Temat: Kryzys w małżeństwie. Widmo rozwodu.

@sadcat - ech, nie mam siły. Aż włączyłam laptopa, bo nie chce mi się klikać na telefonie. Próbowałam - trochę na luzie, ciut ironicznie i w sposób przerysowany - pokazać, że jedno i drugie ma swoje wady i zalety. Dzisiaj ja jestem starsza i dojrzalsza, młody i młoda są dorośli, oceniam to na spokojnie i z dystansem. Nie żałuję. Wyszło dobrze. Gdybym żałowała, to - achtung, achtung - nie mam jeszcze menopauzy i mogłabym próbować, ale nie chcę. Z jednej strony nie przepadam za małymi dziećmi (trudno, taka jestem, że lubię ciszę i względny spokój), z drugiej strony zwyczajnie cenię swoją wygodę, spokój rodzinny, zdrowie, ciało. I z trzeciej strony - nie brakuje mi tego. Miałam się kim opiekować. 

Tak, miałam jeden miesiąc, kiedy mi odwaliło i myślałam (tak, to były emocje i instynkt, więc tylko myślałam, a naprawdę tak nie było), że chcę mieć dziecko. Zacisnęłam zęby, miałam dwóch nastolatków pod opieką, kupę roboty w pracy, a teściowa była obłożnie chora (nie, nie u nas w domu - mąż wynajął opiekunkę - ale jednak była). Dlaczego zacisnęłam zęby? Bo wiedziałam, że to było czasowe i - uwaga - nie chciałabym, żeby w takiej sytuacji, w jakiej był mąż, ktoś mnie obarczał takimi pomysłami. A czymże jest miesiąc w kontekście całego życia? Niczym. Ulotną chwilą, lepszą lub gorszą. 

Napisałam o wygodzie, żebyś zobaczyła dwie strony medalu, bo jak widzę, to wcale tego nie widzisz. Nie jestem ani altruistką, ani się nie wywyższam. Uważam tylko, że posiadanie dzieci biologicznych nie jest niezbędne do życia, szczęśliwego życia. Jest taka dziennikarka (Krysowata się nazywa), którą miałam przyjemność poznać i która jest mamą adopcyjną trójki dzieci. Do tego babka całe życie się rozwija i - o, proszę! - wygląda na całkiem szczęśliwą. Z tego, co mnie wiadomo, nie bawiła się w in vitro. Wzięła dzieciaki z domu dziecka. Udzielała nawet wywiadu, w którym powiedziała, że "adopcja dużego dziecka jest dobra". Dla kogo? Przede wszystkim dla niego samego. Raz widziałam jej dzieci. Normalne dzieciaki. Najstarsza - chyba adoptowana najpóźniej i już jako nastolatka - jest najspokojniejsza z nich wszystkich. 

