Temat: najlepszy moment na wspólne zamieszkanie

mysle tak samo, jestem w szoku jak jestes zdesperowana, planujesz jak biznes, to nie tak, jasne ze mozesz zamieszkac, nawet wyjsc za niego - co byloby w stosunku do niego oszustwem i za dlugo na tym nie zajedziecie, rozwod gwarantowany, albo zdrady obustronne, bezsens. Daj sobie na luz, spotkasz tego swojego i wtedy nie bedziesz miala takich dylematow.

Moim zdaniem to nie jest taka tylko chłodna, bezuczuciowa kalkulacja. Opisałaś tego mężczyznę, nie podałaś żadnej jego wady. Nie opisujesz żadnych minusów. Mówisz, że go nie kochasz, a brzmisz jakby było inaczej 

zamieszkalabym.. 

Milosc ma rozne oblicza. Jesli ktos Cie namawia, zebys czekala na swojego ksiecia, az poczujesz TE motyle w brzuchu...To prawdop. bedziesz czekala do usranej smierci. Mam KILKA takich czekajacych kolezanek w wieku 36-40 lat... Kiedys przezyly wielkie milosci z takimi motylami. /gdy mialy po dwadziescia lat/ Teraz czekaja, az znajdzie sie ktos, kto przebije wszystko... Mi jest przykro je sluchac, bo wiem, ze z takim podejsciem beda wiecznie same.

W przeciwieństwie do większości tu uważam, że ze związków z rozsądku powstają trwalsze i szczęśliwsze małżeństwa niż z szaleńczej miłości opartej jedynie na chemii. Pod warunkiem rzecz jasna, że motywacja pochodzi z wewnątrz, a nie z zewnątrz.

Jeżeli go nie kochasz to żaden moment nie będzie odpowiedni, żeby zaproponować mu wspólne mieszkanie (no chyba, że chcecie stworzyć relację na zasadzie "flatmates with benefits"). Nie obraź się, ale z takiej desperacji nie wyjdzie nic dobrego. Tutaj nie ma większego znaczenia czy byście ze sobą zamieszkali po dwóch miesiącach, czy po dwóch latach. Jeżeli jesteś z nim dlatego, że zegar biologiczny tyka, wychodzisz z założenia że po studiach ciężko znaleźć kogoś sensownego i tak dalej to każdy moment żeby brnąć w to dalej będzie równie zły. 

dzięki, uspokoiłyście mnie i upewniłyście. martwiłam się brakiem motylków i nie pomyślałam, że naszą relację można pozytywnie określić jako opierającą się na rozsądku i sympatii, a tak właśnie jest. ja jestem z tym szczęśliwa. wielu w szczęśliwych zakochanych związkach pewnie się w głowie nie mieści, że można być szaleńczo zakochanym i być jednocześnie w nieszczęśliwym związku - a mi się to przytrafiło, dlatego nie przeceniam siły uczucia.

byłam w związku gdzie byłam zakochana tak jak trafnie wyraziła Posterisan - bezmyślnie, szaleńczo i ślepo. niemal nic mi w byłym nie pasowało nie tylko jako w mężczyźnie, ale po prostu jako w człowieku. jestem przekonana, że to właśnie z takich bezmyślnych relacji tworzą się nieudane małżeństwa, a z czasem rozbite rodziny. w tamtej relacji pogrążałam się i byłam pewna, że jeśli nadal będziemy razem to skończy się to tragedią. nie potrafiłam jednak się od niego uwolnić. sam mnie zostawił, za co jestem mu obecnie wdzięczna, bo dzięki niemu dostałam szansę na szczęśliwą i bezpieczną przyszłość, czyli po prostu taką bez niego. co ciekawe miłość do byłego przyszła po 1,5 roku związku, więc myślę, zważając na pozytywne podstawy w obecnym związku, że i tutaj pojawią się motylki. nawet jeśli nie, to nie byłoby mi żal - wiem jak to jest kochać i nie mieć poczucia bezpieczeństwa, to nie moja bajka, wolę trzeźwo myśleć i być z kimś kto również trzeźwo myśli. jestem osobą bardzo lojalną i nigdy nie zdradziłabym partnera ani nikogo kto mi ufa nie zawiodłabym w żaden sposób, dlatego wysunięte w jednym komentarzu oskarżenia są bezpodstawne. 

