Temat: Aż tak beznadziejna...

Dzisiaj nadszedł ten dzień, kiedy przestałam sobie dawać ze wszystkim radę. Już od dłuższego czasu czuję się bezużyteczna, ale dzisiaj nawet moja najbliższa przyjaciółka pokazała, że ma mnie gdzieś. Czuję się teraz całkiem samotna. Od późnej podstawówki byłam osobą ogólnie nielubianą. Dlaczego? Do naszej małej wiejskiej szkoły przyszła pewna dziewczyna, w typie tych przebojowych, odważnych i uwielbianych. Ja byłam w tamtym czasie dość lubiana w klasie, ale ona stwierdziła, że jestem beznadziejnym kujonem (jej słowa) i zaczęła rozpuszczać o mnie wredne plotki, jaka to ze mnie suka i nudziara wiecznie z nosem w książkach. I tak się to wszystko zaczęło... Próbowałam z tym coś robić, ale wychowawczyni olewała moje prośby o pomoc i twierdziła że na pewno przesadzam, a moja mama mówiła, że mam nie zwracać na to uwagi. Niestety, nie dało się nie zwracać uwagi... Codzienne wyzwiska, śmiechy i niemiłe zachowanie w stosunku do mnie. Tak się to ciągnęło do końca gimnazjum, bo niestety u nas jest tak, że podstawówka jest w szkole razem z gimnazjum i w efekcie wszyscy chodzą do klasy razem przez 9 lat. W gimnazjum byłam wręcz nienawidzona, nawet wśród tych, którzy mnie nie znali osobiście, bo 'odpowiednia' opinia by już wyrobiona dzięki tym popularnym z mojej klasy. Miałam swoje grono koleżanek, ale one były typowo cichymi osobami i chłopcy z naszej klasy nazywali je cnotkami. One były gnojone tak samo jak ja... Z czasem ja też stałam się cicha i nieśmiała, bo właściwie wszystko co robiłam, było wyśmiewane... W 3 gimnazjum liczyłam tylko dni do wakacji, żeby w końcu iść do liceum i pożegnać się z tymi okropnymi docinkami (np. pewnego razu wspomniana 'miła koleżanka' rzuciła we mnie drobniakami i powiedziała 'zbieraj suko, może wreszcie starczy ci na jakieś normalne ciuchy, a nie te szmaty w których chodzisz'). Poszłam do liceum i... czuję się tam bardzo samotna. Z nikim nie umiem normalnie porozmawiać...Znam w nowej szkole wiele osób, ale z żadną nie umiem porozmawiać na luzie, minęło pół roku, a nawet z koleżankami z klasy rozmowa toczy się tak drętwo. Z nikim ze szkoły nie piszę, a chciałabym, ale wiem że jestem beznadziejnym rozmówcą i tylko bym uch zanudziła. Do mnie nikt nie pisze, mało kto zabiega o moje towarzystwo. Nic mi ostatnio nie wychodzi. W szkole żadnych bliższych znajomości, moja jedyna przyjaciółka ostatnio zachowuje się ozięble, a dzisiaj zataiła przede mną bardzo ważną sprawę. W domu raczej napięta atmosfera, kiedyś nawet ojciec poinformował mnie, że rozwiódł by się z matką już dawno, gdyby nie to, że muszą wychować mnie... Czuję się beznadziejna i nikomu do niczego nie potrzebna. Nie mogę nikomu powiedzieć co się dzieje, cały czas dręczy mnie to co było kiedyś i o tym też nie mogę nikomu powiedzieć...Kiedyś powiedzialam mamie o tym, jak poniżyła mnie jedna dziewczyna z gimnazjum. Matka się roześmiała i powiedziała, że ta dziewczyna fajnie wbiła mi szpilę... Przyjaciółce też nie powiem, bo to ja zawsze byłam w naszej przyjaźni tą, która sobie ze wszystkim radzi, a przynajmniej starałam się taka być. Zresztą teraz między nami jest ten dziwny dystans, zupełnie nie wiem dlaczego. Zawsze staram się być miła dla każdego i próbuję rozmawiać z ludźmi na luzie, ale nie umiem... Cały czas podświadomie boję się, że zrobię coś głupiego i znowu zostanę kujonicą, szmatą, suką... Boję się komukolwiek wygadać, bo zareaguje jak moja matka - wyśmieje mnie... Mam tylko 17 lat i wciąż mam nadzieję, że coś się zmieni na lepsze, ale nie wiem jakim cudem miałoby do tego dość. Ja już nie mogę, po prostu nie mogę. Przepraszam, że tak koszmanie długo, ale musiałam o tym wszystkim napisać, nawet jeśli nikt nie przeczyta do końca.