dlaczego go nie zostawisz?!"

Ostatnio oglądąłam "Kilogramy zbednej skóry". Dziewczyna schudła chyba "tylko" 67 kg. Motywacją było to że przez jej otyłość prawie straciłaby swojego noworodka. Urodziła w 8 miesiącu i dziecko siniało. Obiecała sobie że schudnie. Mąż nie tylko nie gnoił jej za to że o mało co zmarłoby jego dziecko przez to że ona wygląda "jak świnia" i waży ok.150 kg. On jej podobno nigdy nic przykrego nie powiedział, ale zawsze był wsparciem! Nie chwalił też jej kilogramów. A poznali się jak miała chyba 17 lat i wazyła grubo ponad 100 kg. Nie był też feedersem! Wspierał ją zawsze (tak ona mówi) a nawet zrobił sobie także operację zmniejszania żołądka. Nie był bardzo gruby wcale. (Po co to zrobił? Poddał się operacji skoro TO ONA miałą problem?! A on mógł przecież TYLKO SCHUDNĄĆ na diecie "od poniedziałku".)  Bohaterka mówi że żyją  i jedzą zdrowo, ruszają się dużo (ale po co on?!). Kochają się przede wszystkim! Ona ma teraz 37 lat chyba. Życzę Ci Autorko Mężczyzny z takim podejściem do Ciebie, życia i partnerstwa. Przede wszystkim takiej miłości, nie kilogramów!

Dziewczyna postawiła pytanie co o tym myślimy i kto ma rację. 

Pewnie masz rację, chociaż mi się wydaje, że gdyby facet powiedział to w milszy sposób, to byłby podobny temat "facet mnie nie akceptuje, nie motywuje, mówi, że za dużo przytyłam". Nie znam autorki, więc to tylko moje domysły, ale mi się wydaje, że autorkę nawet nie tyle boli sposób, w jaki on okazuje dezaprobate dla jej wyglądu, co sam fakt, że w ogóle mu się to nie podoba. Moim zdaniem autorka po prostu chciałaby dalej jeść jak je, tyć, jak tyje, nic ze sobą nie robić, bo tak łatwiej, wygodniej przy równoczesnym uwielbieniu ze strony swojego faceta. A każdą krytykę traktowałaby jak atak na jej osobę. 

ojej, to ja tez przypuszczam że dziewczyna jest trochę przewrazliwiona i pogubiona, pewnie jak ja chłopak tak przygniata to czuje sie jeszcze słabsza, za to on silniejszy. To są takie proste mechanizmy działajace u ludzi, którzy się nie lubia. Ja wierzę, że tam jest uczucie jakiegoś rodzaju, ale brak prostej, ludzkiej sympatii. A tego widocznie dziewczynie potrzeba, zeby mogła bardziej polubić siebie. Tylko wtedy coś dla siebie zrobi, bo łatwiej jest zrobić coś dla osoby, która sie lubi.

Popieram. Autorka sama przyznała, że kiedy się poznali, to szczupła nie była. Więcej, była po prostu gruba. Sama jestem jej wzrostu i ważę aktualnie 79kg i tak, JESTEM GRUBA. Więc wydaje mi się, że to nie wygląd mu przeszkadza, bo już przy wadze 100kg pojawia się wiele innych problemów. Jak spędzacie wolny czas? Wychodzicie na spacery? Podczas takiego spaceru pewnie nawet trudno jest rozmawiać z kimś, kto po krótkim odcinku już sapie... To tylko przykład. Może jestem brutalna, ale ja też w dość krótkim czasie po ślubie przytyłam 15kg i wiem, jak wiele mi ta waga utrudnia. Nawet w szpilkach trudno mi chodzić, bo zwyczajnie dużo szybciej zaczynają mnie boleć stopy, gdzie wcześniej potrafiłam w nich chodzić pół dnia.

W Twoim partnerze już pewnie od dłuższego czasu narastała frustracja, aż w końcu nie wytrzymał. Mógł to zrobić bardziej taktownie, to fakt, ale w emocjach zareagował tak, a nie inaczej. A kiedy zaczął popijać? Nie stało się to przypadkiem wtedy, kiedy Ty przytyłaś?

Mój czasem zwraca mi uwagę, ale robi to bardzo  delikatnie i raczej nie chodzi mu o mój wygląd, a o moje samopoczucie, które przez wagę nie jest w 100% dobre. Z tym, że ja nie jem bułek z kakao na kolację. Staram się, ale aktualnie mam dziecko i karmię piersią i czasem apetyt trudno przetrzymać. Mimo to, przez ostatnie 2 tygodnie udało mi się wreszcie schudnąć 3kg. W weekend byliśmy na wyjeździe i udało mi się tego nie zaprzepaścić, mimo że miałam okazję. To wszystko trzeba sobie w głowie poukładać. Wcześniej wychodząc z małą na spacery zdarzało mi się kupić loda czy ciastko, ale w końcu powiedziałam dość i teraz jak nachodzi mnie ochota, to sama ze sobą dyskutuję i zadaję pytanie: czy jak zjem tego loda to faktycznie będę szczęśliwsza? Oczywiście, że nie, wręcz przeciwnie. Ty też na pewno doskonale wiesz, co jest dla Ciebie dobre, nie jest to na pewno słodkie kakao. Pocieszasz się tym, c paradoksalnie wpędza Cię w jeszcze większy dół, zrozum to wreszcie. Myślę, że wizyta u specjalisty nie jest głupim pomysłem.

Dokładnie.

Ale niestety uważam że ma prawo do tego że już mu się nie podobasz - 20 kg to bardzo dużo, jesteś bardzo otyła. może kiedyś rozmawiał z tobą o tym  inaczej, a teraz sądzi że nie pomogło i może w ten sposób coś zdziała? 

Jak partner chce być zaniedbany to nie wiem czy da się go do czegoś zmusić - jeśli nie akceptujemy takich zmian, a wiemy że nam nie pasują i nic się nie wroci do  dawnego stanu  to  chyba lepiej się rozstać niż obrażać?