Temat: Zerwaliście bo byliście za młodzi?

No niestety tak bywa. Ale ja mam 24 lata, jestem z moim facetem od 6 i nigdy nie mieliśmy takich sytuacji. Tylko my sobie też wzajemnie na wiele pozwalaliśmy (ja np. wyjechałam na rok bardzo daleko od niego) i takie tam. Myślę, że czasem nadchodzi taki moment, że trzeba powiedzieć albo A, albo B. Trzeba mieć tę pewność, że bycie w tym związku zakończy się nie wiem, założeniem rodziny. Albo wiedzę, że zawsze będziecie "tylko" parą. Takie obustronne deklaracje są potrzebne.

Cancri my również na wiele sobie pozwalamy. Chodzimy oddzielnie na imprezy,on był na wymianie studenckiej przez pól roku, ja również wyjeżdżałam na dłuższe chwile bez niego- mamy swoja przestrzeń. . Bywało ciężko, ale zawsze dawaliśmy rade. Teraz się po prostu zastanawiam czy paliwo się nie skończyło.

To najwyraźniej nadszedł czas składania deklaracji. A powiem Ci, że jak mój mnie wrobił, że mi się oświadczy, to ja wpadłam w panikę, bo sobie wkręciłam, że nie chcę. I tak panikowałam, a jak mi się nie oświadczył, to poczułam zawód życia normalnie...

Chyba mam podobnie. Na wszystkie wzmianki o ślubie, dzieciach (akurat to nie jest moim priorytetem, jeszcze długo dzieci mieć nie chce, biała suknia również mi się nie marzy) reagowałam wręcz alergicznie. Jednak jak teraz to analizuje to bym wiele oddala za konkrety i jasny plan na przyszłość:)

Ja się nie dziwię, że chciałabyś spróbować czegoś innego. Moim zdaniem jak nie spróbujecie jak to jest być z kimś innym to macie 100% szans na zdradę w przyszłości. Zawsze będzie ta myśl jkaby to było z kimś innym.

Myślę, że ta deklaracja nic Ci nie da skoro : Przez cala swoja młodość muszę mieć na względzie 2 osoby, zawsze patrzeć pod katem tego co ta druga osoba sobie pomyśli, czy będzie miała pretensje o to czy o tamto. Nie mam pojęcia jak to jest myśleć tylko i wyłącznie o sobie nie przejmując się konsekwencjami. 

No i gdyby nie wzmianka, że to 5 lat to myślałabym, że to chodzi o mojego kolegę z pracy :O Nie masz na imię Sylwia czasem? :P hehe

Ja miałam 20 lat w związku byłam od 3, z czego rok mieszkaliśmy razem na studiach. Po tym roku zdecydowałam uciec. Dosłownie... On był jeszcze w połowie sesji. Poszedł na jakiś egzamin. Ja w tym czasie spakowałam wszystkie rzeczy do auta, umówiłam się z nim w kawiarni po egzaminie. W kawiarni oddałam mu obrączkę (srebrną, kiedyś się nosiło takie w dłuższych związkach teraz to nie wiem :P) i poprosiłam o przerwę na przemyślenie. Powodem moje zachowania był fakt, że jakiś czas pisałam z innym chłopakiem przez internet. I nie był to "internetowy romans" nie rozmawialiśmy na osobiste tematy, on wiedział, że mam kogoś ja wiedziałam że on nie jest sam. Nigdy nie planowaliśmy się spotkać. Ot tak gadaliśmy z potrzeby wygadania, bez żadnych podtekstów. Ale dało mi to do myślenia. Bo zanim zamieszkałam ze swoim facetem nie potrzebowałam się wygadać nikomu obcemu. I jakoś tak stopniowo docierało do mnie, że przez mieszkanie razem zatraciliśmy to co było w nas najlepsze. Dodam, że przez ponad 3 lata związku nie kłuciliśmy się ani raz. Oczywiście były jakieś sprzeczki, ale nigdy awantury. Myślałam, że jak wyjadę do domu, odetnę się na chwilę to zatęsknię i wszystko wróci do normy. Niestety tak się nie stało. Mało tego, że nie zatęskniłam  to jeszcze zdałam sobie sprawę, że kiedy nie myślę o nim mój mózg odpoczywa i jest mi lepiej. Mieliśmy zarezerwowany domek w górach na wakacje, postanowiliśmy, że mimo wszystko pojedziemy razem. To było po miesiącu przerwy. Pojechaliśmy jak kumple pogadaliśmy, powiedziałam mu o swoich uczuciach i nie wróciliśmy do siebie. Chociaż jak się później okazało on w te góry przyjechał z pierścionkiem dla mnie... Dziś z perspektywy czasu, nieudanego małżeństwa z kimś innym i innych wydarzeń, nadal uważam, że to była słuszna decyzja. Nigdy po rozstaniu nie zatęskniłam, ani nie zapłakałam za nim. Do tej pory spotykamy się raz na jakiś czas jako kumple, ale teraz widzę jak wielka jest przepaść między nami. Gdybyśmy wtedy się nie rozstali, spieprzylibyśmy sobie nawzajem życia. A tak każde z nas chociaż po części osiągnęło to czego chciało.

wiesz no o tym nic nie wpominałaś lub ja nie doczytałam, tak naprawdę to nie wiemy jak to naprawdę u Was wygląda, każdy odbiera to na swój sposób, to tylko kilka zdań, nie ma szczegółów.. ta para którą ja znam, a konretnie to jego a ją z opowieści, to też właśnie mają ciężkie charaktry, kłócą się i godzą i z tego co wiem to ślubu z tego nie będzie. On jest tym zmęczony, nie wiem jak Twój. Najlepiej z nim pogadaj jeszcze raz ale nie napieraj na deklaracje skoro sama masz wątpliwości, serio, one nic nie zmienią jeśli nadal będzie jak jest. 

Wiem, ze nie wiecie wiele o mojej sytuacji- dlatego głównie prosiłam o podobne historie, żeby wyciągnąć wnioski, a może żeby tylko poszukać kogoś z podobnym problemem i trochę się pożalić.