Temat: rozstanie?

wcześniej uważałam że musimy być ze sobą ze względu na dziecko, ale widząc jak dziecko do niego lgnie, a on nie poświęca mu uwagi, stwierdziłam że dziecko na tym cierpi

Ja wybrałam drogę rozstania i nie żałuję, nie każda matka wiąże się po raz drugi z takim samym człowiekiem. Znam dużo dziewczyn, których dopiero drugi związek okazał się szczęśliwym, a dzieci kochają jak swoje. Nie należy zawsze uciekać od problemów w związku, ale jeżeli człowiek mimo starań i rozmów nie czuje się, szczęśliwy i jeżeli ta druga osoba ma to gdzieś to moim zdaniem nie trzeba się zastanawiać. Do tanga trzeba dwojga, a można być bardziej szczęśliwym będąc samemu niż będąc w związku. Ja podjęłam taką decyzję i czuję sie szczęśliwa. Moje dziecko nie wysłuchuje kłótni, ani jak ojciec nie szanuje matki. Tata odwiedza dziecko kiedy chce i może, prawie codziennie przychodzi. Nie zawsze spędza czas z dzieckiem, czasem z "teściami" przed tv, ale do tego, żeby chciał spędzać czas z dzieckiem go nie zmuszę. Ale nie narzekam, bo wiem, że się stara. 

Wydaje mi się Autorko, że dobrze wiesz co powinnaś zrobić i w głębi duszy chciałabyś to zrobić, ale brakuje Ci odwagi, szukasz potwierdzenia swoich racji, boisz się reakcji otoczenia i innych. Ale na siłę związku ani dobrej rodziny dla dziecka nie stworzysz. Dbaj o siebie i o dziecko, rób tak jak Ty czujesz a nie inni. zawsze znajdą się przeciwnicy i zwolennicy Twoich racji, ile ludzi tyle poglądów. Tak naprawdę to nawet nas nie powinnaś pytać co robić. Rób co czujesz, że jest słuszne i dobre dla dziecka.

i chciałam jeszcze powiedzieć, że jestem sama i nie wiem czy kiedykolwiek w ogóle się z kimś jeszcze zwiążę. Poki co jest mi dobrze tak jak jest. Mam swoje plany, ambicje, zajęcia, motywację do działania i ciągłego samoudoskonalania. Nie mam czasu na nudę. Nic mi póki co więcej nie jest do szczęścia potrzebne. Wystarczy mi dziecko. 

samotna na pewno nie jestem, wręcz przeciwnie, brakuje mi samotności:)

to prawda że brakuje mi odwagi, bo obawiam się że zaszkodzę tym dziecku.  I że gdy on powie że się zmieni, to ulegnę i nie będę umiała tego zakończyć gdy będzie trzeba

alexbehemot25 - żyję w XXI w., choć nie wierzysz w to i to bardzo intensywnie żyję. W mojej rodzinie już trzecie pokolenie kobiet ma wyższe wykształcenie, a maturę miały już te urodzone w XIX wieku. A podstawowym przekazem od babci i matki było to, żeby w życiu używać wykształconego rozumu. Właśnie używać nie tylko w szkole, ale na co dzień i mieć oczy szeroko otwarte.

I moje oczy mi mówią, że ideałów nie ma, że każdy człowiek cierpi i że w najszczęśliwszym małżeństwie są gorsze chwile. Ktoś, kto oczekuje życia bez cierpienia z pewnością zawiedzie się. To niemożliwe. W życiu możliwa jest jedynie pewna minimalizacja cierpienia, dzięki rozsądkowi.

Dla tych co piszą o tym, że obniżam standardy: pozwalam sobie nie zgodzić się - dla mnie dozgonny związek w miłości to najwyższy możliwy standard.

Dla wyjaśnienia - męża nie nauczyłam gotować - sam się nauczył z tej mojej książki. Ja tylko zadbałam o motywację: chwalę go. I uważam za niezmiernie praktyczne, gdy 2 osoby sobie z tym radzą w domu.

Autorce nie radzę, ani nie życzę żeby się męczyła. Wprost przeciwnie:

życzę Ci, żebyś gruntownie przemyślała, co dla Ciebie i Twego dziecka i Twego męża, będzie najkorzystniejsze. Teraz już zdążyłaś go poznać. Łatwe rozwiązania nie zawsze są najlepsze. Zastanów się chłodno, na co możesz liczyć w każdym wariancie. Najlepiej znasz swoją sytuację, bo nie wszystko daje się opisać, jednak ktoś znajomy mi mówił "czego nie wybierzesz, będziesz żałować", a więc aby Twoja decyzja przyniosła Ci jak najmniej takich chwil.

niestety i tak w całej tej sprawie cierpi dziecko szkoda bo rodziców się nie wybiera

wydaje mi się że mimo wszystko boisz się że on bez zastanowienia zostawiłby was i to cię najbardziej boli dlatego jesteś taka zachowawcza

ja bym mu nie dała ani sekundy odpoczynku od dziecka latałabym za nim aż by miał dość wszystkiego

nie zapominaj że dziecko jest wasze i to że on pracuje nie zwalnia go z tego obowiązku

jeszcze jedno wyrzucenie śmieci to nie żaden obowiązek to jest nic

i co z tego? wyksztalcenie, a przystosowanie do zycia to co innego, niestety.

Rozstanie nie jest tu latwym rozwiazaniem, raczej trwanie w takim zwiazku nim jest.

mi też najbardziej żal synka. Kiedyś się bałam że bez problemu by nas zostawił, ale teraz już nie. Nie wiem co się zmieniło,  ale nawet bym go nie zatrzymywała. W niedziele co kazałam by się wynosił, to sobie w końcu odpocznie,  płakałam jak wychodził, ale nie rozpamiętywałam tego. Smutno mi tylko gdy synek się pyta o tatę