Temat: Adopcja . Za i przeciw

Zucchini napisał(a):

Daenneryss napisał(a):

Mierzyc sie z wlasnymi 'cieniami', a nie 'cieniami' innych, czesto zupelnie nieodpowiedzialnych ludzi.

Wychowując własne dziecko cały czas będziesz się mierzyć z cieniami innych. Chyba ze chcesz zrobić dziecku krzywdę i chować je pod kloszem. Będziesz miała pretensję do opiekunek, nauczycielek, wychowawców na koloniach, trenerów, męża, kolegów i koleżanek, lekarzy, terapeutów i wszystkich, którzy z dzieckiem będą mieli styczność. To oni będą "winni" problemów Twojego dziecka. Tak to wygląda.

Esmeralda2017 napisał(a):

ja rozumiem o co chodzi, wychowując nie swoje dziecko zawsze będzie świadomość tego, że gdzieś tam są jego biologiczni rodzice i kiedyś może narobią bagna w życiu Twoim i dziecka bo nagle im się odwidzi że chcą mieć z nim kontakt czy walczyć o prawa do niego. 

trufla1987 napisał(a):

Esmeralda2017 napisał(a):

ja rozumiem o co chodzi, wychowując nie swoje dziecko zawsze będzie świadomość tego, że gdzieś tam są jego biologiczni rodzice i kiedyś może narobią bagna w życiu Twoim i dziecka bo nagle im się odwidzi że chcą mieć z nim kontakt czy walczyć o prawa do niego. 

ja zaś to bardziej zrozumiałam na zasadzie obciążenia genetycznego, plus prowadzenie się matki w ciąży i ewentualne postępowanie z dzieckiem po jego narodzeniu  

Daenneryss napisał(a):

Zucchini napisał(a):

Daenneryss napisał(a):

Mierzyc sie z wlasnymi 'cieniami', a nie 'cieniami' innych, czesto zupelnie nieodpowiedzialnych ludzi.

Wychowując własne dziecko cały czas będziesz się mierzyć z cieniami innych. Chyba ze chcesz zrobić dziecku krzywdę i chować je pod kloszem. Będziesz miała pretensję do opiekunek, nauczycielek, wychowawców na koloniach, trenerów, męża, kolegów i koleżanek, lekarzy, terapeutów i wszystkich, którzy z dzieckiem będą mieli styczność. To oni będą "winni" problemów Twojego dziecka. Tak to wygląda.

Zupelnie nie zrozumialas o co mi chodzi, albo atakujesz mnie z czystej zlosliwosci. Tak czy siak nie zamierzam dac sie sprowokowac.

Zucchini napisał(a):

Daenneryss napisał(a):

Zucchini napisał(a):

Daenneryss napisał(a):

Mierzyc sie z wlasnymi 'cieniami', a nie 'cieniami' innych, czesto zupelnie nieodpowiedzialnych ludzi.

Wychowując własne dziecko cały czas będziesz się mierzyć z cieniami innych. Chyba ze chcesz zrobić dziecku krzywdę i chować je pod kloszem. Będziesz miała pretensję do opiekunek, nauczycielek, wychowawców na koloniach, trenerów, męża, kolegów i koleżanek, lekarzy, terapeutów i wszystkich, którzy z dzieckiem będą mieli styczność. To oni będą "winni" problemów Twojego dziecka. Tak to wygląda.

Zupelnie nie zrozumialas o co mi chodzi, albo atakujesz mnie z czystej zlosliwosci. Tak czy siak nie zamierzam dac sie sprowokowac.

To Ty nie zrozumiałaś, również tego, że w ogóle Cię nie atakuję. Może zbyt ogólnikowo napisałam. Chodziło mi o to, że Twoje dziecko może zostać pobite przez kogoś na wakacjach, potrącone przez pijanego kierowcę w drodze do szkoły, może ujawnić się u niego ciężka choroba genetyczna, którą przekazał ojciec itp. itd. Niestety takie jest życie. Ani Ty, ani Twoje dziecko nie będziecie winne tym sytuacjom, tak samo jak dziecko w domu dziecka nie jest winne temu, co zrobili jego rodzice i jaki los je spotkał. I wtedy stajesz właśnie w takiej sytuacji jakiej się obawiasz, masz dziecko skrzywdzone przez innych i musisz się zmierzyć z ich cieniami. Niestety rodzice stają co najmniej kilka razy w życiu w takiej sytuacji. Każde dziecko potrzebuje wtedy wsparcia i troski, niezależnie od tego, kto je urodził. Moim zdaniem kochając i dbając o członka rodziny nie patrzy się na pochodzenie genetyczne. W końcu z mężem/partnerem nie jesteśmy spokrewnieni i jakoś da się go kochać, dbać o niego i wspierać?