Czy decyzja była trudna? Tak, była cholernie trudna, zwłaszcza dla mnie, bo nie znałam tych dzieci za dobrze, mimo że jesteśmy spowinowaceni. Tak, bałam się jak cholera, bo różnica wieku między młodym a mną była i jest mniejsza niż między mną a mężem - jak tu się nie bać, skoro wiedziałam, że może mi powiedzieć, że gówniara ze mnie i ma gdzieś to, co mówię? Bałam się też, że one mnie nie zaakceptują - bo wujka znały lepiej, bo wujek to jednak wujek, a to jednak dla nich tylko ledwie znajoma osoba. Nie próbowałam im matkować - starałam się z nimi zaprzyjaźnić. Od egzekwowania czegokolwiek był mąż. I tak, na początku było - podejrzewam - trudniej niż przy własnym dziecku. Czułam się dziwnie, czułam się skrępowana, nie potrafiłam się zachowywać naturalnie. Bo nie znasz tego młodego człowieka, a musisz (i chcesz) żyć z nim pod jednym dachem. Nie wiesz, jakie ma nawyki, a jednocześnie ten człowiek Cię ocenia, myśli, musisz budować z nim dobrą relację i sprawić, aby poczuł się jak u siebie w domu, a jednocześnie nie przekraczał pewnych granic. Tak, to jest trudniejsze niż przy opiece nad niemowlęciem, którego trzeba przede wszystkim kochać i zajmować się nim fizycznie. Tutaj nie przewiniesz, nie nakarmisz, nie przytulisz. Tutaj masz nawet świadomość, że ten młody człowiek (tak było w przypadku siostrzeńca męża) jest od Ciebie inteligentniejszy i ma większą wiedzę ogólną (chłopak naprawdę zdolny). Tutaj masz świadomość, że Twoje potknięcie i błąd będzie przez (nastoletnie) dziecko od razu wyłapane i zanotowane w głowie. Ale jednocześnie było łatwiej. Łatwiej, bo nie zmienił się radykalnie mój tryb życia i nie miało to wpływu na relację (w sferze emocjonalnej i fizycznej) z mężem. Łatwiej, bo fizycznie byłam wypoczęta, w przeciwieństwie do młodych matek. Łatwiej, bo nie ucierpiała na tym moja praca zawodowa i własny rozwój intelektualny (wszak całe życie się człowiek uczy). Łatwiej, bo nie miałam kompleksów i nadal miałam ładne ciało. Łatwiej, bo nie musiałam zajmować się domem i niemowlęciem. 

Tak, było jednocześnie i trudniej, i łatwiej. I lepiej, i gorzej. Była i pomoc, i wygoda w sensie fizycznym. Tak, cieszę się, że pomogłam dwóm młodym osobom u progu życia. Tak, kocham ich z całego serca. Ale również, owszem, widzę, jakie były korzyści dla mnie. Nie ma sytuacji czarno-białych, może to do Ciebie dotrze. Na tym kończę tę dyskusję, przynajmniej na dzisiaj. Dobrego wieczoru :)

@AgnieszkaHiacynta - ich matka żyła i żyje po dziś dzień. A gdyby było tak, jak mówisz, to nie mielibyśmy tylu dzieciaków w domach dziecka. Tak, jak jedna osoba powiedziała - kolejka się ustawia, ale po niemowlaki. A starszych dzieci nikt nie chce. Nastolatek praktycznie nie ma szans na adopcję. Przykre, acz prawdziwe. 

Dziadkowie to co innego. Dziadkowie kochają swoje wnuki nawet bardziej niż rodzice własne dzieci. A co do tego, co byś zrobiła - cóż, możesz tylko teoretyzować, bo nie doświadczyłaś tego na własnej skórze. Uwaga, uwaga! - ja się nikogo nie zrzekłam, jak to "pięknie" określiłaś. Nie podjęłam decyzji o zajściu w ciążę. Po prostu. 

arrraa, świadomie zrezygnowałaś z posiadania biologicznego dziecka - dla połowy vitalii jesteś prawdziwą heroiną, a dla drugiej połowy podczłowiekiem. Szkoda twoich tłumaczeń. Takie tematy tu to nie nowość. Zawsze kończą się mordobiciem na naście stron. W końcu przywykniesz.
Kwestie takie jak: macierzyństwo, wzrost faceta i ile dajemy w kopertę na ślubie, to tematy wywołujące vitaliową histerię. 

Jak cię tak traktuje po 3 latach małżeństwa to co dopiero będzie za parę lat.Na  twoim miejscu odeszłam by od takiego agresora. On cie wykończy psychicznie .Oszukał cię już w kwestii dzieci, więc  w innych kwestiach może być podobnie.

To, że TY tak uważasz to nie znaczy, że innym ludziom do szczęścia nie są niezbędne własne, biologiczne dzieci. Co innego wziąć dziecko z domu dziecka, a co innego świadomość, że to mieszanka Ciebie i Twojego męża. Co innego czuć w sobie nowe życie i wiedzieć/czuć jak się w Tobie rozwija. To, że Ty tak nie masz, nie znaczy, że wszyscy tak nie mają.

