Temat: Jak postapic? Zdrada

Powiedziałabym mu. Co z tym zrobi to jego sprawa (może nie uwierzyć, może nie chcieć uwierzyć, może zrobić badania DNA). Znaczy najpierw powiedziałabym przyjaciółce, że daję jej jakiś czas, żeby porozmawiała z mężem sama, ale gdyby tego nie zrobiła to bym powiedziała ja sama. Utratą przyjaciółki bym się nie martwiła, brzydziłabym się kimś kto w tak perfidny sposób potrafi okłamywać męża (i przy okazji dziecko). Ja w wielu kwestiach patrzę na swoich przyjaciół z przymrużeniem oka (na kogoś innego bym się wkurzyła, albo bym się do niego zraziła, a dla nich jestem bardziej wyrozumiała), ale są jednak pewne granice i wciskanie komuś, że dziecko kochanka jest jego to właśnie jedna z nich. 

Takich akurat to jest dużo :|

Ja cały czas mam wrażenie ze historia jest zmyślona (skąd kobieta wie czyje jest dziecko?)

Świnia z tej "przyjaciółki", że cię postawiła w takiej sytuacji. Odcięłabym się od tej znajomości, bo zawsze będziesz pamiętać o tym, co ci powiedziała, a jak tu zachowywać się naturalnie w obecności ich obojga? Byłoby okej z jej strony, gdybyś mieszkaął na innym kontynecie ale w tej sytuacji to zwalanie na ciebie swoich brudów. Ludzie robią różne straszne rzeczy, ale dlaczega akurat ty masz po nich sprzątać czy podejmowac decyzje o przyszłości trzech obcych osób? Nie mów, odetnij się. Ona mu nigdy nie powie, jeśli to wyjdzie, to co najwyżej przy okazji jakichś badań medycznych. Za to ty za każdym razem będziesz czuła się jak świnia w obecności tego faceta. Chyba że masz na niego chrapkę, ale jeśli powiesz, on zawsze będzie kojarzył cie z tym dramatem i będzie jak najszybciej chciał o tobie zapomnieć, także w tym przypadku też nie radzę. 

Też tak myślę ;)

Weź pod uwagę to, że prawo w Polsce jest tak chore, że jeśli gość zdecyduje się rozwieść, to prawdopodobnie będzie zmuszony płacić alimenty na cudze dziecko. Nie wiem, w jakim wieku ono jest, ale facet miał pół roku na zaprzeczenie ojcostwa. Po tym czasie sprawa jest bardzo trudna i generalnie sądy patrzą na interes dziecka, a tu interesu w zaprzeczeniu ojcostwa nie ma.

To jest idiotyczne, ale niestety czytałam o takim sprawach i zawsze bardzo mnie to bulwersowało. Mężczyzna jest okrutnie dyskryminowany po to, aby cudzemu bachorkowi żyło się dobrze. Absurd.

Biorąc pod uwagę te wszystkie aspekty, z pewnością nie powiedziałabym kumplowi o zdradzie przyjaciółki. Co on może na tym zyskać? Nie myśl w ogóle o niej ani nie patrz na dobro tego dziecka (to w tym wszystkim jest najmniej istotne). Zastanów się nad tym, jaką korzyść z tego odniesie ten gość. Przede wszystkim jego świat runie, nagle się okaże, że wyczekiwany potomek nie jest jego. Być może jej wybaczy - wtedy tak czy siak będzie żył ze świadomością, że wychowuje cudze dziecko i kto wie, czy kiedyś mu tego nie wypomni. Jeśli jednak się rozwiedzie, to straci żonę, dzieciaka, a z jego konta dodatkowo będzie ubywać kasa na alimenty. W dodatku szanse na nowy związek będą dużo mniejsze ze względu na taki bagaż. Ja na przykład nie chciałabym się wiązać z alimenciarzem i z pewnością nie ja jedna mam takie podejście.

Więc co mu z tego wszystkiego przyjdzie? Będzie miał świadomość, że zna prawdę? Wow. I co w związku z tym? Od razu uprzedzę - darujcie sobie dyrdymały wyczytane w książkach Paulo Coelho, że szczęście budowane na takich fundamentach jak kłamstwo nie potrwa długo. To jest bzdura. Tak jest tylko w banalnych filmach i książkach z happy endem. Prawda jest taka, że mnóstwo ludzi żyje sobie w błogiej nieświadomości, umierają szczęśliwi i aż po kres swoich dni nie mają pojęcia o rzeczach, które prawdopodobnie zburzyłyby tę ich sielankę i wpędziły ich do grobu znacznie wcześniej. Nie żeby to była norma, ale jednak tak bywa w prawdziwym życiu.

Jeśli zaś chodzi o relacje z przyjaciółką, to ja nie widzę powodu, by ograniczać kontakty jakkolwiek. Faktem jest, że zachowała się karygodnie, ale nie w stosunku do ciebie. Może mimo wszystko jest dobrym człowiekiem. Pomyśl o sobie - miałaś z pewnością jakieś korzyści z tej przyjaźni: osobę, z którą mogłaś porozmawiać czy spędzić jakoś czas. Czemu masz z tego rezygnować? Bo nie potrafisz spojrzeć w oczy jej mężowi? To nie patrz. Jeśli jednak nie będziesz czerpać już frajdy z tych kontaktów, to je zerwij.

Nie mianuj siebie strażniczką uczciwości. Jeśli to jest dla ciebie takie ważne, to dbaj, byś ty wobec innych była uczciwa, ale także inni wobec ciebie (w tym przyjaciółka). Zastanów się też, czy brak uczciwości (cudzej!) wobec zwykłego kolegi naprawdę jest gorszy niż nielojalność (twoja) wobec przyjaciółki. Jakim będziesz człowiekiem, jeśli zdradzisz czyjąś tajemnicę dla własnego widzimisię?

I żeby nie było - tu nie chodzi o obronę zdradzającej kobiety. W odwrotnej sytuacji miałabym dokładnie takie samo zdanie. Są przypadki, w których dobrze byłoby powiedzieć (np. jeszcze w czasie ciąży lub zanim dziecko skończy pół roku), bo tu jeszcze można coś realnie zrobić i uratować komuś dupę. Niestety to jest dość trudna sytuacja i można tego postrzegać tak zero-jedynkowo.

z tym się zgadzam, straszna ściera z niej

ale że co? a testy DNA? też zaprzeczą:D? 

Nic bym mu nie mówiła, to jej rodzina i jej decyzja. Ona będzie tego ponosić konsekwencje do końca życia, nawet jak się nie wyda to w postaci wyrzutów sumienia. Zresztą pomyśl o dziecku, jakby to ją skrzywdziło. 

Nie wtrącaj się w to. Już się stało, nic się nie zmieni.