Daenneryss napisał(a):

Ylona666 napisał(a):

Noma_ napisał(a):

(...) Nie wiem jak to opisac  po prostu noszenie własnego dziecka to jest coś szczególnego, to jest danie komuś życia, tym bardziej ma to jakiś taki duchowy wymiar jeśli dziecko zostało poczęte nie z przypadku, ale naprawdę świadomie  i z miłości, gdzie jest owocem tej miłości i łączy kobietę i mężczyznę na całe życie. 

Jaki tu wymiar duchowy ? Czysta biologia i hormony... Wydaje mi się właśnie, że adopcja dziecka ma o wiele więcej z wymiaru duchowego niż urodzenie dziecka.

Nie zgadzam się. Jestem właśnie w ciąży i noszenie dziecka pod sercem, które jest owocem miłości pomiędzy mną i moim mężem, to oczekiwanie... to już coś ogromnego! A co dopiero powitanie go na świecie, obserwowanie jak dorasta, dostrzeganie w nim swoich pierwiastków. To coś ogromnego. I nie przeczę, że hormony nie mają nic do rzeczy. Oczywiście, że mają, ale to przecież właśnie plus!Nie przeczę, że z adoptowanym dzieckiem nie da się nawiązać relacji, ale nie oszukujmy się - to nie może być to samo.

Kingyo napisał(a):

Daenneryss napisał(a):

Ylona666 napisał(a):

Noma_ napisał(a):

(...) Nie wiem jak to opisac  po prostu noszenie własnego dziecka to jest coś szczególnego, to jest danie komuś życia, tym bardziej ma to jakiś taki duchowy wymiar jeśli dziecko zostało poczęte nie z przypadku, ale naprawdę świadomie  i z miłości, gdzie jest owocem tej miłości i łączy kobietę i mężczyznę na całe życie. 

Jaki tu wymiar duchowy ? Czysta biologia i hormony... Wydaje mi się właśnie, że adopcja dziecka ma o wiele więcej z wymiaru duchowego niż urodzenie dziecka.

Nie zgadzam się. Jestem właśnie w ciąży i noszenie dziecka pod sercem, które jest owocem miłości pomiędzy mną i moim mężem, to oczekiwanie... to już coś ogromnego! A co dopiero powitanie go na świecie, obserwowanie jak dorasta, dostrzeganie w nim swoich pierwiastków. To coś ogromnego. I nie przeczę, że hormony nie mają nic do rzeczy. Oczywiście, że mają, ale to przecież właśnie plus!Nie przeczę, że z adoptowanym dzieckiem nie da się nawiązać relacji, ale nie oszukujmy się - to nie może być to samo.

Oczywiście, że nie będzie to samo. Będzie lepsze jeżeli przeskoczy się uparcie stereotypowy pogląd o sile biologicznych więzi.  O ile uda mi się kiedyś adoptować dziecko to też go powitam na świecie ..Bez obaw....W moim świecie na nowym etapie jego i mojego życia...Też będę patrzeć jak dorasta i też może doszukam się  w nim  swoich pierwiastków, jeżeli będę w stanie mu, lub jej przekazać cokolwiek wartościowego. I ono też będzie owocem...ale świadomego i celowego wyboru pomiędzy mną, a moim partnerem . Nikt nie będzie przed nikim niczego ukrywał, a już na pewno nie prawdy o tym , że jest adoptowane . Za to będę mogła temu dziecku powiedzieć, że je wybrałam, chciałam by było moim dzieckiem, bo jest wyjątkowe, bo jest  moją rodziną , a nie z braku innej opcji. Chcę by wiedziało, że było jedyną braną pod uwagę opcją.  Wspólna  pępowina i okres niemowlęcy nie jest czymś czego brak będę koszmarnie odczuwać i przeżywać.

Kingyo napisał(a):

Z kolei gdybym ja ceniła wyżej tylko biologiczne więzi, to w życiu nie kochałabym naprawdę nikogo, bo musiałabym wyjść z założenia, że rodziny się nie wybiera, a  muszę za wszelką cenę trzymać z gniazdem, bo krew , dziedzictwo itp.  Każda z  osób w moim życiu, z którą kiedykolwiek nawiązałam głębszą więź  jest biologicznie obcą mi jednostką ...Nie wiem może przyczynia się do tego fakt, że jestem jedynaczką i " sama sobie wybieram rodzinę"..przykładowo dla mnie to przyjaciółka jest moją siostrą, a nie jakieś rzekome siostry cioteczne, co do których ani razu nie miałam odczucia, że to rodzina i pokrewna dusza. Mało tego ... jeżeli moje ewentualne adoptowane dziecko będzie szykanowane tego typu stereotypami przez moich rodziców czy rodziców partnera..Jeżeli choć raz padnie tekst świadczący o tym, że jest gorsze, albo bezsprzecznie wypaczone , bo pochodzi z obcej puli genów, to biologiczna rodzina przestanie być nieodwołalnie moją rodziną i kompletnie bez znaczenia będzie kto z czyjego kanału rodnego wyszedł i co teoretycznie należy czy wypada wobec kogo.