obserwuję zachowania partnera w naszej codzienności i bardzo odpowiada mi to co widzę, dlatego chcę spróbować budować wspólną przyszłość nawet bez szalonego zakochania, mimo że mnie to jeszcze gryzie. podobają mi się jego relacje z rodziną, niemal codziennie rozmawia przez telefon z mamą, jednak nie jest maminsynkiem, zdecydowanie nie szuka on u niej wsparcia i miłości tylko sam daje wsparcie i stabilność (myślę, że to kwestia tego, że nie ma ojca, a jego mamie bardzo ciężko było poradzić sobie samej). ma bardzo ciepłe i emocjonalne stosunki z dziadkami, jeżdzi do nich regularnie (np. na parę godzin w weekendy, ale nigdy nie przesiaduje tam). potrafi odpuścić, a przede wszystkim potrafi tupnąć nogą i bez sprzeciwu wszyscy robią to co on każe. jest takim prawdziwym odpowiedzialnym mężczyzną. to niesamowite, ale przy moim eks, w którym byłam tak strasznie zakochana, rękami i nogami broniłam się przed ślubem i dziećmi. za to z tym obecnym chciałabym założyć rodzinę, nawet mogłabym postąpić wbrew moim przekonaniom jeśli by go to uszczęśliwiło. po prostu mam do niego głębokie pełne zaufanie. nie muszę go w ogóle prosić o pomoc w domu, sam sprząta, gotuje, zawsze oferuje swoją pomoc, pomagał mi urządzić się (próbował się trochę wtrącać, ale właśnie dzięki temu że trzeźwo myślę w tej relacji to nie daję sobie wejść na głowę). raz sobie na zbyt dużo pozwolił, leżał do 17:00 i nie reagował na moje prośby, więc go po prostu wyprosiłam - więcej się to nie powtórzyło. jest w pewnych kwestiach z życia codziennego oporny, ale nie jest to coś co robi złośliwie i na co nie mam zupełnie wpływu, nie wyprowadza mnie to z równowagi i chcę zobaczyć jakie to by miało przełożenie na życie gdybyśmy razem mieszkali. brakuje mi głębszej relacji i większej ilości ciepłych uczuć, do których on nie jest przyzwyczajony. wszelakie spanie na łyżeczkę, całowanie na przywitanie, przytulanie się, wsparcie emocjonalne to moja praca nad nim, bo to on jest tą chłodno kalkulującą osobą i uważa, że nigdzie nie ma problemu ani potrzeby się rozczulać, taki trochę zdziczały jest w tej kwestii. na szczęście jest podatny na udomowienie i ostatnio widzę duży postęp. myślę, że jesteśmy dobraną parą i warto zawalczyć o nas, pomimo braku szaleństwa w relacji.

Ja też zaczęłam od przyjaźni. Miałam bardzo podobną sytuację do Twojej. Szybko zaproponowałam wspólne mieszkanie. Prawdziwa miłość pojawiła się z czasem i teraz jesteśmy małżeństwem i mamy dziecko. Nie twierdzę, że u każdego będzie tak samo, ale warto spróbować. 

Ja z moim mężem przed ślubem nie mieszkałam. Nocował u mnie w akademiku, wyjeżdżaliśmy razem an wakacje, ale pomieszkiwania nie było. Zostałam wychowana w bardzo religijnej rodzinie i nie wyobrażałam sobie, że mogłabym zrobić coś takiego moim rodzicom.Byłam młoda, nieco ponad 24 lata.

Teraz mam całkowicie inne zdanie na ten temat i uważam, że dwie dojrzałe osoby jak najbardziej mogą ze sobą zamieszkać a w pewnym wieku to nawet powinny. Po ślubie wychodziły różne kwiatki i niesamowicie denerwowały mnie drobiazgi, takie jak masło w chlebaku (ja wkładałam do lodówki), deska na wierzchu (ja chowałam do szafki), ubrania na krzesłach (zamiast w szafie), gacie obok kosza (zamiast w koszu), niepościelone łóżko, buty zostawiane w wejściu. Mogłabym wymieniać w nieskończoność... Ponadto mój mąż bardzo wcześnie chodzi spać i bardzo wcześnie wstaje i ciągle były zgrzyty, że budzę go, gdy w nocy wchodzę do sypialni i się kładę, a on z kolei nie pozwala mi rano pospać, bo szura.

Nie twierdzę, że gdybym to wszystko wiedziała wcześniej, to ślubu by nie było, ale na pewno bardziej bym to przemyślała ;) W każdym razie jakiś rok związku to według mnie dobry czas, by osoby około trzydziestki zdecydowały się razem zamieszkać.

Bardziej niepokoi mnie Twój brak uczuć. Tzn uczucia są, wypowiadasz się o nim bardzo dobrze, ale skoro twierdzisz, że nie jesteś zakochana, to po co chcesz z nim mieszkać, po co chodzisz z nim do łóżka? Może jednak jesteś zakochana, tylko nie zdajesz sobie z tego sprawy? Tęsknisz za nim? Jesteś ciekawa co robi w ciągu dnia? Umiesz wyobrazić sobie wspólną przyszłość?

aj, nie bądź już taka księgową ;)

nie wszystko w życiu trzeba sobie racjonalizować, nie wszystko musi mieć oddźwięk w dalekiej przyszłości. 

Moim zdaniem to co opisujesz to właśnie miłość, mówisz o nim tak dobrze, świetnie się razem czujecie, nie nudzicie razem, troszczycie się o siebie, pociąga cię fizycznie. Czym innym jest miłość? Zamieszkajcie razem jak najszybciej, zobaczycie czy to będzie działało.