Temat: Kryzys w małżeństwie. Widmo rozwodu.

Nie pisalam jedynie o sytuacji autorki, a o podejściu wielu kobiet, ktore mnie razi. Zmierzalam jedynie do tego, ze bezsensem jest wymuszanie i naleganie, bo dziecko powinno byc chciane przez oboje, a nie przez jedno i obojetna zgode drugiego. I w odpowiednim czasie.

Chciałaś, zeby mnie zabolalo - spudlowalas. Nie, nie dbam o "swego pana", bo zadnego pana nie mam, nie jestem psem. Opisałam dosc dokładnie, jaka mialam sytuacje. Zebys nie miała wątpliwości - do 24.roku życia studiowalam, wiec dzieci nie byly mi w głowie. Potem do 28.roku zycia jednoczesnie ksztalcilam sie dalej i pracowałam. Nie mialam nawet 30 lat, kiedy majac dwie prace, musiałam (wspolnie z mężem!) zajac sie dwojka nastolatków. Czasem do dzis w pracy jest tak, ze w weekend mam zajecia od 8.00 do 20.15. Rzadko bo rzadko, ale jednak. A w poniedzialek od nowa. Wyobraź sobie, ze majac dwie prace (w jednej z nich blad moze skutkowac odpowiedzialnoscia karna, cywilna i dyscyplinarna), wychowujac dwojke nastolatkow, ktorych KOCHAM + dwa psy i kota i majac swoje zainteresowania (sport i wtedy uprawiałam, w międzyczasie bawilam sie nawet w samorzadowke) nie mialam ni czasu, ni ochoty na siedzenie cale popołudnie z alkoholem i rozmyslanie pt. "a jak to bardzo chcialabym rodzic", zwlaszcza ze mialam kim sie zajac i kogo kochac. Na uslugiwanie mezowi czasu rowniez bylo brak. Achtung ,achtung - obiadu w domu nie dostawal i nie dostaje po dzis dzień. Piwa nie pije, wiec nie mam co nosić. Whisky nalewa sobie sam. Warto pomyslec, zanim sie cos napisze. 

Arrraa - Wszystko fajnie tylko, ze kazdy ma prawo byc szczesliwym po swojemu. 

W sytuacji kiedy i mezczyzna i kobieta pragna dziecka - zwykle kobieta musi wiecej "zrobic" (czyli nosic ciaze, przezyc porod i te wszystkie niedogodnosci, a czesto i upokorzenia z nim zwiazane, karmic etc.), jesli pojawia sie problem z nieplodnoscia i trzeba troche zawalyczyc o to, by byc rodzicem, nie widze powodu, dla ktorego mezczyzna mialby byc traktowany jak "biedny, poszkodowany Misiaczek", bo musi oddac sperme, w przystosowanym do tego pomieszczeniu, tudziez przezyc uklucie w jajka.

I nie, nie uwazam, ze oni powinni miec dzieci. I tak, to zawsze powinna byc decyzja obojga partnerow, ale gadanie glupot pt. "oj Biedny Misiaczek" jest co najmniej nie na miejscu.

I nie odmawiaj kobietom prawa do tego by byly matkami, bo czuja instynkt, a przeciez moga adoptowac, bo jest tyle niechcianych dzieci (i Misiaczek nie bedzie musial oddawac spermy i byc uklutym w jajka )... Ty tak zrobilas? Fantastycznie. Tylko nie kazdy musi chciec zyc tak jak Ty.

Wiele juz zostalo powiedziane, wiec tylko dodam, ze osobiscie zakonczylabym ten zwiazek. Nie rokuje zupelnie: on jako facet, jak Cie traktuje plus Twoja reakcja na to jak on sie zachowuje. Jak dla mnie macie zbyt duzo do naprawienia, zakladajac ze ogolnie da sie cokolwiek naprawic, ja raczej czarno to widze. 

