Temat: mam 19 lat a traktowana jestem jak małe dziecko.

Boże, szkoda mi Ciebie. Moi rodzice mieli podobne zapędy, ja zawsze byłam posłuszna, bo nie lubiłam jak matka przez tydzień po kłótni (czyli wyrażeniu sprzeciwu) chodziła z grobową miną i się do mnie nie odzywała. Problem w tym, że rodzice często nie doceniają, że ich córka sprząta, dobrze się uczy - oni chcą więcej, a to uważają za coś normalnego. Musisz się zbuntować i częściej mówić o tym, co czujesz. Jesteś już dorosła, więc poinformuj ich, że wychodzisz i będziesz następnego dnia i koniec. Najlepiej byłoby gdybyś się usamodzielniła, zanim zniszczą ci do reszty psychikę. Będą Cię prosili, żebyś poszła na te studia i wyprowadziła się od nich jak najszybciej.

to jest chore. Moi też się martwili bardzo o Mnie, ale Ja wyprawiałam różne akcje, więc mieli powody. Udaj się na wizytę do psychologa z Nimi i daj argument że jeśli cię kochają to niech pójdą, bo to dla ciebie ważne. Ja bym się wprowadziła

Powiem Ci z własnego doświadczenia oni się nie zmienią. Byłam w podobnej sytuacji ale ja to wszystko widziałam ze strony twojego chłopaka. Właśnie zakończyłam swój związek poniekąd przez matkę mojego chłopaka, która nie akceptowała mnie. Związek trwał rok i naprawdę walczyłam jak się dało ale wykańczało mnie to psychicznie. Cała atmosfera w jego domu, niby mógł do mnie przyjeżdzać ale zawsze było jakies ale. Później miałam wrażenie, że jego matka zaczeła utrudniać nam kontakt, żebyśmy się spotykali coraz mniej. On nie wytrzymał, zachował się jak dzieciak i poddał się ja też, od naszego rozstania mineły 4 dni. Jest mi cięzko ale wiem, że mnie juz ten problem nie dotyczy a on będzie z każdą dziewczyna przechodził przez to samo. Zastanów się jak bardzo zależy Ci na chłopaku, nie ma innej opcji niż wyprowadzka, bo nie będziesz miałą z nimi życia a oni NIGDY nie zaakceptują tego, że z kimś się spotykasz. Skoro nie chcą Ci pomóc finansowo to pomyśl nad wyprowadzką do rodziny, babci, cioci, niech zrozumieją, że nie jesteś ich własnością .

Przyznaję, że moja matka też jest nieco znerwicowana (to znaczy lubi sobie pokrzyczeć, o cokolwiek - byleby wrzeszczeć). Przez pewien okres czasu naprawdę mi to przeszkadzało, potrafiłam późnym wieczorem po kolejnej awanturze dzwonić do chłopaka żeby po mnie przyjechał i uciekałam, żeby sie wypłakać. Po pewnym czasie jakoś przestałam na to zwracać uwagę i da się żyć, szczególnie, że przez pewien okres czasu mieszkałam poza domem, teraz wróciłam ze względów finansowych (mam zamiar wkrótce wyjechać z tego państwa więc sporo inwestuje w siebie, na szczęście to rozumieją i pomagają). Nigdy natomiast nie miałam problemów z wracaniem w nocy, jeszcze w liceum (druga klasa, zaraz po 18) zaczęłam pracować na nocki w barze więc musieli się przyzwyczaić. 

Tylko patrz: ja po tym, że ciągle musiałam przepraszać i się tłumaczyć odczuwam skutki do tej pory. Potrafię przepraszać mojego mężczyznę za to, że kiedy myję naczynia u niego, zapomnę o kubku, który leży w drugim pokoju. No - tłumaczę się za każdym razem, gdy coś zrobię nie tak. On się z tego śmieje chociaż doskonale zdaje sobie sprawę skąd to się wzięło. Więc w takim razie przemyśl, jak ogromne skutki może ponieść to co robią ci rodzice. Bo krzywdzą Cię bardzo.

Nie chcę Cię zranić ale prawda jest taka, że mając 20lat nie masz przyjaciół, nie masz wspomnień, żadnego doświadczenia w jakiejkolwiek pracy. Możesz się stawiać ale nie licz na to, że specjalnie to coś da. Wyprowadź się, to jedyne rozwiązanie. Porozmawiaj z chłopakiem, z jego rodzicami, może pomogą, może zamieszkacie razem. Przemyśl opcję studiów zaocznych i idź do pracy, jeśli się szuka - na pewno znajdzie. Przecież możesz na początek iść chociażby do telemarketingu, większość moich znajomych tam zaczynała, wystarczy przetrzymać kilka miesięcy i później z pewnością znajdziesz coś lepszego. Masz łeb do nauki więc masz szansę na stypendium, istnieje też coś takiego jak kredyt studencki, około 600zł miesięcznie i to też naprawdę fajna  i korzystna opcja.

Bo naprawdę jak nie wyjedziesz to oni zniszczą ci życie.

Ja mam 25 lat, od 10 lat nie mieszkam z rodzicami, a jak przyjezdzam moja mama o 22 do mnie dzwoni i pyta, o ktorej wroce, czy nie spi dopoki faktycznie nie pojawie sie w domu... Ale Twoi rodzice, sorry, sa nienormalni. Moi tez dlugo nieakceptowali mojego faceta, ale potrafili sie przynajmniej zachowac. Twoim nawet kultury brakuje.

