Temat: Siostra i jej stosunek do mojego dziecka

Ja tutaj nie widzę obrzydzenia do dziecka, tylko obrzydzenie do brudnej chusteczki zostawionej w "pokoju niczyim"(szczerze, to ja też bym czuła obrzydzenie znajdując taką niespodziankę w pokoju). To tak na marginesie.

To, że siostra nie lubi dzieci, nie chce się z nimi bawić, nie chce ich dotykać nie dziwi mnie (sama mam podobne podejście i dzieciaki omijam szerokim łukiem). Dziwi mnie natomiast, że dwie dorosłe kobiety robią do siebie jakieś podchody zamiast sobie wyjaśnić pewne kwestie.

Jeżeli jej zachowanie sprawia Ci przykrość, to pogadaj z nią szczerze, bez żadnych pretensji i smutów. Ty patrzysz na tę sytuację z perspektywy matki, której serce pęka, bo jedna z nabliższych osób nie chce nawiązać żadnego kontaktu z synkiem. Jak się z siostrą zdobędziecie na poważną rozmowę, to będziesz mogła spojrzeć na to z perspektywy osoby, która nie lubi dzieci a zmuszona jest żyć pod jednym dachem z takim małym człowiekiem. To dla niej też nie jest pewnie proste i przyjemne.

Tak czytam ten temat i zaczęło mnie zastanawiać jedno. Czy niechęć do dzieci jest skorelowana z zaburzeniami odżywiania. Nigdy nie spotkałam się wśród znanych mi osób z tak dużym odsetkiem osób deklarujących niechęć do dzieci. Normą jest raczej zachwyt nad dziećmi i roztkliwianie się, rzadziej obojętność. Z obrzydzeniem, jawną niechęcią, nie spotkałam się właściwie nigdy. 

Mi też byłoby przykro, gdyby moja siostra, z która na dodatek mieszkam, traktowała moje dziecko, jak jakieś tredowate. Trochę to smutne. Wiadomo, nie można oczekiwać, że siostra będzie spędzała swój wolny czas z siostrzencem, ale takie ostentacyjne zachowanie, mi osobiście, sprawiło by ból. No ale jeśli Twoja siostra aż tak nienawidzi dzieci, to nic nie poradzisz. Ja bym po prostu zignorowała to i tyle. Jakie masz wyjście? Ani nie zmienisz siostry, ani tym bardziej nie sprawisz, żeby malutkie dziecko nie zostawiło po sobie śladów swojego istnienia. Zostało Ci tylko pogodzić się z zachowaniem siostry.

Nigdy nie miałam zaburzeń odżywiania, a gigantyczną niechęć do dzieci mam od zawsze. Moja kuzynka ma identycznie, a też zaburzeń nie miała i nie ma. Podobnie mój brat. 

Powiem szczerze, ze zgadzam sie z wiekszoscia osob. Ja tez nie przepadam za dziecmi, nie czuje instyntu macierzynskiego i nie spieszy mi sie do bycia matka, moze to kwestia faktu, ze tez nigdy nie mialam do czynienia z dziecmi. W kazdym razie miedzy wierszami mozna miec wrazenie, ze rzeczywiscie oczekiwalas jakiejs pomocy od niej, a prawda jest taka, ze taka pomoc moze byc tylko dobrowolna i jesli twoja siostra nie lubi dzieci to dlaczego ma sie zmuszac ? nie mozesz miec o to do niej zalu. Moze sama nie wie jak postepowac z dzieckiem (moze kiedys sie to tez zmieni jak dziecko podrosnie). Dodatkowo musisz wziac pod uwage, ze jesli nie lubi dzieci to pewnie przedzkadza jej ta cala otoczka nad dzieckiem i pieszczenie sie i ciagle rozmowy itd (rozumiem) i pewnie moze placz dziecka tez ja strasznie denerwuje (mnie np. denerwuje to juz jak jestem w autobusie albo pociagu, a co dopiero 24h). Swoje dziecko to swoje, ale ona nie decydowala si na dziecko, a niestety musi je znosic....wspolczuje...Zupelnie cos innego gdybyscie mieszkali daleko i widzieli sie rzadziej..moe tez byloby inaczej. 

Mnie tez brzydza kupki i slina dzieci, ale najbardziej to ze musze udawac ze jestem zachwycona wszystkim co zrobi dziecko i pieszczeniu sie....(moze dlatego bo nigdy nie mialam stycznosci z dziecmi).

Wez jeszcze pod uwage, ze ty jako matka masz wiez z dzieckiem od urodzenia (oksytocyna), a inni juz nie...

Generalnie jestem niemal pewna, że stosunek do dzieci jest, nazwijmy to, uwarunkowany rodzinnie. Są rodziny, w których ludzie autentycznie kochają dzieci i mogą ich mieć tyle, ile budżet na to pozwoli i są rodziny, w których dzieci nie ma lub jest jedno niezależnie od uwarunkowań. Ciekawa jestem od czego to zależy. Specjalnie napisałam skorelowane, bo skorelowanie nie oznacza relacji przyczyna-skutek. Pewnie są jakieś teorie psychologiczne na ten temat.

Internet. Obrzydzają mnie szponiaste tipsy, tak samo obgryzione i zaniedbane paznokcie. Tutaj mogę to napisać, tak w próżnię, nie kierując moich antypatii do konkretnych osób. Znajomej osobie nie powiem natomiast, że ręki nie podam, bo się brzydzę i nie będę komentować, w końcu to nie moje paznokcie i nic mi do nich. Tak samo z dziećmi, może ktoś nie chcąc robić drugiej osobie przykrości jakoś zagryzie zęby i się nad wózkiem pochyli, ale w rzeczywistości ma ochotę uciec. Ja często widzę taki obrazek (a od razu mówię, że dzieci się nie brzydzę) - ktoś wciska dziecko drugiej osobie na siłę, a ta się sztucznie uśmiecha. Albo już przyparta do muru, po godzinie wysłuchiwania o cudownym dziecku, stwierdzi, że faktycznie słodkie - po prostu żeby się ktoś odczepił i więcej nie truł. Dlatego pytałam wyżej czy autorka wątku tak nie robi, bo to by wyjaśniało dlaczego jej siostra się tak teatralnie zachowuje - po prostu poczuła się osaczona. 

Też mnie zaskoczyła aż tak duża niechęć do dzieci. Ja też wśród swoich znajomych i rodziny nie zaobserwowalam tak negatywnego nastawienia do maluchów. Chyba, ze w realu nikt z mojego otoczenia nie chce się przyznać oficjalnie do tego. Mam tylko jedną koleżankę, która otwarcie mówi, że nie chce mieć dzieci, ale nawet ona, mimo że z dziećmi nie ma do czynienia, jakoś tak może nieporadnie, ale przynajmniej normalnie, zachowuje się w stosunku do mojego rocznego Synka.

Nie każdy ma ochotę zachwycać się cudzymi dziećmi, tym bardziej ich pilnować... Dziecko Twoje więc powinnaś się nim zajmować z mężem, a nie oczekiwać pomocy od siostry.  Daj spokój siostrze, ma prawo nie lubić dzieci. Też bym się wkurzała jakby mi ktoś po domu chodził  i brudne chusteczki zostawiał, więc się jej nie dziwie.