Odejdz, popracuj nad soba, swoja psychika, podejsciem do  zycia ogolnie i wtedy rozejrzyj sie za nowym zwiazkiem. Jesli popracujesz nad soba to masz szanse na normalny zwiazek, z normalnym facetem i dodatkowo bedziesz mogla sprobowac zrealizowac swoje marzenie o dziecku.

W obecnej sytuacji wszystko jest nie tak jak byc powinno i nie ma co reanimowac trupa.

Zastanow sie czy faktycznie tak bardzo go kochasz, czy moze panicznie boisz sie zostac sama , boisz sie zmian, nie wierzysz w siebie, przyzwyczailas sie itd. Czasem kobiety myla te dwie rzeczy.

Pracowalas wczesniej za fajne pieniadze, moze za jakis czas zblizysz sie do tej kwoty? Ale nawet juz polowa to nadal fajne pieniadze. Potencjalny partner drugie tyle i swietnie sobie poradzicie.

Rozumiem, ze do rodzicow nie chcesz wracac. Pokoj do wynajecia? Zalatw sprawe z kredytem, rozwod, pozamykaj sprawy i otworz nowy rozdzial. 

Moze jakis psycholog na poczatek, by pomogl Ci spojrzec na wszytko z boku? Rowniez Twoja reakcje na to co sie dzieje. 

@ arrraa 

Fajnie, ze takich wyborow w zyciu dokonalas i uwazasz je za doskonale, powaznie. Pozwol jednak innym dokonywac wlasnych. O ile sama mam bardzo negtywna opinie o fanatycznych staraczkach i kobietach zafiksowanych na rozmnazaniu na sile i wbrew rozsadkowi to Ty wydajesz sie reprezentowac przeciwny biegun. Pomiedzy jest cala grupa kobiet, ktore po prostu chca miec wlasne dziecko. Swoje, wlasne, nawet czesto pomimo (tak pomimo!) tego ze oznacza to chodzenie w ciazy i porod. Nie chca dziecka "cudzego", z obciazeniami, traumami (raczej nie ma nadmiaru slicznych, niebieskookich niemowlaczkow od studentek prawa z tego co wiem), nie chca przechodzic przez procedure adopcyjna i dlugo mozna by wymieniac.

Nie kazdy ma tez misje zbawiania swiata. Ja nie mam i nie czuje sie w obowiazku opiekowac cudzymi dziecmi. 

Autorka (teoretycznie) moze miec swoje dzieci i wyrzucanie jej, ze smie marzyc o wlasnym, zamiast poswiecac sie dla swiata jest nie na miejscu. 

Skoro mowa o sytuacji abstrakcyjnej, to równie egoistyczne jest "ja nie chcę, to za dużo zachodu, a zdanie innych mam w czterech literach". Szczególnie jeśli wie się, że ta druga osoba jest z tych "ja chce, ja musze, a zdanie innych mam w czterech literach" i daje jej się nadzieje. Instynkt macierzyński jest jedną z najsilniejszych rzeczy i skoro się nie chce, to się oczu komuś nie mydli, tylko stawia sprawę jasno.

Swoją drogą ciekawa sprawa. W ciągu krótkiego czasu pojawia się już drugi nick, gdzie kobieta wychowuje nie swoje dzieci. To jakaś akcja społeczna? Teoretycznie możliwe, ale zastanawiające.