Kochana ja nie mogłam już wytrzymac z kłótniami moich rodziców, ich negatywne emocje przechodziły na mnie, czego efektem było wyprowadzenie się. Po porostu odcięłam się od ich kłótni. To co Ci radze to znajdz prace i idz na studia zaocznie i usamodzielnij się. Nie wyrwiesz się spod reżimu póki sie nie wyprowadzisz. Twoi rodzice są niereformowalni, jak mowisz rozmowy nic nie dają. Nie daj sobie zmarnować najlepszych lat. Zobaczysz, że bedziesz żałowac ze wczesniej sie nie wyprowadziłas. Bedzie ciezko na poczatku, ale zobaczysz nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło... Jestes zastraszona, pewnie beda Ci mowic ze sobie nie poradzisz, ale walcz o siebie. Zobaczysz po wyprowadzce zmienia sie ralacje i mowie Ci to z dosiwadczenia. Teraz naprawde sie dogaduje i inaczej rozmawiam z rodzicami. Jak ktos napisal wtedy bedziesz najukochansza corka. powodzenia!!

powiem tak,,współczuje chłopakowi,i musi Cie bardzo kochac ze to wytrzymuje,,trzymaj sie go i planujcie razem np.wyprowadzke bo z nimi zycia nie bedziesz miała..

też jestem jedynaczką i poniekąd miałam podobnie. Z tym, że ja poznałam swojego chłopaka jak miałam 15 lat, najpierw spotykaliśmy się po kryjomu, później zaprosił mnie na swoje połowinki (jakoś po dwóch miesiącach) i musiało wyjść szydło z worka. Pozwolili mi iść, ale dużo się nagadali. Później też widywaliśmy się po kryjomu bo rodzice uważali, że mam się uczyć i tyle. Później odpuścili. 

A może znają rodzinę Twojego chłopaka i stąd ich zaniepokojenie itd? W sumie wspomniałaś, że mieszka 80km od Ciebie, więc nie wiem jak to możliwe. No mniejsza o to. Ja bym pewnie poszukała wakacyjnej pracy i wyprowadziła się z domu. 

Chociaż wiem, ze to nie jest łatwe, ale musisz zerwać te łańcuchy. Nawet gdybyś studia miała odłożyć o rok czy dwa. Serio, serio :) poza tym, chłopak pewnie Ci pomoże ;)

Trzymaj się i nie daj sobie w kaszę dmuchać.

Nie miałam na celu odbijać piłeczki, podawałam przykłady, które w danej chwili mi przychodziły do głowy. Ale jeśli tak wyszło, to przepraszam

Przeczytałam tylko jedną stronę, ale opowiem Wam pewną historię.

Mój Luby ma sąsiadkę - przez całe życie gadała na wszystkich, jakie to złe dzieci mają, że piją, palą, włóczą się po nocach, na imprezy chodzą, kościół omijają itd... Tylko jej córeczki były najlepsze, świetnie się uczyły, po dobranocce już w łóżkach leżały, do kościoła codziennie, żadnych imprez, alkoholu czy papierosa to w ustach nigdy nie miały... I wiecie co się stało z najstarszą córeczką? Nie wytrzymała psychicznie, uciekła z domu i teraz daje dupy na dworcu centralnym w Warszawie, żeby mieć na ćpanie... Oczywiście wspaniali rodzice się jej wyrzekli. Później tej młodszej już trochę odpuścili, pewnie się bali, że zrobi to samo co starsza.

Skoro kończysz teraz szkołę i chcesz iść na studia, to ja radzę tylko jedno. Znaleźć pracę i zapisać się na studia zaoczne. Ewentualnie odłożyć studia na za kilka lat... Ale przede wszystkim musisz się wyprowadzić od rodziców, bo nie wytrzymasz psychicznie! Ja w Twoim wieku takie rzeczy odwalałam... Chodziłam 2 x w tygodniu na imprezy, piłam, wracałam do domu nad ranem... Czasem też mnie opieprzyli, ale przynajmniej mieli za co. A Twoi? Opieprzają Cię dla zasady, za nic... Wynoś się stamtąd jak najprędzej, to jakiś dom wariatów. A chłopaka widać masz świetnego, tylko pozazdrościć, wygląda na to, że mimo wszystkich przeciwności bardzo Cię kocha i zależy mu na Tobie. Jeśli on też kończy teraz szkołę, to może nawet zamieszkalibyście razem? Zawsze to łatwiej, no i mieszkanie z ukochanym to coś wspaniałego :) A rodzicami się nie przejmuj, powiedz im, że Cię ranią, że czujesz się jak dziecko, wszystkiego Ci zabraniają, nie wyrabiasz już psychicznie... powiedz im to wszystko, co nam tutaj - a najlepiej to napisz do nich list. Wtedy nie powiedzą Ci, że pyskujesz. Ja bym napisała list, zostawiła w pokoju i wyszła z domu na kilka godzin, na końcu listu napisałabym gdzie jestem i kiedy wrócę - i żeby do tego czasu zastanowili się co Ci powiedzą, bo jak wrócisz, to chcesz z nimi poważnie porozmawiać i powiedzieć im coś ważnego (że będziesz szukać pracy i chcesz się wyprowadzić - usamodzielnić - odciąć od nich, bo z nimi nie da się żyć...). No a jak już się od nich odetniesz, to tak jak już dziewczyny pisały, psychologa możesz odwiedzić i opowiedzieć mu to wszystko, zrzucić ten balast, on na pewno coś Ci doradzi, no i Ty poczujesz się lepiej...

Bardzo Ci współczuję i mam nadzieję, że sobie z tym wszystkim poradzisz. Trzymam za Ciebie kciuki malutka :*