Temat: najlepszy moment na wspólne zamieszkanie

mam straszną ochotę zaproponować mojemu partnerowi wspólne zamieszkanie, jednak nie jestem na 100% pewna czy to jest dobry moment by to mu zaproponować i czy mamy wystarczająco solidne podstawy. mam ciśnienie na wspólne zamieszkanie i czuję uciekający czas, nie chcę by mnie to zwiodło. nie wiem z czym się wiąże dla relacji wspólne zamieszkanie - co jeśli stwierdzimy za jakiś czas, że to jednak nie to? czy może wspólne zamieszkanie scementuje nawet niepewny związek? ja mam własne lokum i mieszkam sama, on wynajmuje coś sobie niedaleko, więc pod względem technicznym nie byłoby żadnych problemów, a z racji tego że to ja mam mieszkanie to ode mnie powinna wyjść propozycja.

dotychczas doświadczałam jedynie szalonych związków w których byłam zakochana jak nastolatka, jednak jak się okazywało to nie było dobrą podstawą do budowania trwałej przyszłościowej relacji. życie zweryfikowało, że liczy się sam człowiek, jego charakter i wyobrażenia o przyszłości, a nie intensywne uczucia. ostatnim razem skończyło się to tak, że po 5 latach zostałam z ręką w nocniku, zero wspólnych zobowiązań, dlatego tym razem szukałam czegoś innego - dojrzałości i wspólnych celów. po 1,5 roku szukania wśród ochłapów (niestety, jak się okazuje w moim wieku ok. 26 lat rynek matrymonialny jest niemal wyssany z dobrego towaru, a to co zostało rozchodzi się jak ciepłe bułeczki, wręcz przechodzi z rąk do rąk) znalazłam świetną partię: inteligentny, ma wspaniałe poczucie humoru, niesamowicie atrakcyjny fizycznie, pracowity, ambitny, świetnie się nam układa w łóżku i mamy podobne priorytety, jesteśmy w podobnym wieku. czuję się pewnie i bezpiecznie gdy on jest obok, jednak niestety, zakochana nie jestem. znamy się od wielu lat, zwróciliśmy na siebie uwagę jakiś rok temu (dlatego ze ciągle któreś było w związku), natomiast spotykamy się od 9 miesięcy (intensywnie 7 miesięcy). lubimy ze sobą przebywać, wspieramy się i troszczymy się o siebie, spędzamy ze sobą prawie każdą wolną chwilę. ogółem on nieoficjalnie pomieszkuje u mnie, ale nie ma tu nawet swojej szczoteczki do zębów i przychodzi niemal codziennie z torbą z ubraniami i kosmetykami. przyjaźnimy się, jednak nie jak normalni przyjaciele, ale jak osoby w związku - jesteśmy zgodni co do tego, że jesteśmy razem. 

nie chcę zbyt wcześnie wypalić z poważną deklaracją, ale bardziej nie chcę marnować czasu i kolejnych lat na zastanawianie się czy to jest to czego szukam, a potem ,,sprawdzać" partnera przy wspólnym mieszkaniu. wolę od razu zamieszkać i zobaczyć czy do siebie pasujemy.

jakie mogą wyniknąć problemy ze wspólnego zamieszkania, co przemyśleć, na co zwracać uwagę? oczywiście, że w idealnej wersji mój partner byłby taki jaki jest i jeszcze łączyłoby nas niesamowite głębokie uczucie, a ja bym miała 5 kg mniej, jednak tak nie jest i po 1,5 roku samotności wiem że nie ma tak kolorowo ze znalezieniem odpowiedniej osoby, gdy jest już się dorosłym człowiekiem i nie uczęszcza się już do szkoły. miłość może przyjść z czasem, a szczenięca szalona miłość nie jest tak cenna za jaką kiedyś ja ją uważałam. wobec powyższego uprzejmie proszę o wstrzymanie się przez młodziutkie dziewczyny z wypowiedziami, nie jesteście na tym etapie życia i jeszcze wam trochę minie zanim będzie wam dane tego zaznać, więc nie macie wiedzy o realiach.