Ale moj maz MOZE miec dzieci, a przynajmniej mogl (nie wiem, jak to jest w wieku prawie 60 lat, ale wole nie ryzykować), bo gdyby nie mogl, to nie wsadzalabym sobie w macice kawalka metalu celem zapobiegania ciazy. Proste? Proste. W moim nieposiadaniu dzieci biologicznych nie ma czynnika "biedny misiaczek", tylko czynnik "uważam, ze powolywanie na świat nowego czlowieka byloby w naszej sytuacji czystym egoizmem", bo mielismy do pokochania, zaopiekowania, wychowania i wyksztalcenia dwóch JUZ ISTNIEJACYCH NA TYM SWIECIE mlodych ludzi i byloby to nie fair przede wszystkim wobec nich. Przykład? Nie wyobrazam sobie rykow po nocach, kiedy nastolatek (bardzo zdolny zresztą) ma rano pisac maturę. I tak, to ta matura i jego studia byl w tej sytuacj wazniejsze niz zachciewajki.  Nie wyobrazam sobie niańczenia niemowlaka, kiedy dziewczynie trzeba bylo pomoc po nocach, po mdlala ze stresu przed olimpiada z historii. Bo widzisz - moim zdaniem to nie urodzenie jest sukcesem, a przygotowanie tego czlowieka do doroslego zycia i zostanie jego przyjacielem na zawsze. Nieważne,ze ze mnie nie wyszedl i mowi "Ewa" a nie "mama". Nie ma to zadnego znaczenia, wierz mi. 

Tak - przyznam - czynnik mojego wygodnictwa i pedantyzmu (bo dom bylby brzydszy i ja brzydsza) i lekki pracoholizm rowniez miały na to wpływ. Ale co dla mnie najwazniejsze - dwoje ludzi moglo zyc szczesliwie w normalnym, calkiem porzadnym domu, a nie w bidulu albo u boku nacpanej matki. 

Nie uwazam, ze kazdy musi zyc tak, jak ja. Tylko widzisz, mnie kiedys rodzice nie chcieli. Nie oddali mnie, ale mieli mnie gdzieś i zajeci byli chlaniem (ojciec chlal, a matka ryczala, bo on chleje). Podobnie tej dwojki mlodych ludzi nie chciala ich matka, bo mimo dosc dojrzalego wieku wolala poimprezowac i sie nacpac. I widzisz, im wiecej przysposobien czy ustanowienia opieki, tym mniej takich nieszczęść. 

A świstak siedzi i zawija w te papierki... 

Edit. Gwoli ścisłości. Nie mam nic przeciwko adopcji, szanuję czyjeś decyzje, ale jeśli ktoś przedstawia to w tak infantylny sposób, to mnie skręca. 

Wiesz co arraya, piszesz o tym z takimi pretensjami, że ciężko wierzyć w to, że z własnego wyboru nie masz tych dzieci. Chyba raczej po prostu musiałaś się z tym pogodzić, że musisz wychować cudze i nie będzie miejsca na kolejne. Raczej szczęśliwa i spełniona wychowywaniem cudzych dzieci kobieta z taką pogardą by nie pisała.

Tak, bo tylko śliczne, niebieskookie niemowlaczki od studentek prawa mają prawo na adopcję. Dzieciaki z patologicznych rodzin są. "zepsute". Dobrze trafiłaś, bo rozmawiasz właśnie z takim dzieciakiem, który dzisiaj ma przeszło 40 lat. I, co śmieszne, właśnie owo prawo skończyło. Fajnie, ze moj maz nie mial takiego podejscia i nie pomyslal: "nie chce zony z obciazeniami, poszukam niebieskookiej z rodziny prawniczej". 

Nie przechodziłam przez postepowanie w sprawie o przysposobienie. Przechodzilam przez postepowanie w sprawie o ustanowienie opieki. Postepowanie jak postepiwanie, zadnego wrazenia na mnie nie zrobiło. Sedziowie to tez ludzie. 

(tryb ironii rozpoczęty) PS studentki prawa rzadko w ciaze zachodzą, poki sa studentkami. Widuje je kilka razy w tygodniu i to naprawde rzadki widok. Szansa na slicznego niemowlaczka od studentki prawa faktycznie jest dosc niska. Moze rozszerzymy o inne kierunki? (tryb ironii zakończony) 

Po tym ostatnim wpisie, to zaczynam się zastanawiać, czy to nie jakaś nieszczęśliwa osoba nie dorabia sobie miłych historii do własnego nieudanego życia. Coraz mniej realizmu, coraz więcej patosu. Jak w romansach z lat 30-tych.