Temat: Adopcja . Za i przeciw

Jakby się dowiedziało po jakims czasie to się nie dziwię, skoro było wcześniej oszukiwane.

Znam jedną osobę adoptowana, normalna dziewczyna, normalna rodzina. Zawsze była zadbana przez nich i związana z nimi. 

Noma_ jak zwykle poleciała... XD   A co do tematu, to ja jestem adoptowanym dzieckiem, kochanym i wdzięcznym. I jako osoba, która spędziła sporą część życia w DD, mogę śmiało powiedzieć, że to naprawdę nie sztuka urodzić, sztuką jest dać miłość, czasami niełatwemu, obcemu, małemu człowiekowi, który ma swoje zadry i rany, ale zaleczyć to da się tylko miłością i cierpliwością, a za to moim kochanym rodzicom (i nie mam na myśli tych, którzy mnie zrobili i porzucili, tych którzy posyłali mnie w brudnych ubraniach do szkoły, dawali jedną kromkę z masłem na cały dzień, bo ważniejsza była flaszka wódki) należy się medal i będę tych ludzi kochał prawdziwą miłością do końca moich dni i to oni są moimi rodzicami, tymi prawdziwymi, bo dali mi miłość, wykształcenie i cierpliwość i dzięki nim jestem dziś tym kim jestem, sam mam rodzinę, dwoje własnych i jedno adoptowane dziecko. I uważam się za szczęściarza.

13

Naspiałam kontrargumenty , bo stwierdziłaś, że łatwo wyobrazić sobie powody i je wymieniłaś. No właśnie nie tak łatwo wyobrazić sobie powody, kiedy to dla mnie powody jakie wymieniłaś, nie są powodami. Powodem jest dla mnie np. pewnośc ciężkiej choorby genetycznej, a nie strach, że może dziecko będzie chore. Każda kobieta zachodzc w ciąże nie wie jakie genetyczne choroby spotka jej dzikeoc, może nawet nie wiedzieć o jakiś chorobach w sowjej i w rodiznie męża kilka pokoleń wstecz. 

Ja zawsze bylam na tak, nieststy moj maz jest przeciwny (bo to jednak nie krew z krwi, nie te geny, no i nie wiadomo czym jest obciazony taki mlec - fizycznie, jak i psychicznie). Moja przyjaciolka wraz z mezem adoptowala w zeszlym roku 4-letniego chlopca. Swietny malec i dobrze sie dogaduje z moja cora. Ostatnio spedzilismy razem urlop:) Ja znam zdecydowanie wiecej przypadkow adopcji, ktore zakonczyly sie happy endem i tylko jeden taki, gdzie rodzice nie poddalii i oddali starszego chlopca z dwojki rodzenstwa (dziewczyna wciaz jest z nimi i dobrze sie chowa), bo byl mega agresywny i pomimo wielomiesiecznje walki ze wsparciem psychologa nie udalo sie go naprostowac (w pewnym momecnie zaczal juz im autentycznie zagrazac). Nieststy ze wlasne dziecko nie zejdzie na zla droge tez nie ma gwarancji. Jakis czas temu byla przeciez glosna sprawa, ze za namowa dziewczyny chlopak zabil swoich rodzicow. I co z tego, ze byl ich rodzonym synem i w domu nie bylo zadnej patologii:|

---

Co do przyjaciolki dodam jeszcze, ze ich synek wie, ze jest adoptowany, moja cora tez wie, ze jest adoptowany i dzieci nie robia z tego zadnego problemu i przyjmuja to zupelnie naturalnie. Problem sie pojawia jak ludzie robia z czegos straszne tabu i dopiero po czasie, latami skrywana prawda wychodzi na jaw.

No widzisz, dla Ciebie nie są, a dla kogoś innego są. Trzynastce chyba chodziło o to, że to są bardzo subiektywne sprawy i czasmi lęki są tak mocne, że utrudniają decyzję o ciąży, nawet kiedy dla kogoś innego są niezrozumiałe. 

A jak widzisz różnie to bywa na  świecie, moja matka biologiczna też nosiła mnie pod sercem, ale nie czuła do mnie nic pozytywnego, na tyle mnie olewała, że zostałem jej odebrany. Jak widzisz ludzie są różni i więź między rodzicem a dzieckiem nie zawsze tworzy się podczas narodzin...

Znam tylko dwa przypadki adopcji u moich znajomych. W pierwszej rodzinie chłopak adoptowany miał 8 lat. Matka alkoholiczka, ojciec popełnił samobójstwo, więc był po przejściach. Rodzice, którzy go adoptowali to tzw porządna rodzina - zamożni, szanowani, na stanowiskach, ale chłopak był niereformowalny. Od początku sprawiał problemy mimo wszelkich starań, a z czasem było tylko gorzej. Z własnej woli zamieszkał w jakimś ośrodku. Teraz ma 18 lat i właśnie został ojcem... W drugim przypadku chłopczyk adoptowany jako niemowlak. Okazało się, że jest opóźniony w rozwoju. Rodzice wydawali mnóstwo na rehabilitantów, lekarzy, terapie, bo dziecko nie mówiło do 5 roku życia. 

Ale nie ma też co udawać, że fakt adopcji, czy przeszłość nie ma żadnego wpływu na te dzieciaki. Wystarczy poczytać sobie fora adopcyjne, takie dzieci wymagaja wiele uwagi, cierpliwosci i odpowiedniego podejscia. Czasem rodzice adopcyjni nie sa informowanie o tym, na co cierpia ich dzieci! (np. FAS - czyli choroba spowodowana przez spozywanie alkoholu przez matke w ciazy).

Moim zdaniem błędem jest to, że niektorzy myślą "dziecko to dziecko". Nie chodzi o napietnowanie tych dzieci, a pelna swiadomosc tego, na co sie decyduje. Nie kazdy bedzie w stanie sie tego podjac.

Naturalnie, że przeszłość ma znaczenie i odbija się na psychice. Nie byłem łatwym dzieckiem, miałem koszmary, później się buntowałem, bo sądziłem, że to obcy ludzie i nic o mnie nie wiedzą, ale moja mama, podarowała mi tyle miłości i cierpliwości, że kiedy miałem napad szału, zwyczajnie mnie przytulała, nie krzyczała, nie denerwowała się, zwyczajnie mnie obejmowała. Jestem jej za to wdzięczny, że się nie poddała, że mnie nie zostawiła, bo dziś naprawdę doceniam to, że chcieli poświęcić mi trud rodzicielstwa. Właśnie mi... choć nie wiedzieli kim jestem i co przeszedłem (a może wiedzieli...). Miałem szczęście, niestety w PL jest jeszcze wciąż przekonanie, że swoje jest lepsze (i nikogo za to nie potępiam, wręcz rozumiem, ale sam mam i własne dzieci i jedno adoptowane i również staram się być najbardziej kochającym ojcem dla wszystkich), dzieci w domach dziecka to takie kundle, a własne dziecko ma rodowód... Może to nie brzmi najlepiej, ale dopóki czegoś nie zmienimy w podejściu ludzi to wciąż będą w domach dziecka dzieciom pękać serca. 

jakbym nie mogla miec dzieci a pragnelabym to napewno bym adoptowala .

Okres ciazy byl dla mnie paskudny , czasem zartujemy z mezem, ze jak mielibysmy miec 3 to tylko z adopcji . 

A co do. dzieci adoptowanych . Znam kilka par co procedury i oczekiwanie na 5-13 miesieczne dziecko trwalo od 4 do 7 lat . 3 pary dokladnie , dzieci slodkie i widac , ze kochane.