A co do zaznaczonego na czerwono.. to większej bzdury w życiu nie czytałam, widać, że własnych dzieci nie masz skoro wypisujesz takie bzdury. Owszem, dziadkowie kochają swoje wnuki, ale to nie jest nawet 1/10 miłości rodziców. 

Ale tu autorki mąż chciał mieć przed ślubem dzieci. Dopiero po tym zmienił zdanie, więc nie ma się co dziwić, że autorka chce. Tak uzgodnili. Jak miał wątpliwości, to trzeba było o nich mówić przed ślubem, a nie, udawać, że się chce, a jak się papierek podpisze to zmieniam zdanie. 

Kobieta rodzi, 9 miesięcy nosi dziecko, przechodzi czasem koszmarne rzeczy, samopoczucie jest okropne, na nogach nie można ustać, bo czuje się jakby się bylo po kilkukilometrowym biegu - tak serce wali. Na koniec wzięcie prysznica to maraton. Nie mówiąc o samym porodzie - czy to sn czy cc. Myślę, że dla faceta, który pragnie dziecka jakieś kłucie po jajkach czy masturbacja nie jest wielkim wysilkiem i godzi się na to tak samo jak kobieta na ciążę i poród. Sama znam małżeństwo z dzieckiem po in vitro. Chcą drugie - i nikt nie mówi o badaniach. Jedynie koszty mogą przeszkodzić. 

Mam wrażenie, że to małżeństwo to fasada, trzymają je tylko pozory. Co powiedzą rodzice? Co sąsiedzi? Czy będą krzywo patrzeć? Co na to znajomi? Przecież uchodzimy za idealna parę. Sprzątnięty dom i skoszony trawnik jest ważniejszy niż własny rozwój lub dodatkowa praca. W imię czego to? "Nie utrzymam się sama" G...o prawda. Po prostu musiałabyś zrezygnować z wygodnego życia, domu, ogródka na rzecz wynajętego pokoju w dzielonym mieszkaniu albo kawalerki. W weekendy można robić masę rzeczy za małe pieniądze albo za darmo zamiast siedzieć samemu z winem. No i autorka postu kocha męża, ale jednocześnie rozważa zdradę, bo woli utrzymać tę fasadę i mieć chłopa z doskoku niż ogarnąć sama swoje życie. Mamy przykład idealnego związku - wzajemna miłość, szacunek, wspólne zainteresowania, wsparcie itd. Tylko dziecka brak.

Dziewczyno, byłaś niezależna, potrafiłaś, teraz też byś mogła tylko nie chcesz. I zastanów się co byś powiedziała siostrze/przyjaciółce/córce gdyby była w takiej sytuacji.

Aż zadałam sobie kiedyś trud znalezienia statystyk w tym zakresie i absolutnie miażdżąca liczba dzieci w domach dziecka to nie są sieroty. Ba, to nie są nawet dzieci, które mogą być adoptowane, bo ich niepoważni rodzice blokują im szanse na lepsze życie. Sieroty mieszkają w rodzinach bliższych lub dalszych, także przypadków wychowywania dzieci rodzeństwa trochę jest.

A co do zrzekłaś, to właśnie chodzi mi o to, że właśnie się nie zrzekłaś, tylko podjęłaś świadomą decyzję o nie zajściu w ciążę, co nie czyni Cię altruistką. Altruistką może i byłabyś, gdybyś faktycznie zrezygnowała z własnych dzieci dla czyichś. 

No, zwłaszcza, że temat nie o tym. Ale każdy ocenia zachowania po świecie, w którym przebywa. Osobom z różnych bajek i z różną pulą doświadczeń trudno się dogadać.

