Temat: związek z "rozsądku"

ja byłam z facetem 5 lat....  Potem wszystko się wypaliło.. .i go zostawiłam.moim zdaniem nie da się tak żyć .

uważasz, że to jedyny powód, serio?

Ja nie mogę się z tym zgodzić, ale też nie mogę temu zaprzeczyć. Bo co można zobaczyć w mężczyźnie czego wcześniej nie było. Zazwyczaj do ludzi coś nas przyciąga. Bardzo dużo historii przeczytałam na tym forum o tym jak dziewczyny na początku nie czuły zupełnie nic, a potem przyszła miłość. Jak i skąd ona przyszła? Co się stało, że pokochały kogoś kogo nie brały pod uwagę wcześniej?

Nie wierzę, że akurat wszystkie trafiły na bogaczy, że tak ich pokochały dla pieniędzy. Nie wiem jak to działa. Może w jakiś sposób imponuje nam jak facetowi zależy? Może w jakiś sposób chodzi też o przyzwyczajenie? 

Nie chodzi tu o pieniadze. Wiadomo to duze ulatwienie w pozniejszym zyciu itd.. musze przyznac jednak ze napewno one tez duzo daly. Wszystkie zagraniczne wycieczki na ktorych sie bardzo zbizylismy do siebie.

Ale w naszym wypadku pokochalam go bo duzo mi pomogl . Praktycznie uratowal mojemu tacie zycie. Gdy zaslab a nie bylo nikogo kto podal by mu insuline. Nie wiem po tych wszystkich wydarzeniach po prostu zaczelam go kochac. Nie wiem czy tak powinno byc ale tak jest

oj trzeba pamiętać że po czasie to nie jest takie samo co na początku , później jest już większe przyzwyczajenie a nie tzw "żar" ale jeżeli dobrze nam z drugą osobą umiemy się dogadać nie kłócimy  dosłownie o wszystko bo na tym etapie dużo par tak ma to jest okej 

Myślę, że trudno znaleźć regułę, uczucia są nieprzewidywalne, każdy człowiek to skomplikowany osobnik, a co dopiero mówić o relacji dwojga ludzi... Jeśli miałabym się wypowiedzieć na temat mojego doświadczenia, to jestem niestety sceptycznie nastawiona do związków z rozsądku. Dwa czy trzy razy w życiu wiązałam się z kimś na zasadzie "a, jest miły, opiekuńczy, fajnie się nam gada, może spróbujmy" i to w zasadzie była porażka. Owszem, miło się spędzało czas, ale bez uczucia szybko wspólne chwile stawały się nużące, męczące, coraz więcej pierdołów mnie denerwowało, coraz bardziej tęskniłam za czymś więcej. Jeszcze gorzej, gdy ta druga osoba była prawdziwie zaangażowana, bo zaczynały się wyrzuty sumienia, miotanie się (no bo przecież on tak mnie kocha, gdzie ja lepszego znajdę itp.). Nie, to nie dla mnie. Teraz myślę, że lepiej być samemu niż z kimś na siłę, na zasadzie "byle ktoś był". Oczywiście, nie wykluczam, że zakochanie się w kimś po dłuższym czasie jest możliwe, ale wolałabym nie ryzykować trwania przez kilka lat w związku i czekania, aż go pokocham.

zależy, ile masz lat. W pewnym wieku (moim zdaniem to jest dla kobiety ok. 25 lat, np. jak kończty studia) kobiecie jest trudniej kogoś poznać. Więc przed "tym wiekiem" wg mnie warto szukać do skutku tzw. miłości, a po tym wieku warto jest być z kimś z rozsądku (bo możliwe, że potem już się nie znajdzie nikogo lepszego).

myslałam ze 30 to taki limit wieku dla kobiety 

teraz to rynek sie otworzył kawalerów z odzysku wiec jest w czym przebierac 

tez uwazam ze zwiazki z rozsadku nie maja racji bytu