Temat: Nie lubię i nie potrzebuję ludzi?

Mam mieszane uczucia, bo z jednej strony jesteś jeszcze bardzo młoda i podejmujesz tak radykalne decyzje, z drugiej jednak jestem za tym, żeby wszystko/wszystkich co szkodzi/szkodzą usuwać ze swojego życia.

Skoro uważasz, że jesteś mentalnie starsza niż jesteś, to czy takie odcinanie się to dojrzałe zachowanie? Sama sobie odpowiedz na to pytanie, bo Ty najlepiej wiesz jak czujesz i znasz całość sytuacji. U mnie to działa tak, że ograniczam mocno kontakt z osobami, które mnie deprymują, i przy tym dbam mocno o więzi, które sprawiają, że jest mi w życiu szczęśliwiej :)

Ja rozumiem. Czasem lepiej się odciąć. Ja żałuję, że zrobiłam to tak późno....

Ale co się nasłuchałam, że to przecież rodzina i tak nie można, że będę żałować i tak dalej, to moje :/

Rico, nie zawsze w grę wchodzą patologie, ani takie błahostki, jak inne zdanie. Czasem zwykła codzienność tak daje w kość, że się człowiek zastanawia po cholerę tak się męczyć? Dlaczego to JA mam zawsze ustępować i pierwsza wyciągać rękę (nie chodzi mi o kłótnie, ale o zwykłe inicjowanie rozmowy). Z niektórymi się po prostu nie da współegzystować, nie da się polubić chociaż to rodzina i powinny nas łączyć silne więzi. Taki kontakt się naturalnie wycisza, aż znika zupełnie. U mnie to było na zasadzie, że po prostu przestaliśmy ze sobą rozmawiać, jakieś 3 lata temu...

Myślę, że nie powinnaś o to pytać obcych z internetów, tylko swoją przyjaciółkę lub chłopaka, którzy chociaż trochę znają twoją sytuację. Ale musiałabyś ich zapytać wprost i poprosić o szczerą odpowiedź, za którą się nie wkurzysz i nie obrazisz. Pamiętaj, że jeśli prosisz kogoś o szczerą opinię, nie masz prawa się za to na tę osobę denerwować. A to może być czasami trudne. 

Poza tym zastanów się, czy istnieje możliwość, że będziesz kiedyś żałować braku kontaktu z osobami, które od siebie odsuwasz. Jeśli nie - nie uważam takiego odcięcia się za krzywdzenie innych, raczej za próbę chronienia siebie. 

Powodzenia. :)

Skoro czujesz się lepiej w obecnej sytuacji, to zapewne dobrze zrobiłaś, dla samej siebie. Tylko nie wiem, być może ja interpretuję to w ten sposób, ale w Twojej wypowiedzi jest tyle żalu, złości i jakiejś takiej wrogości do tego, co nie idzie po Twojej myśli/ Tobie nie pasuje, że mam mieszane uczucia.  Według mnie Twoje podejście wcale nie jest w pełni dojrzałe, nie pozbyłaś się jeszcze roszczeniowości nastolatki. 

A jak dla mnie to dziwne. Nie znam co prawda sytuacji dlaczego nie chcesz się odzywać do mamy, babci czy siostry. Piszesz, że mają taki charakter. Co innego jak cię ktoś wyzywa, gnębi, znęca a co innego gdy ktoś jest po prostu krzykliwy, zamknięty w sobie albo ma swój specyficzny tryb życia. 

Będziesz mieć kiedyś dzieci i co im powiesz? Że babcia ma zły charakter i nie chcesz jej znać, a ciocia to samo? Twój tato też kiedyś umrze i ty z twoją siostra zostaniecie same, ale Ty wtedy będziesz całkiem sama, bo z siostrą nie utrzymujesz kontaktu. Nie mówię, że trzeba od razu sobie przymilać i nie wiadomo co, ale ja bym utrzymywała chociażby taki kontakt jak ze zwykłą koleżanką. 

Moja dobra znajoma poklocila się kiedyś z ojcem (trochę tu w sumie wina matki bo nagadywala na byłego męża ale nie o to chodzi) i nie widziała się z nim przez 5lat. Jakiś czas temu dowiedziała się i to w sumie przez przypadek, ze on umarł. Teraz tego zaluje. Ciągle mówi, że mogła z nim szczerze porozmawiać i powiedzieć o co ma do niego żal. Co prawda to inna sytuacja, ale może warto raz na jakiś czas odezwać się do mamy czy siostry.