A nie jestem ani jednym, ani drugim. Nie wiem, skąd (w życiu codziennym, namacalnym, potocznie zwanym "realem") tak częste oburzenie i zwykły hejt (to najczęściej za plecami), że świadomie zrezygnowałam z macierzyństwa. Dziwi mnie to, że ludzie nie widzą tego, że: 1) nie zabiłam swojego urodzonego dziecka 2) nie porzuciłam swojego narodzonego dziecka 3) nie dokonałam aborcji. Nie uważam zatem, że zrobiłam cokolwiek złego i że powinnam się samobiczować albo ukrywać fakt, że nie podjęłam decyzji o byciu w ciąży. Nie jest to dla mnie nic karygodnego. Nigdy w takowej po prostu nie byłam. 

Tak, z czegoś zrezygnowałam. Nie wiem jednak, dlaczego miałabym spotykać się z ogólnospołeczną (albo raczej ogólnokobiecą, bo mężczyźni nie mają żadnego problemu z tym, że nie posiadam dzieci i czasem o tym wspomnę, w toku rozmowy) krytyką. Równie dobrze można powiedzieć, że młodziutkie dziewczyny (tak określiłabym kobiety, które rodzą przed 30. rokiem życia) tracą w cholerę dużo. Często poświęcają rozwój zawodowy, rozwój intelektualny (dla mnie bardzo cenny), finanse, własne zdrowie i kondycję fizyczną, zdrowie psychiczne, swoją osobowość czy spokój małżeński celem posiadania dziecka. Ja tego nie krytykuję. Coś zyskują, coś tracą. Ale mój wybór - odmienny, wcale nie gorszy (patrz: kategorie wyżej - aborcja, zabójstwo, porzucenie) - również na krytykę nie zasługuje. Więc, Drogie Panie, ogarnijcie się, bo wybór odmienny od wyboru większości nie jest wyborem złym, jeżeli nikomu nie wyrządza tym krzywdy. Moja macica, moja rodzina, mój dom - moja sprawa. Nawet względy moralne nie mają tu zastosowania, bo żadnej ciąży nigdy nie było, więc... 

Pokazałam wczoraj tę dyskusję swojemu mężowi. Zaraz pewnie zacznie się ujadanie (z różnych powodów), ale retorykę pt. "kobieta chce mieć swoje dziecko, bez nawyków, bez traum, niemowlę, własne, przez siebie stworzone" porównał do retoryki niektórych właścicieli psów: "ja chcę mieć szczeniaka, nie ma złych nawyków, sam go wychowam, szczeniaczki są takie śliczne, ma być od początku mój". I trudno się z nim nie zgodzić, bo schemat działania jest ten sam. Co ciekawe - miałam i dzieci "nienowe", i psa mam "nienowego". Cudowny retriever, którego wzięliśmy od sąsiadów, którzy rozwodzili się i sprzedawali dom, a sami wyprowadzili się do małych mieszkań (inaczej trafiłby do schroniska). Pies, jak się cieszy, to gryzie. Nie chce zrobić krzywdy - po prostu ma zachowania szczenięce, bo nikt go nie wychował, a teraz jest to dość trudne - jest dużym, kilka kilo ode mnie lżejszym emocjonalnym psim dzieckiem. Łapie zębami za ręce i ciągnie - zostawia siniaki. Czy się na niego złoszczę i czuję bezsilność. Owszem. Ale jak pomyślę, że 1) mnie kocha, to widać 2) miałby się tułać po schroniskach "bo gryzie i niszczy", to nie wyobrażam sobie realizacji swojej zachciewajki pt: "ja chcę szczeniaczka". I z dziećmi siostry męża było bardzo podobnie. Czy uważam się za bohaterkę z tego powodu? Nie. Jest mi dobrze i z tymi (dorosłymi) dziećmi, i z gryzącym psem. Czy uważam, że decyzja była słuszna? I owszem, i chyba wolno mi o tym mówić. Właściwie tylko o tym wspomniałam, ale zrobiłyście burzę na własne życzenie. 

PS Co z tym wzrostem, bo mnie zaintrygowałaś ;) 

zgadzam się